Freek verkoopt zijn bedrijf

 

Freek en Irgend lagen sinds het vaas-incident ouderwets onafscheidelijk. Op zondag liepen ze gearmd door de wijk richting Stadspark om daar te genieten van de herfstkleuren en de rust. Buurtgenoten die ze tegenkwamen, groetten ze, af en toe maakten ze een praatje. Freek voelde af en toe dat zodra ze verder liepen dat er over hem gesproken werd. 'Dat is die man, weet je wel, die in de tuin ging wonen.' Of, 'Ja, die vrouw lust er wel pap van'. Hij probeerde er zich niets van aan te trekken. Vanaf nu stond hij er boven.

'Morgen heb ik mijn laatste gesprek over de overname.' Freek vertelde nog eens over de groep jonge honden die een bod hadden gedaan op zijn onderneming. Na de zomerse crisis was hij tot de conclusie gekomen dat hij weg wilde uit de commerciële wereld. Op Marktplaats had hij in een balorige bui de zaak te koop aangeboden. Binnen een half uur ontving hij de eerste serieuze biedingen. Hij koos voor een stel twintigers die hem hadden gecharmeerd met hun bravoure en hun humor. Ze wilden de zaak van Freek op internet verder uitbouwen. Het zou hun claim
to fame worden. Helemaal interessant werd het aanbod aan Freek van de boys om grootaandeelhouder te worden. Elk jaar een interessante uitkering, als het goed ging ten minste. En waarom zou het niet goed gaan? De jongemannen studeerden aan de universiteit van Groningen en waren overduidelijk lid van de grootste studentenvereniging. Het opkopen van bedrijven en het boosten van de company, zoals ze het zelf noemden, maakte deel uit van een heuse corps-ballen-battle. De jaargroep met de beste resultaten kon een jaar lang gratis drinken. Het benodigde kapitaal hadden ze losgekletst uit de zakken van de netwerken van hun vaders (en van de vriendin van een van de oude heren). Freek was verbaasd over wat ze in kas hadden. Toen hij navraag bij de bank deed over de kredietwaardigheid bleek het zelfs rooskleuriger te zijn dan hij had aangenomen. Irgend knikte, ze vond het prima dat Freek ging stoppen met zijn bedrijf. Ze had het altijd een beetje tweederangs gevonden, die import van kermisvoorwerpjes. 'Dus je krijgt de helft van wat je bedrijf waard is in geld en de rest laat je erin zitten, tegen een jaarlijkse uitkering? Is dat genoeg om hier te blijven wonen?' Freek knikte, 'Meer dan genoeg. Ik laat die jongens het werk doen en krijg zonder inspanning ongeveer de helft van wat ik nu binnenkrijg.'

'En wat ga je verder doen? Je gaat toch niet zitten rentenieren?'

'Eerst wel. Beetje rondklooien in huis. En elke ochtend ga ik schrijven. Ik wil op papier zetten wat ik in de afgelopen maanden, sinds de vakantie, heb meegemaakt.'

'Ga je ook vertellen over die club van de open ramen?'

'Ja. Het gaat vooral over de open ramen.'

'Weet je, ik heb een idee. Die scherven van die vaas, die is gesneuveld, als we die nu eens zouden gebruiken in een glassierstuk. Die scherven kunnen vast door een of andere glaskunstenaar in een object opgenomen worden, weet ik veel, een raam of een schaal. Het kan een mooie symboliek opleveren: een openraam van scherven gemaakt. Eenheid in scherven, een herbevestiging van onze relatie, zoiets.' Irgend struikelde over haar woorden. Ouderwets enthousiast keek ze Freek aan. 'Schat, ik vind het best, als het maar niet te stylish wordt. Zoek maar een leuk mannetje uit, je zult vast wel een vriendin hebben die er eentje kent. Ga maar bellen als we thuis zijn.' Maar daar kon Irgend niet opwachten. Op een bruggetje in het park belde ze meteen een vriendin. Binnen no time had ze het adres te pakken. Morgen kon ze langskomen.

Freek en Irgend waren weer terug, en hoe.

 

Scherven en snippers

De Vos-Vaas lag in duizend stukjes voor de tuindeuren. Irgend had het design stuk toch kapot gegooid. Terwijl ze kon zien dat Freek deed wat hij moest doen. Hij pakte Irgend vast en trok haar tegen zich aan. Zo stonden ze een tijdje, zonder iets te zeggen. Irgend wilde haar man kussen, maar voelde dat hij dat niet wilde. Zijn hoofd hield hij in zijn nek; hij staarde naar het plafond. Irgend legde haar hoofd op zijn borst.

'Je moet terugkomen. Ik wil je niet kwijt. Blijf.'

'Ja, ik weet het, maar er moet iets veranderen.'

'Ik zal het niet meer doen, ik heb een fout begaan. Het spijt me.'

'Ach, je hebt je laten gaan, in een moment van zwakte. Je had teveel gedronken en toen gebeurde het. Het had mij ook kunnen overkomen.'

'Het was zo dom, ik wilde het niet, maar ik deed het wel.'

'Ik had je niet alleen moeten laten. Door mij was je je rust kwijt.'

'Je vergeeft me?'

'Mijn hemel, Irgend, het lijkt wel een Bouquette-reeks verhaal. Stop it. Het was stom van je, maar het kan gebeuren. Maar er is iets anders dat mij dwars zit. Daar moeten we het over hebben.' Freek liet Irgend los en liep naar de keuken. Hij moest even zoeken maar vond in de hoekkast een veger en blik. De scherven van de vaas veegde hij bij elkaar. Irgend was gaan zitten aan tafel en scheurde de papieren van de echtscheiding in kleine stukjes. Freek pakte de snippers en gooide ze op de scherven.

'Wat moeten we bespreken, Freek?'

'Dit allemaal.' Freek wees in de rondte. 'Al deze overbodige luxe, dit verwende gedoe, dit opgeblazen deel van de stad. Ik walg van de Vinex-bullshit.'

Midlife, dat was wat Irgend dacht, Freek lijdt aan een midlifecrisis. Maar toen schoot haar te binnen wat ze op de site van Keep-passing-the-open-windows had gelezen: 'Consumeren in luxe is afstompend, het is het grootste gevaar om door dit open raam te gaan.' In het stukje op de site was de vergelijking met Alice in Wonderland gemaakt. Alice kon door spiegels heenstappen om zo in andere werelden te treden. Alleen op het juiste moment kon ze weer terug, anders moest ze voor altijd blijven. Op de site werd over leven in luxe ook zo gesproken. Als je eenmaal door het open raam van de overdaad bent gegaan, kom je in een wereld waar je nooit voldoende hebt gekocht. Je moet meer van betere kwaliteit en gerenommeerde merken kopen. Je wordt meegesleurd in een maalstroom van kooplust. Verslaafd aan luxe. Zou dat het zijn, wat Freek zo dwars zat?

'Freek, wat is er in Frankrijk gebeurd? Ik wil dat je me dat vertelt. Volgens mij is daar een verandering in je gekomen. Je moet dat met mij delen.'

Freek knikte en zei dat ze maar eens een goede fles wijn moest opentrekken en wat te eten moest verzorgen. Hij moest inderdaad iets vertellen over zijn zomervakantie. Het verhaal duurde de hele avond en aan het begin van de nacht sloot hij af met de woorden: 'En nu ben ik terug en wil ik opnieuw beginnen.'

Die nacht sliep Freek naast Irgend, hun matrassen lagen op de grond, net als vroeger. De kaars die Freek in de lege wijnfles had gestoken was half opgebrand. Na zijn slotwoord begon Freek zijn vrouw te kussen. Het leek alsof ze elkaar voor het eerst beminden, zacht en teder, maar tegelijk intens en doeltreffend. Uitgeput vielen ze in slaap.

Irgend en Freek in gesprek

Na weken van isolement wist Freek wat hij moest doen. Hij keek naar de woning die hij en Irgend hadden ontworpen en wat hun droomhuis had moeten worden. Het resultaat stond hem tegen. Natuurlijk was het stijlvol en compleet. Maar voor hem hoefde het niet meer. Hij stond op en liep naar het huis toe. De tuindeuren stonden open. Voor het eerst sinds de vakantie ging hij zijn huis binnen. Aan de tafel zag hij zijn vrouw zitten met haar rug naar hem toe. Ze zat over een stapel officieel ogende documenten gebogen. Toen hij de stoel tegenover haar verschoof om plaats te nemen, keek ze hem aan. Haar blik toonde verbazing. Zo zaten ze tegenover elkaar. Er viel niet veel te zeggen. Irgends hand lag op tafel, Freek legde de zijne erop en streelde zachtjes haar hand.

'Zo deed je dat toen ook.' Freek knikte en streelde door. Van alle gedachten die hem door het hoofd schoten koos hij er geen een. Hij bleef zwijgen. De stilte groeide.

'Ik mis je.' Irgend trok haar hand terug toen ze dit zei. Voorzichtig veegde ze de opwellende tranen weg uit haar ogen. Ze zag Freek op zijn onderlip bijten. 'Kom je terug?'

'Ik denk dat ik, ' Freek stond plots op van tafel en liep op Irgend af. Irgend kwam van haar stoel af en voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg. Opnieuw zwegen ze. Plotseling liet Freek haar los en liep de kamer uit door de open tuindeuren. Hij vloekte inwendig. Het lukte hem niet te zeggen wat hij moest zeggen. Keer op keer had hij de woorden geoefend. Maar ze kwamen er niet uit. Op het moment dat hij Irgends hand had vastgenomen wist hij dat hij fout zat. Hij kon haar niet in de steek laten. Hij moest terug, maar hij liep door.

Irgend keek hem verbaasd na. Had Freek niet willen zeggen dat hij wegging, dat hij haar en de kinderen wilde achterlaten? In haar laptop had ze alle informatie over echtscheidingen zitten. Ze wist precies hoe ze het hebben wilde. Omgangsregeling, co-ouderschap, zij het huis, hij de alimentatie. Ze had een advocaat gevonden die het prima zou kunnen regelen. Alle papieren lagen hier op tafel.

Maar ze wilde hem hoe dan ook een kans geven om zijn onverklaarbare gedrag goed te maken. Natuurlijk wist ze dat zij hun relatie in de waagschaal had gelegd met haar faux pas. Maar zoals Freek de boel de boel gelaten had, dat kon natuurlijk niet. Zonder verklaring of regeling was hij er in feite tussenuit geknepen. Dat hij haar niet wilde zien was tot daaraan toe. Maar de kinderen? Hij had zijn bedrijf verwaarloosd. Regelmatig had zij telefoontjes van zijn zakenrelaties gekregen die vragen stelden over geld of leveringen. Niets kon zij doen, behalve afhouden. Vorige week had ook zijn bank gebeld. De accountmanager had bezorgd geklonken. Het kwam erop neer dat de schulden opgelopen waren en dat het een kwestie van tijd was dat… Irgend had de man afgewimpeld met een verhaal over een burn-out. De volgende dag had de bank een brief gestuurd. Irgend legde de brief op de laptop van Freek, in de hoop dat hij hem zou openen.

Maar hij deed niets. Alleen kwam hij nu langs om zonder iets te zeggen weg te gaan.

'Slappe zak', floepte Irgend eruit. Ze smeet de tuindeuren dicht en pakte de eerste de beste vaas van de grond om kapot te smijten.

'Dat is wel een echte Vos, Irgend. Tijdloos design, onbetaalbaar, weet je nog?' Ze draaide zich om en keek in het vermoeide gezicht van haar nog net niet ex-man. Hij was terug.

Buurvrouwen aan de prosecco

 

Irgend nam nog maar een slokje van haar droge witte wijn. De andere vrouwen dronken prosecco; Irgend voelde aan dat de bubbels de alcohol te makkelijk binnen lieten komen. Ze zag aan de overkant van de tafel al een van de buurvrouwtjes met blosjes die scherp afstaken tegen haar geblondeerde haar. Clara kon niet zo goed tegen de drank en zeker niet vlak na werktijd. Om vijf uur was het verjaardagspartijtje begonnen. Het feestje was ter ere van het overbuurmeisje dat nu echt puber geworden was. Per sms had Irgend een uitnodiging gekregen. Freek mocht ook komen; ze had het tekstberichtje doorgestuurd naar de port-a-cabin. Hij had niet gereageerd.

'Komt Freek niet mee?' vroeg Marga, de moeder van het jarige meisje. Irgend schudde haar hoofd, ze was vastbesloten de buurt geen inkijkje te bieden in haar sores. 'Hij had werk te doen, niet iedereen kan feestvieren. Toch?' Ze hief haar glas in de hoogte en proostte op de jarige jet. Irgend nam plaats aan de tafel waar hartige taarten en pizza-slices klaarstonden. En flessen prosecco. De dames hadden al drie flessen leeggedronken en dat zorgde ervoor dat niemand meer op de kinderen lette.

De mannen deden dat so wie so niet; zij waren in de achtertuin bezig de barbecue op te stoken. Karel voerde het hoogste woord. Vers vanuit zijn werk gekomen, zat hij nog helemaal in zijn vooraanstaande managersrol. Hij bepaalde welke buurman waar moest blazen. Met de vleesvork dirigeerde hij het werk. Opvallend hoe de hiërarchische verhoudingen tot een tweede natuur waren geworden. Gelukkig waren er nog uitzonderingen. Tegen het klimrek aangeleund stond Noach. Met een baard van een paar dagen en een vale spijkerbroek stond hij spottend te kijken naar het tafereel. Af en toe nam hij een slok uit zijn bierflesje. Achter zijn oor had hij een sigaret hangen. Natuurlijk rookte niemand in deze nette Buitenhof setting, alles verantwoord. Noach paste zich aan en onderhield zijn nicotineverslaving maar even niet.

Bij de vierde mislukte poging de bbq aan te krijgen, besloot Noach in te grijpen. Karel duwde hij aan de kant. 'Ga jij maar even kijken hoe het met het account diepvriesvlees staat, dan nemen wij de implementatie van het vuur van je over, daarvoor heb ik genoeg resources, dan kan jij even naar de backoffice en neem even een nieuw biertje mee, als je wilt.' Karel zwaaide nog even met zijn vleesvork en ging toen naar binnen. Zijn pantalon vertoonde donkere houtskoolvlekken. Karel was nog niet binnen of Noach had het vuur in de bbq opgestookt. Geroutineerd maakte hij een hoopje van het houtskool met in het hart daarvan enkele aanmaakblokjes. Al snel raakten de kooltjes witheet. Zonder iets te zeggen ging Noach weer tegen het klimrek staan. 'Prachtig, kerel, wat kun jij geweldig met vuur omgaan, zeker op de scouting gezeten?' Karel legde meteen de scharrelworstjes op het rooster en begon met de vork in het vlees te prikken.

De kinderen waren zonder dat de ouders het door hadden, de straat opgegaan. Een paar jaar geleden zouden ze verstoppertje zijn gaan spelen, maar nu ze bijna allemaal op de middelbare school zaten, was er een andere behoefte ontstaan. Verstoppertje kon je het toch nog wel noemen. Eigenlijk hoefden ze zich niet te verstoppen omdat niemand op hen lette. De prosecco sloeg toe. Marga schonk de glazen nog eens in. Irgend zag hoe ze trillend haar gastvrouwschap volbracht. 'Maar die man van jou is niet vaak thuis hè? Na de vakantie heb ik hem eigenlijk niet meer gezien, waar zijn jullie eigenlijk heen geweest?' Marga hield vol. Irgend keek haar aan en schatte in dat een vaag antwoord niet zou helpen. 'Wij zijn niet op vakantie gegaan, Freek is een paar dagen alleen naar Frankrijk geweest en ik heb het huis verder ingericht.' Marga knikte, ze boog naar Irgend toe en fluisterde: 'ik heb het wel gezien hoor, dat toen Freek weg was, jij niet alleen thuis kwam.' Irgend voelde hoe ze bloosde. Ze was niet van plan iets te laten merken. Maar Marga rook bloed: 'Je lijkt dan wel zo'n beheerste tante, maar je bent net zo zwak als de rest van dit stelletje.' Irgend stond op, zette haar glas neer en keek Marga fel aan. Ze wilde die blonde bitch eens flink de waarheid zeggen, toen Noach binnenstormde. 'Snel, water, Karel is op de barbecue gevallen, hij moet gekoeld worden.' In de commotie die ontstond, lukte het Irgend om ongemerkt het huis van Marga te ontglippen. Karels gehuil was op straat te horen. Vanachter de beukenhaag hoorde Irgend geluiden van heel andere aard. Kennelijk probeerde een van de kinderen de hele pot vrij te buten.

Irgend breekt in

Nog altijd geen contact. Irgend werd er gek van. Steeds vaker stond ze voor het raam van haar droomkeuken te kijken naar de gestalte van Freek. Hij kwam na kantoortijd thuis met een kant-en-klaar maaltijd, at en boog zich over zijn laptop. Voortdurend typte hij op het apparaat. Het spiekprogrammaatje dat Jack had geïnstalleerd werkte prima. Irgend kon precies aflezen welke sites haar man bezocht. Hij bekeek zijn zakelijke websites, mailde met klanten, het gebruikelijke werk. Jack had gewezen op de mogelijkheid dat Freek sites zou bezoeken met adult content, maar dat viel mee, of tegen zoals José zei. Haar hoop was erop gericht Freek te kunnen traceren op een chatprogramma en met een valse identiteit in contact te komen met hem. Helaas bleek Freek niet geïnteresseerd te zijn in dit soort sites. De enige naam die steeds opdook was het url www.justkeeppassingtheopenwindows.eu . Natuurlijk had Irgend de site opgezocht. Het bleek een organisatie te zijn die een soort back to basics propageerden. De open windows waren de valkuilen in de moderne samenleving. Het ongebreidelde consumentengedrag werd gehekeld. Waarom die nieuwe auto of dat design meubelstuk kopen, als de oude nog voldeed? Wonen in een gestyled huis was volgens de open windowniers ook niet nodig. Een buitenkeuken of een terrasloungehoek werden gezien als overdreven wensdromen. Merkkleding, of speciaal ontworpen brilmonturen verafschuwden de aanhangers van de open windows. Irgend keek om haar heen. De door VOS-interieur ontworpen meubelen in haar huis zouden niet door de open ramen komen, vreesde ze. Haar nieuwe pumps ook niet, want die waren van een merk en haar oude stiletto's waren nog geen twee maanden oud. Ze was een groot voorbeeld van wat JKPOW verwierp.

Op de site van JKPOW kwam Freek het meest terecht. Ook kreeg hij mailtjes met de afkorting in de adressen van de contactpersonen. Hoe Irgend ook probeerde, de mails van Freek kreeg ze niet geopend. Terwijl ze het dagelijks rapport van Freeks internetgebruik doornam, viel haar oog op een brief die met de post gekomen was. De brief was gericht aan Freek, gestuurd door het bedrijf dat de port-a-cabin had verhuurd. Ze begreep dat het de brief was waarin de aankondiging stond dat de huurtermijn binnenkort zou aflopen. Nog een paar weken en de keten werden opgehaald. Het bedrijf verzocht Freek en Irgend om de vertrekken bezemschoon op te leveren. De kosten van het transport waren voor de rekening voor de familie Van het Huys. Irgend floot tussen haar tanden door, voor dat bedrag zou ze heel wat merkpumps kunnen kopen. En ook nog een stapeltje design-monturen. Zou Freek nog weten dat ze de keten binnenkort moesten ontruimen? Ze stopte de brief weer in de enveloppe en besloot Freek in te lichten.

Op het moment dat Irgend haar pumps verruilde voor haar rubberen laarzen, wit met paddenstoelprint, zag ze Freek over de planken lopen richting zijn Volvo. Hij zag haar niet. Irgend wachtte even tot hij weggereden was en liep toen naar Freeks onderkomen. Natuurlijk had ze de sleutel. Maar die had ze niet nodig; Freek had de deur gewoon opgelaten. Ze stapte het domein van haar echtgenoot binnen. Het voelde klam en vochtig aan. De geur van schimmel drong diep door in haar neus. Het aanrechtje stond vol etensresten en lege flessen. Wijn en calvados. Op de tafel bij het raam zag ze de laptop staan. Irgend legde de brief naast de computer. Daar zou hij het schrijven wel vinden. Toen ze de brief neer had gelegd, hoorde ze de ventilator van het apparaat ruizen. Voor ze er erg in had opende ze de klep van de laptop. Het scherm lichtte op. Met grote letters in oranje zag ze de bekende afkorting staan: JKPOW. Het openingsscherm van de openwindows-site liet de letters ronddansen in een raamkozijn. Ze aarzelde, buiten was het stil. Geen Volvo te bekennen. Niemand die haar hier kon betrappen. Ze nam een besluit.

Freek surft in de modder

'Hij zit er nu al twee weken en laat niets van zich horen.' Irgend sprak met José door haar mobiel. Terwijl ze belde keek ze door het raam van wat ooit hun droomhuis had moeten worden. In de port a cabin in de tuin zat haar man. Het enige dat zij zag was zijn rug. Hij zat voorover gebogen aan de tafel. Zoals elke avond zat hij achter zijn laptop. José had Irgend gebeld nadat zij een sms gestuurd had met de tekst 'ben wanhopig'. Ik weet echt niet meer hoe ik hier uit moet komen, had ze José verteld. Wat ik ook doe, hij reageert niet. 'Ook als je een mail stuurt? Reageert hij daar ook niet op? En de kinderen dan?' José kon zich niet voorstellen dat Freek zijn kinderen niet zou spreken. 'Nee, die wil hij ook niet zien. Ik snap er niets van,' snikte Irgend.

'Maar ik heb een idee,' José fluisterde bijna, 'ik kan zijn IP-adres oppikken en via een vriendje kan ik zijn surfgedrag uitpluizen, althans als hij via jullie aansluiting internet.' Irgend wist niet beter dan dat Freeks laptop op de familie-router was aangesloten. 'Mooi, ik zal Jack vragen of hij morgen bij je langs kan komen. Hij is niet alleen goed in bed, maar ook met computers.' José lachte haar verleidelijke kirlachje. 'Maar wat moet ik dan met zijn surfgedrag, ik wil gewoon dat hij met me praat. Ik hoef toch niet te weten welke sites hij bezoekt?' José sloot het gesprek af met de opmerking dat Irgend haar maar moest vertrouwen. Een half uurtje later sms'te José dat Jack ging helpen, morgen zou hij langs komen aan de Westerwoldlaan.

Jack had maar een kwartiertje nodig. Hij gaf Irgend een lijstje met sites. Eigenlijk alleen maar zakelijke contacten zag ze. Hier werd ze niet wijzer van. 'Maar, hier heb je misschien iets aan. Kijk, een paar communities waar Freek actief op is. Daar kun je hem misschien treffen.' José had het haar uitgelegd, een account aanmaken, een identiteit invullen en je had contact met hem. 'Hij zit veel op een site die www.keepPassingtheopenwindows.nl heet. Hij krijgt mailtjes van die club en hij chat met een paar leden van die groep. Ik zou daar eens kijken.' Irgend kende een nummer van Queen dat zo heette. Ze neuriënde het deuntje, toch die oude lp's eens zoeken, bedacht ze. Jack had haast om weg te komen, hij zou José nog bezoeken. Irgend lachte en vroeg hem haar vriendin hartelijk te bedanken. 'Ik doe het wel in natura,' antwoordde Jack snedig.

Het lijstje met sites bleef een tijdje op de tafel liggen. Irgend zuchtte. Het huis was helemaal klaar, de inrichting in orde, dit was eigenlijk het moment om de housewarming te regelen. Maar veel zin in een feestje had Irgend niet. Ze bleef liever alleen thuis; ze ontweek contacten met vrienden en kennissen. De regen die augustus met zich mee bracht, kletterde naar beneden. Freeks port a cabin stond nu in een vijver. Hij had een plank over de modderplassen gelegd. Zijn laarzen stonden omgekeerd voor de deur. In de Volvo stonden zijn Van Bommels. Hun relatie zonk weg in de modder. Zuchtend pakte zij het lijstje en toen nam ze een besluit.

Billen knijpen op Noorderzon

'Maar waarom heb je het hem verteld? Dat was toch niet nodig?' José schoof op haar bankje heen en weer. Het Dommelsch-biertje dat ze met veel geduld had weten te bestellen bij de ober, was bijna op. 'Jij nog een?' Irgend knikte. Als zij maar niet door de drukte van de Noorderzon hoefde te ploegen om een drankje te bemachtigen aan de bar. Zij paste wel op het bankje. José baande zich een weg door mensenmassa. De temperatuur op deze augustusavond lag op festivalwaarden. De halve stad slenterde door het Noorderplantsoen waar het jaarlijkse openlucht zomerfestival plaats vond. Irgend was er elk jaar enkele avonden te vinden. Soms met Freek, met de kinderen of zoals nu met een vriendin, José. Even lekker de boel de boel laten en rondlopen alsof je nog vierentwintig bent. Freeks frons was diep geweest toen hij hoorde dat ze met José het festival zou bezoeken. 'Als je maar niet naar haar adviezen luistert.' Dat was zijn enige commentaar. Als een klein meisje antwoordde Irgend dat ze het niet te laat zou maken.

José keerde terug met vier wit biertjes. 'Dan hoef ik niet nog een keer door die meute. Gatver wat is het druk. Je moet echt door een vleesmassa heen wringen. En natuurlijk zit er altijd iemand aan je billen.' Irgend kon het niet laten op te merken dat José alleen daarom al naar Noorderzon kwam. De dames lachten en proosten. José nam het woord. 'Ik snap het niet, je maakt een slippertje, okee, welbewust. Je doet dat omdat je vent je laat stikken met alle troep. En als hij terugkomt is het eerste wat je doet uitgebreid vertellen wat en waar. Leg me nou es uit waarom je niet met een omhaal van woorden, wat rookgordijntjes zeg maar, de waarheid in het midden hebt gehouden?' Irgend schudde haar hoofd: 'Ja, jij zou het zo doen en kijk waar je staat. Vierenveertig en nog steeds single, en niet eens zo happy.' Even grijnsde José. 'Ik heb nooit de burgerlijke ambitie gehad me op te sluiten in zo'n buitenwijk. Laat mij maar in mijn binnenstadje zitten. Af en toe een minnaar en geen vast gedoe. Met rekenschap en verantwoording.'

De vier bierglazen stonden leeg tussen de dames in. 'Maar geef je mij nu de schuld? Ik heb je de opdracht niet gegeven, alleen de suggestie. Jij bent er zelf mee verder gegaan. En nu blijft hij weigeren om bij je te slapen? ' Irgend knikte, 'En nog erger, hij wil niet meer onder een dak leven met me, hij heeft de port-a-cabin ingenomen. Daar woont hij nu. Hij weigert ook maar een stap te zetten in het huis. Ik moet met de kinderen daar maar alvast in, terwijl er nog heel veel gedaan moet worden. Maar Freek heeft het zo bepaald.' Ze verzweeg dat ze opgelucht was dat hij niet haar uit het huis had geknikkerd. Het zou nu wel overwaaien met Freek. Binnen drie weken was alles weer normaal, dat wist Irgend zeker. 'José, hij zit in zijn port-a-cabin en tikt alleen maar op die laptop van hem. Als hij thuiskomt begint hij en gaat door tot middernacht. Hij negeert mij en de kinderen totaal. Dat baart mij wel zorgen.' Al was José elegant en verfijnd, als ze bier had gedronken dan liet ze alle decorum waaien. Met een luide boer onderbrak ze Irgend: 'Jouw vent is gewoon jaloers. Hij heeft een midlifecrisis, zou wel eens wat anders willen dan Irgend, krijgt dat niet voor elkaar en dan doe jij het wel. Ik zou ook in een tuinhuisje gaan zitten.' Met een hand pakte José de glazen op. 'Die neem ik mee als souvenir. Kom op we gaan. Jij moet nog een eind fietsen naar die suburb van je.' Gearmd liepen de twee vriendinnen op hun pumps en in hun gebloemd tuniekjes door de Noorderzonmassa. José kreunde zachtjes toen bij de kiosk een hand over linkerbil streek.

Freek en Irgend fietsen naar hun huis

'Freek loop niet zo hard.' Irgend strompelde op haar hakken over de keien van de Vismarkt. Ze kwamen uit het Portugese visrestaurantje. Hij was al bijna bij hun fietsen die met een ketting vaststonden aan een van de hekken aan de stille kant van het plein. In zijn jaszak zocht hij naar de sleutels. Terwijl hij klooide met sloten, gaf Irgend toe dat zij te ver was gegaan. Ze had hem niet moeten verwijten dat hij haar alles alleen liet opknappen. 'Je doet ook heel veel goed. Maar je bleef zo lang weg. En je liet niets van je horen.' Hij hield haar fiets aan het stuur vast zo dat zij kon opstappen. Het afneembare lampje had hij bevestigd aan de bagagedrager en flikkerde. 'Joh, zeg nou iets.' Ze moest hardtrappen om haar man bij te houden.

In het Stadspark hield Freek ineens zijn benen stil. De fiets zette hij tegen het monument van Scholten. Uit zijn zak viste hij een sigaret en stak hem op. Bezweet liet Irgend haar fiets tegen de zijne vallen. Ze ging naast hem staan. Hij pakte haar hand en bleef zwijgend staan roken. Irgend wachtte af. Ze dacht dat hij nu het verlossende woord zou gaan spreken. Hij moest reageren op wat zij gedaan had. Het was onvergeeflijk, maar ze vond dat ze een nieuwe kans moest krijgen. Tijdens het eten in de stad had ze het hem voorgelegd. Eerlijk had ze verteld hoe ze na een avondje stappen een man tegen gekomen was. Hoe hard ze het ook probeerde, ze kon zijn naam niet meer herinneren. Het was een avond geweest overgoten met drank. Al vanaf de middag had ze met José, een vriendin, op het terras gezeten, droge witte wijn. Ze had José verteld over hun onenigheid over het huis. 'Belachelijk hoe hij jou afbekt, het is toch ook zijn huis. Samen moet je dat uitzoeken. Het is een ouderwetse zak.' José had het niet zo op Freek. Toen ze begreep dat Freek plotseling op reis gegaan was en niets van zich liet horen, verklaarde ze dat Irgend niet zo behoudend moest doen. 'Als hij je in de steek laat, heb jij vrij spel.' Het klonk logisch, zeker met een fles wit achter de kiezen. Onder aanvoering van José hadden de dames de jacht geopend. Met resultaat. Het was allemaal heel snel gelopen.

'Dat je het deed in ons nieuwe huis is verraad. Dat kan ik je niet vergeven.' Zijn stem klonk resoluut. Welke consequentie zou hij trekken, dacht Irgend. 'Ik weet niet wat jij ervan denkt, maar ik zet voorlopig geen stap in dat huis.' Het verbaasde haar niets. Hij stapte weer op en wachtte nu op haar. Hij pakte haar uitgestoken hand. Hand in hand reden ze naar wat ooit hun huis moest gaan worden. Het fietslampje was gestopt met knipperen.

Freek en Irgend, weer samen

Freek twijfelde. Hij reed voor zijn nieuwe woning langs, stopte. Ik kan nu uitstappen en doen alsof er niets is gebeurd, dacht hij. Maar die gedachte verwierp hij. Hij kon het niet maken om te doen alsof zijn neus bloedde. In zijn zak brandde het mobieltje waarin het sms'je zat dat hem had doen terugkeren uit Frankrijk. De tekst van Max had hem verontrust en tegelijkertijd op zijn gemak gesteld. Zodra hij het gelezen had, wist hij wat hem te doen stond. Terug naar Irgend voordat het uit de hand zou lopen. 'Kom op jongen,' Freek knikte tegen zijn evenbeeld in de achteruitkijkspiegel, 'je vrouw heeft je nodig.' Hij zette de wagen half op stoep en liep het modderige pad naar zijn huis op. Achter het huis zag hij Irgend zitten.'Daar ben je. Ik zat al te wachten.'

Freek knikte. 'Ik wist dat je hier zou zitten. Alleen hoop ik niet dat je vanochtend die fles hebt leeggedronken.' Met een sierlijke boog mikte Freek de wijnfles die naast Irgend stond in de vijver. Irgend keek hoe de fles dobberde op het water. 'Restant van een eenzame nacht.' Ze vertelde hoe ze hier onder haar fleece dekentje geslapen had. Met een glimlach hoorde Freek het aan. Typisch Irgend om in haar eentje naar de sterren te kijken. Hij had dezelfde sterren gezien tijdens zijn rit door de nacht. Als langgetrouwden kusten ze elkaar.

'En hoe nu verder?' Irgend had de vraag ook kunnen stellen. Ze keek Freek aan en knikte. 'Ja, ik en jij gaan gewoon verder. Verder waar we gebleven waren. Denk ik, en jij?' Freek zweeg. Hij liep naar de waterkant en keek hoe de fles langzaam vol water liep en wegzonk. Met wat steentjes mikte hij op het glas. Hij miste telkens. 'Ik weet niet meer waar gebleven zijn.' Op de sim-kaart van zijn mobiel stond de sms, met een paar toetsaanslagen kon hij het wissen. Ja of nee, dat was de keuze. De komende uren zouden beslissend zijn voor hun beider leven.

'ik moet nog boodschappen doen, knap jij je ondertussen op? Dan ga ik naar de winkel.' Irgend stond op, Freek draaide zich om. Even keken ze elkaar aan. Freek knikte en liep naar de port a cabin voor een douche. Hij hoorde hoe Irgend van het terrein afreed. Nu was hij alleen op de plek waar het was gebeurd. Hij voelde dat het ja werd, hij wilde er niet.

Irgend in de steek gelaten

Irgend had al haar klusje in het nieuwe huis afgekregen. Tevreden liep ze rond. Het verfwerk zag er goed uit. In Freeks afwezigheid had ze alle slaapkamers van kleur voorzien. Morgen zouden de kinderen terugkomen van hun vakantie die zij doorbrachten bij hun vriendjes. Wanneer Freek zou thuis komen was haar onduidelijk. Ze had een ansichtkaart uit Antwerpen gekregen en wat sms'jes uit Frankrijk. Het was goed dat ze even zonder elkaar waren. De spanning dreigden hoog op te lopen. Freek had haar gezegd in bijna-ruzie dat hij zijn buik vol had van alle interieur-discussies. Hij wilde gewoon lekker wonen en verder niet. Voor hem was het VT-wonen gedoe niets. Om rust te krijgen hadden ze besloten deze zomer apart door te brengen. Irgend zou het huis doen en Freek zichzelf.

En nu was Irgend klaar en wilde eigenlijk niets liever dan het resultaat tonen aan haar man en kinderen. Ze tikte een sms op haar mobiel. 'Liefje, ben klaar. Kom je gauw terug, xxx I.' Ze aarzelde even voor ze het bericht verzond. Freek had op geen van haar tekstjes gereageerd. Zou hij nog boos zijn? Of zou hij, nee een ander daarvoor was ze niet bang. Dat zou Freek niet doen. Nee, dan zij zelf. Met schaamte dacht ze terug aan die avond een week eerder. Dat was een foutje. Kwam door de drank en door de zomerse avond. Gelukkig had hij niet meer gebeld. Toch voelde het niet goed. Zeker niet dat het in dit huis gebeurd was. Nog voor ze er zelf woonden had de woning al een geschiedenis.

Ze ging zitten in wat ooit de tuin moest gaan worden. Het flesje witte droge wijn was op voor ze er erg in had. Haar mobieltje zweeg. Geen Freek. Ook de kinderen lieten weinig van zich horen. Ze voelde zich alleen. Alsof ze een gescheiden vrouw was. De zon was allang onder. De nacht was gevallen en de Buitenhof werd stil. Vanuit het Stadspark hoorde ze het getrommel van de djembé-spelers. Optrekkende auto's en in de verte een sirene. Het was nacht en Irgend was alleen. Ze drukte haar hoofd in het kussen van de ligstoel. Het fleece dekentje trok ze over zich heen. Het mobieltje in haar hand zweeg nog steeds. Langzaam zakte ze weg in een diepe slaap.

Laat in de volgende ochtend werd ze wakker. De zonsondergang was in volle gang. Een beetje dauw hing nog in de lucht. Een koel briesje aaide over Irgend voorhoofd. De fles stond naast haar, het dekentje lag op de grond. Ze rekte zich uit en gaapte. Douchen en koffie, dat was wat ze nodig had. Even later zat ze met een verse espresso op een omgekeerde kratje te kijken naar de port a cabins, die binnenkort weggehaald werden. Ooit zou het hier mooi worden in deze tuin. Met z'n vijven. Ze checkte haar mobiel, Freek had een reactie gegeven. 'Ik kom terug, wacht op mij. F' Het bericht was bijna tien uur geleden verstuurd. Terwijl ze hem terugsms'te hoorde zij het bekende geluid van de Volvo. Ze dronk haar laatste restje koffie op en voelde hoe Freeks armen om haar middel gleden.

'Ik ben thuis, liefje, bij jou.'

De port-a-cabin bewees die ochtend zeer geluidsdicht te zijn.

Spike boekt succes

 

Freek kon op het laatste moment uit het vliegtuig naar Zuid-Afrika stappen. Hij had gehoopt zijn zoon aan te treffen aan boord. Maar de gezagvoerder had contact gehad met de luchthavenpolitie en die had hem medegedeeld dat ze 'orange dutchman with the nosebones' opgepakt hadden. De keuze tussen het bijwonen van de finale of het bijstaan van zijn zoon had Freek snel gemaakt. Met zijn stadiontickets in zijn handen stond Freek te wachten bij de uitgang. De purser die de procedure voor het openen van de deur afwerkte, keek geïnteresseerd naar de kaarten.

'You don't need them anymore, señor?' Freek knikte, dit was de laatste mogelijkheid om op tijd te komen. Spike had roet in het eten gegooid.

'You're right, do you want them?' Freek keek de purser aan, die knikte. In het Engels maakten ze de deal rond. Freek verliet het vliegtuig zonder kaartjes, maar met meer dan genoeg euro's om uit de kosten te komen.

Bij de politiepost kreeg Freek te horen dat zijn zoon 'commercial rules' had overtreden. Met handen en voeten wist vader Freek duidelijk te maken dat Spike minderjarig was. Tot zover hij het begreep kon Spike niet langer worden vastgehouden dan een paar uur. Met een boete zou het afgehandeld kunnen worden. De formaliteiten namen veel tijd in beslag. Ondertussen moest Freek ook nog een terugtocht regelen. Op grote schermen in de hal zag Freek dat de wedstrijd op het punt stond te beginnen. Hij gaf aan de politieman door dat hij in de hal tegenover de Starbucks de finale zou volgen. Halverwege de tweede helft van de verlenging kwam Spike er aan. Met een dikke grijns liep hij af op zijn vader.

'Helemaal los ben ik. Wat is de stand?'

'Hoezo helemaal los?'

'Neusbotjes, die Spanjaarden vonden het schitterend, ik was net de laatst aan het verkopen toen die politiemannen eraan kwamen.' Spike liet zijn goedgevulde portemonnee zien. Tevreden klopte hij op zijn zak.

'Mooi gehandeld, toch. O, Robben gaat scoren, kijk dan.' Spike stond zonder zijn vader aan te kijken, voor een van de grote schermen. Freek kreeg geen kans zijn zoon bestraffend toe te spreken. Hij berustte maar, thuis zou hij samen met Irgend een goed gesprek voeren met hun zoon. In hun oranje kloffie stonden zij te kijken hoe vlak voor tijd Iniesta scoorde. De Spanjaarden om hen heen gingen uit hun dak.

'Wat een pechdag,' zuchtte Freek. Hij plofte op zijn kuipstoeltje neer. Het zou nog tot twee uur vannacht duren eer ze konden inchecken voor de retourvlucht. Hij sloot zijn ogen, hij mompelde voor zich uit: 'Weer tweede, weer net niet.'

'Kijk dan pap, kijk hoe ze juichen, die vent heeft er een in, kijk dan.' Spike stond als een bezetene te wijzen naar het scherm. Freek keek hoe de tv juichende Spanjaarden in het stadion toonde. Minutenlang dansten drie Spaanse fans een woeste overwinningsdans. Ze waren geheel rood en geel geschminkt, slechts gekleed in een rieten rokje, met in hun handen een speer en onder de pruik van kroeshaar droegen ze Spikes neusbotjes. In een flits herkende Freek de purser die hem het vliegtuig uit had gelaten. De man leek volledig gelukkig. Freek glimlachte.

'Kom Spike, we moeten ons melden voor onze vlucht. Ga je mee?'

Vader en zoon liepen door een hossende menigte Spanjaarden naar hun gate. Daar troffen ze medelanders die zwaar teleurgesteld maar één ding wilden: weg uit Spanje. En dat lukte. Diep in de nacht vlogen ze terug. Spike viel na het opstijgen bijna direct in slaap, zijn hand stevig op zijn bolle broekzak. Als enige Nederlander aan boord had hij een lach op zijn gezicht.

WK finale 2

Het was een drukte van jewelste op het vliegveld van Malaga. Freek en Spike moesten twee uur wachten eer hun vlucht richting Zuid-Afrika hervat zou worden. In hun oranje kleding liepen ze wat rond langs de winkeltjes. Het oranje detoneerde met al het rood-geel waarin de Spanjaarden gekleed gingen. Freek had zijn zoon op het hart gedrukt zo onopvallend mogelijk rond te lopen. Hij had geen zin in een supportersrel. Maar aan de andere kant: Spanjaarden zijn echte voetballiefhebbers en geen hooligans. Spike beloofde dat hij alleen maar wat ging rondlopen. Freek zei dat hij wat koffie ging drinken. Ze spraken af elkaar te ontmoeten over een uurtje bij de McDonald's. Freek vertrouwde erop dat hij zijn zoon wel even alleen kon laten gaan. En dat bleek een misvatting.

Spike had een plastic tasje bij zich met neusbotjes. Thuis had hij een serie rood-geel geverfd. De luchthaven leek hem een ideale plek om te beginnen met de verkoop. Al snel had hij wat jongeren geïnteresseerd gekregen. Als een slimme handelaar gaf hij er een paar weg, free publicity. Al snel kwamen de eerste Spanjaarden langs voor een 'nose-bone'. Om hen heen verzamelde zich een kring van kopers. Het ene botje na het andere werd gekocht. Het oploopje trok de aandacht van de guardia civil. Bewapend met automatische handgeweren drongen de streng uitziende mannen zich door de menigte. Wijs geworden door de aanslag in Madrid, had ook dit vliegveld zich gewapend tegen mogelijke terroristen. Spike was door de bewakingscamera's direct gespot. Via de oortjes van de agenten was het commando gekomen de oranje fan uit te schakelen.

'What you're doing?´ baste een van de mannen.

´I´m selling nose bone. Do you want one?' Spike bood er een aan.

'Drop it now.' Dit was een commando dat je niet moest negeren. Een beetje verbaasd liet Spike zijn spullen vallen. Hij liep achter de politiemannen aan, die hem uit de publieke ruimte wegvoerden. Achter de douane onderwierp de guardia hem aan een stevige ondervraging. Spike had in ieder geval de commerciële regels overtreden en het samenscholingsverbod genegeerd. Spike hield zich op de vlakte, hij kon toch niet weten dat dit niet mocht? Hij wou de Spanjaarden alleen maar blij maken.

Freek stond op zijn horloge te kijken. Het was al anderhalf uur nadat Spike hem had verlaten voor een ommetje. Zijn zoon was niet komen opdagen. Over een half uur zou het vliegtuig verder gaan. Spike moest nu toch wel opschieten. Bij de info-balie vroeg hij of er omgeroepen kon worden dat hij zijn zoon kwijt was. Of die zoon net zo oranje was als hij, vroeg de Spaanse brunette. In dat geval mocht het geen probleem zijn, immers bijna iedereen was in het rood. De oproep van Freek schalde door de vertrekhal en in de winkels. Spike daagde niet op. Misschien was hij al wel terug in het vliegtuig, waren ze elkaar misgelopen. JA, natuurlijk dat is het, dacht Freek, die jongen is zo zelfstandig, ik zie hem wel in het vliegtuig. Zonder zich zorgen te maken checkte Freek in en betrad hij de cabine van het vliegtuig. Vlak na hem werd de deur al gesloten en begon de kist aan zijn taxi-route. De stoel naast Freek bleef leeg, geen Spike. Zenuwachtig keek Freek om zich heen. Hij riep een stewardess en lichtte haar in over zijn zorgen. Zij beloofde een zoekbericht door te geven aan de omroepcentrale op het vliegveld. Het kwam wel vaker voor dat mensen net voor het vertrek iets moesten doen, toilet of zo, en te laat kwamen. Het taxiën zou nog tien minuten duren dus Spike kon nog aan boord komen. Nog een keer keek Freek rond, hij zal alleen maar rood-gele shirts, en rood-gele neusbotjes. Iets begon Freek te dagen. Het zou toch niet?

Freek en Spike gaan naar de WK finale

Als ondernemer heb je het makkelijk. Zeker als het om WK-finales gaat. Freeks bedrijf 'No Borders', importeur van hypegevoelige gadgets, had voor de WK-koorts de oranjeneusbotjes ingevoerd. Helaas niet zo'n succes. In de opslag stonden nog vele doosjes. Maar de fabrikant van de plastic botjes vond toch dat Freek beloond moest worden voor zijn inspanningen. Men zag ook wel in dat tegen het geweld van Bavariajurkjes en Beessies de Botjes niet opkonden. Er waren zegge en schrijve drie doosjes verkocht. Een studentenvereniging had ze voor de match tegen Kameroen ingeslagen. Men vond het wel ludiek. In de UK had een foto gestaan met een snerend commentaar. Hoe plat kon men denken om zoiets neokoloniaals te ontwerpen? Het getuigde van een denigrerende houding jegens de voormalige koloniën. Volgens de geleerde schrijver hield het een stereotype van kannibalisme in stand. De Afrikaan werd zo opnieuw neergezet als een onderontwikkelde wilde. Buitengewoon negentiende-eeuws. Freek had hartelijk gelachen om de kritiek en had het artikel en de foto op zijn website geplaatst. Toen daar een discussie over ontstond op diverse forums, wist Freek dat hij free publicity had gevonden. Altijd goed voor het bedrijf. En voor de maker. Die zag zijn naamsbekendheid stijgen. Vandaar een douceurtje voor Freek: tickets voor de finale. Freek ging naar Soccer Stadium! Hij zou zien hoe Robben en Van Persie Nederland na de wereldbeker zouden schieten. En Spike ging mee. Dit moest hij zijn zoon laten meemaken.

Het enige probleem was dat er geen vlucht bij geregeld was. Hoe Freek ook zocht, hij kon geen vliegtuigstoel bemachtigen. Spike zocht ook.

'Ik geloof dat ik iets heb gevonden. Bij Air Malaga. Een vlucht vanaf Bremen, via Malaga naar Zuid-Afrika. Met een tussenstop en overstap in Tripoli.' Freek keek mee over de schouder van zijn zoon. Hij zag de Spaanstalige site, zocht even naar het bedrag, slikte toen hij de prijzen zag.

'Is dat een retourprijs? Tjee, 1800 euro. Per persoon. Dat is volgende week geen zakgeld, knul.'

'Boeken? Voor je het weet is ie vol.' Freek knikte en hielp zijn zoon met het invullen van de gegevens. Met het invoeren van de validatiecode van zijn Visa rondde hij de transactie af.

'Zaterdag om drie uur 's ochtends inchecken.'

'Mama brengt ons wel naar Bremen. Als je voor haar en de meiden een hotelkamer regelt kan ze ons ook weer terugbrengen. Hebben zij ook iets leuks.' Freek knikte en even later had hij een leuk gasthof voor Irgend en de dochters gevonden.

Irgend was niet bepaald blij met het uitstapje. Zeker niet toen ze hoorde dat de enige bagage vijf dozen neusbotjes waren. De mannen beweerden dat ze die makkelijk kwijt zouden raken op het Oranjefeest dat voorafgaand aan de finale gehouden zou worden. Daar kwamen duizenden mensen bijeen om oranje te supporten. Kleren waren niet nodig, als er gewonnen werd zouden Freek en Spike hun kleding toch niet weer willen uittrekken. Zij zijn erbij!

'Daar is het vliegveld. Kom mam, gassen, we moeten zo inchecken. Onze botjes moeten mee.' Spike klopte op de twee tassen met botjes. Hij had uitgerekend dat met een prijsje van vier euro vijftig de tickets terugverdiend waren. Hij waakte over de tassen alsof het een goudtransport betrof.

'Ruhe bitte, even parkeren.' Irgend schoof de Volvo met een perfecte bocht achteruit in een parkeervak. Spike en Freek kusten hun vrouwen en haasten zich de vertrekhal in. Hoofdschuddend keek Irgend haar man na. Wie het grootste kind is wist ze eigenlijk niet. Nou ja, het leverde haar een leuk weekendje met Belle en Chiara op. Ze zwaaide nog even, maar de twee geheel in oranje gestoken fans zagen niets meer.

Chiara is jarig en Oranje voetbalt

De WK-koorts kwam na de kwart-finale ook in de Buitenhof tot een hoogtepunt. Iedereen sprak over de jongens van Oranje. Niemand durfde iets anders aan te trekken dan oranje kleding. Bijna alle auto's in de buurt reden met een vlaggetje rond. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat klonk de vuvuzela in de wijk. Chiara vond het maar niets. Juist op haar verjaardag stond de halve finale gepland. Haar zomernachtsdroomfeestje dreigde overstemd te worden door voetbalgekte. Freek en Irgend hadden het goed gevonden dat Chiara haar hele klas zou uitnodigen. Een mooi tuinfeest zou het moeten worden. Chiara leek op haar moeder en had dus vlijmscherpe ideeën over hoe het feest zou moeten zijn. In ieder geval hoorde daarbij geen voetbal.

'Ik wil niet dat er voetbal gekeken worden tijdens mijn feest. Dan zit iedereen alleen maar voor de tv en danst niemand.' Chiara reageerde op het voorstel van haar vader om een groot scherm in de tuin op te hangen. 'En zo'n scherm is toch niet goed te zien.'

'Dan zul je zien dat niemand komt. Iedereen wil deze halve finale zien. Logisch toch?' Freek liep met zijn dochter door de Albert Heyn om alvast inkopen te doen voor het feest.

'Ik weet iets! We zeggen dat voetbalkijken mag, maar dat we eerst een speurtocht gaan doen. Dan verdwalen we en dan komen we pas terug als de wedstrijd over is. Logisch toch?

Okee, maar ik wil die wedstrijd ook zien en mama ook.'

'Dan gaan jullie niet mee. Het is een speurtocht. Dat doe je zonder ouders.'

'Dat kan niet, Chiara. Ik laat niet een hele schoolklas anderhalf uur zonder volwassenen ronddwalen in de avond.'

'En toch wil ik het zo.'

'Komt niets van in.' Freek bekeek het boodschappenlijstje en constateerde dat ze alles hadden. Bij de kassa vroeg de caissière of ze nog beessies wilden.

'Nee, die haten we,' riep Chiara terwijl ze nijdig de flessen cola en sinas in het kratje deed. Freek lachte verontschuldigend naar het kassameisje. Voorzichtig duwde hij het overladen karretje naar de Volvo. Hij dacht na over een oplossing. Ineens had hij een idee. Hij fluisterde Chiara zijn plan in haar oor. Ze knikte en glimlachte.

'Maar mondje dicht, het moet voor iedereen een verrassing zijn.'

'Ja, maar mag mama het ook niet weten?'

'Dat lijkt mij beter van niet. Die zal dat niet zien zitten. We doen het gewoon stiekem.' Samenzweerderig knipoogde Freek naar zijn dochter. Ach, zo'n wedstrijd wat stelde het ook voor. Als hij de finale maar kon zien. Dit was veel leuker. En wie weet als de kinderen eenmaal bezig waren kon hij misschien ergens wat stukjes meepikken.

Chiara ging op haar verjaardag in haar mooiste zomerjurk naar school. 's Ochtends had het hele gezin haar wakker gezongen met verjaardagsliederen. Op bed kreeg ze haar cadeautjes. De i-pod werd met een vreugdekreet ontvangen. Ook de oorbellen en het nieuwste boek van Francine Oomen vielen in de smaak. Na het verjaardagsontbijt zwaaide Freek zijn dochter uit.

'Kom je wel op tijd met de traktaties? Niet die waterijsjes kopen, echte cornetto's die wil ik hebben.' Freek stak zijn duim op. Komt in orde. Hij keek hoe ze de straat uitfietste, op de hoek stonden haar vriendinnen al te wachten.

Om tien uur klopte Freek op de deur van het klaslokaal. Juf deed open en feliciteerde Freek met zijn dochter.

'Mag ik de klas even iets zeggen?' Juf knikte. 'Jongens, vanavond is het feest van Chiara en jullie zijn allemaal uitgenodigd. Op de uitnodiging stond dat de kleur van de kleding wit moest zijn, maar dat is veranderd in oranje. Jullie begrijpen wel waarom.' De klas reageerde met een wave. De helft van de groep droeg nu al oranje, dus met de dresscode kwam het wel in orde. 'Jullie worden om acht uur verwacht.'

'Kunnen we voetbal kijken?' Jochem stelde de vraag, die Chiara had verwacht. Freek wist dat hij nu zijn plan moest introduceren.

'Ja, wat dacht jij dan. Maar we gaan op een speciale locatie kijken. Dus jullie moeten zo veel mogelijk oranje kleding meenemen. Eén shirtje is niet genoeg. Neem voor mijn part je oranje winterjas mee of je ijsmuts, als die maar oranje is. Degene met de meeste oranje spullen krijgt een prijs.'

'O, dan neem ik mijn oranje skipak aan,' riep Otto, het sportiefste jongetje van de klas. 'Lijkt me leuk om die in de zomer aan te trekken.'

Die avond stond er op de Westerwoldlaan een touringcar te wachten. De chauffeur, natuurlijk in het oranje, had de radio in zijn bus op radio 1 staan. De stem van Jack van Gelder klonk luid. De voorbeschouwing was begonnen. De kinderen kwamen in allerlei oranje kledingstukken. IJsmutsen, sjaals, zelfs handschoenen en oranje moonboots sierden de straat. Chiara liep zelf in oranje thermobroek met een oranje wollen trui. Gelukkig stond de airco in de bus aan. De kinderen zongen voor Chiara, en gaven in de bus de cadeautjes.

'Waar gaan we voetbal kijken? In de bus?' vroeg Jochem aan Freek, die maar knikte. Hij wist niet hoe dit ging aflopen, hoe dit zou gaan vallen bij de ouders. De vaders en moeders zwaaiden de bus uit. Je zag de verwondering op hun gezichten. Een enkeling had gevraagd wat de bedoeling was. Freek hield het vaag. Hij zei iets over oranje en sport en gezond bewegen. Maar zijn plan gaf hij niet bloot.

'Dus je gaat op locatie voetbal kijken?' Het was de vader van Jochem. 'Jochem heeft het al de hele week over die wedstrijd. De wedstrijd van zijn leven, noemt hij het. Het is zo belangrijk voor hem. Ik heb hem verteld dat ik als kleine jongen de halve finale in 1978 niet mocht zien, ik moest naar bed en dat ik dat altijd heb betreurd. Mijn zoon verbied ik het niet. Het is voor kinderen geweldig om hun helden te zien winnen. Ik hoop maar dat je een mooie plek hebt geregeld.' Freek slikte. Hij had die halve finale tegen Italië wel gezien. En kon zich nog alles herinneren. Zijn vader die niets met voetbal had, keek mee, en had als dolle hond meegeleefd. Mooie herinnering. Moest hij nou die kans ontnemen aan deze kids?

'Het gaat lukken, hè pap?' Chiara straalde. 'Hoe laat is het? Komen we wel op tijd?'

'Ja hoor, om kwart over sluiten ze daar de poort.'

De bus reed de ringweg op. Even leek het alsof hij het terrein van de Euroborg zou oprijden. Daar werd op een groot scherm de wedstrijd getoond. Duizenden Oranjesupporters hadden zich verzameld op de tribunes van FC Groningen. Maar de bus reed door. Nabij Beijum begonnen de eerste kinderen te vragen waar ze nou toch heen gingen. Ze hadden bij de chauffeur al hun mobieltjes, mp3-spelers en andere apparaten moeten inleveren. De klok boven de chauffeur wees acht uur aan toen de bus op de parkeerplaats stil hield. Kardinge.

'Gaan we klimmen?'

'Nee zwemmen!'

'Ik wil voetbal kijken!'

'Wij houden van Oranje, om je daden en je doen!' zongen Jochem en Otto op de achterbank.

Freek liep de bus uit, met achter zich de oranje kinderoptocht. Bij de deur van Kardinge sportcentrum zag hij Helga al staan. Zij zou de kinderen het komende uur begeleiden.

'Ah, daar is het Oranje-legioen. Kom, verder ik heb alles klaar staan.' Met het enthousiasme van een echte gymnastiek-docent kreeg Helga alle kinderen zonder moeite mee. In de kleedkamer kregen alle kinderen uitleg over de bedoeling. Freek keek even om de hoek of alles in orde was voordat hij naar boven liep. In de kantine van de ijshal Kardinge bestelde hij een koel biertje. Met een oog op de ijshal en het andere op het beeldscherm boven de bar, installeerde hij zich. Uit de hal klonk de stem van Helga.

'Opletten, ook jij Jochem, we maken een lange rij en dan breng je je lichaam boven je rechterschaats en je steekt je linkerbeen gestrekt naar achteren. En dan maak je een sprong naar voren en land je op beide ijzers.'

Freek hoorde de kinderen lachen toen ze allemaal op het ijs vielen. Ze maakten dikke lol met elkaar. Het plan was geslaagd. Op zijn gemak zag Freek hoe Robben en co in hun jacht op goud de ene na de andere aanval opzetten. Dat kwam wel goed. Komende zondag zat Nederland in de finale.

'Meneer, vader van Chiara, ik ben gevallen. Op mijn hoofd, mag ik hier even uitrusten, het mag van Helga.' Freek keek opzij. Het was Jochem.

'Ga maar snel zitten, het is nog nul – nul. Wil je wat drinken?' Jochem knikte, zijn blik was totaal gericht op het scherm, hij miste geen beweging. 'Ze gaan winnen.!'

'Ja, ik denk het wel.'

'Ik was niet echt hard gevallen, ik heb een schwalbe gemaakt, ik deed alsof ik hartstikke pijn had en Helga trapte erin. Nu kan ik mooi kijken.'

Jochem was nog niet uitgesproken of nummer twee stond naast hem aan de bar.

Aan het eind van de tweede verlenging stond Chiara in haar eentje op het ijs te oefenen met Helga. De tranen liepen over haar jarige wangetjes.

Robben scoort, de Buitenhof juicht

Belle en Chiara droegen hun aller-oranjeste jurkjes. Spike had een oranje overall aan met klompen. Irgend was gestoken in een rood hempje, wit rokje en blauwe pumps. Freek liep achteraan in zijn spijkerbroek met een t-shirt dat ze moest helpen herinneren aan hun vakantie op Schiermonnikoog: de Schierse vlag sierde zijn borst. Oranjegekte was niet zo besteed aan Freek. Toch ging hij mee met zijn gezin om op het speelveld te kijken naar de wedstrijd van Oranje. Olga van de buurtvereniging had een heuse WK-tribune in elkaar laten timmeren door handige buurmannen. Via Felix, die een bedrijfje in audiovisuele verhuur voerde, had Olga een megascherm geregeld, zo een die ook bij de finish van touretappes te zien was. Op de tribune golfde de eerste wave al. De stemming zat er al lekker in. Bij het kraampje waar Freek Jacques herkende werden skottelbrai-vlees en pletterpetbier verkocht. De kaartjes die je nodig had om op de tribune te mogen zitten, had Irgend meteen gekocht zodra ze had gehoord dat Olga en haar wijkteam dit ging organiseren. Via de Wijkwebmail, de tamtam van de vinexwijk, had het nieuws haar snel bereikt.

'Dit is leuk, dat doen we,' zei Irgend toen ze het bericht binnen had gekregen. 'Olga is weer goed bezig. Wat heb ik toch een bewondering voor dat mens. Net klaar met het struinen in andermans tuinen of we kunnen al weer door naar de volgende activiteit. Ideaal om nieuwe mensen te leren kennen.'

'Hm, het lijkt in de wijk verdacht veel op een Franse gezinscamping met animatie. Je hoeft hier niet na te denken over wat je met je kinderen gaat doen, die worden wel geëntertaind,' bromde Freek.

'Ach, dat valt wel mee, het is wel waar dat de kinderen hier goed verwend zijn met allerlei voorzieningen. Het pontje, de speeltoestellen, het Gamefitheather, ik vind het helemaal goed.'

'Tja, het trekt wel allerlei volk aan uit omliggende wijken, zo zal ik ze maar noemen. Ik zag laatst dat Gamefitheater overspoeld worden door jongens en meiden met scooters. Dat leken mij geen brave Buitenhof-kids. Een zooitje was het. Dat krijg je ervan als je je voorzieningen goed voor elkaar hebt, het heeft een zuigende werking. Je wordt overspoeld door vreemdelingen.'

'Freek, je klinkt als een politiek gezien bruin mannetje. Eigen wijk eerst zeker? Ga je mond wassen. Als die jongens hier rondhangen en ze doen niets verkeerd dan is het toch prima. Goed voor de integratie. Ik vind het prima als Spike met jongens om zou gaan uit volksbuurten of Vogelaarwijken. Kan hij nog eens leren dat het niet normaal is dat vaders witte wijn of prosecco drinken en dat in plaats van een Mexicaans biertje met zo'n stuk limoen in de hals bij normale mensen een blikje bier van de Lidl wordt gedronken. Lijkt me heel goed voor zijn wereldbeeld. Het lijkt hier in de wij af en toe het terras van Kaap Hoorn wel, met al die buurtborrels waar de tapas standaard klaar staat.'

'Okee, ik overdrijf misschien wat, maar toch. Ik zie de buurt eerder volkser worden. Heb je gezien dat er hier huizen met oranje vlaggetjes versierd zijn? Dat had ik toch niet verwacht in een wijk als de Buitenhof. Of zit Olga daar ook achter?'

'Ach, dat is toch leuk? Je gaat wel mee naar de WK-tribune, een leuk uitje voor heel het gezin.' Irgend tikte op haar smartphone een berichtje om kaartjes te bestellen via de wijkwebsite.

'Nou ja, potje voetbal kijken op een megascherm is natuurlijk niet verkeerd.'

'Hè wat leuk, er is ook een voetbalpool, zie ik op de site. Voorspel de uitslag en je wint het Buitenhof WK-pakket. Met prijzen beschikbaar gesteld door ondernemers uit de wijk. Leuk man, je kunt een schoonheidsbehandeling winnen bij José, die van nummer 39, met haar salon in de garage. En een gratis consult bij de belastingadviseur Martin. En dit lijkt me helemaal gaaf: een sessie met een astroloog. Weet je wie dat doet? Die van die honden op de hoek, goh, had ik nooit verwacht. Leek me zo'n nuchtere kerel.'

'Ik gok 3-0, met een hattrick van Robben, Grunnen for ever.'

'Nou ik vul het in voor je.' Irgends vingers vlogen over de toetsen van haar mobiel. 'Zo die staat. En weet je dat Boris-Jan, de vader van Himme en Gutteke, op de voetbalmiddag zijn smartlappen komt zingen? Leuk zeg.'

'Wie? Himme en Gutteke? Wat zijn dat nou voor namen, is dat weer iets Fries?'

En daar liepen ze dan het veld op. De tribune stroomde vol. De hele wijk leek wel aanwezig. Na het optreden van BJ, waarbij iedereen uit volle borst 'Viva Gronigania', de Groniingse versie van Viva Hollandia, mee had gebruld, begon de wedstrijd. Het beeld was van superieure kwaliteit. Het ultrasurround geluid zorgde voor een ware stadionervaring. Freek ging volledig mee in het gejuich. De vuvuzela's van de tweeling die schuin tegenover hen woonde, tetterden achter Freek dat het een lieve lust was. Spike en de meiden genoten volop.

'Leuk hè?' schreeuwde Irgend in zijn oren. Hij kon alleen maar knikken. In de pauze deelde Olga petjes uit voor het petje-op-petje-af pauzespel. Freek stond tot het laatst toe mee te doen. Hij moest uiteindelijk zijn meerdere erkennen in de buurman van nummer 36 die wel wist Mario Kempes in 1978 het rugnummer tien droeg.

De wedstrijd werd een prachtige overwinning voor Oranje: drie – nul, drie keer Robben. Freek had het goed voorspeld. Tot zijn grote vreugde kreeg hij het WK-pakket, met als toppunt een fantastische prijs: een ballonvaart vanuit het Stadspark, aangeboden door de ballonier uit de Marnelaan. De astrologische sessie gaf hij aan Irgend. Zo was Freek dan ook wel weer.

 

Het Vette Fietsen Plan

'Spike, wat doen wij hier? Wat is dit voor gribusplek?' Irgend keek vanachter het stuur van de Volvo naar de getatoeëerde man die op het erf met zijn armen over elkaar naar de auto en aanhanger stond te kijken. Op zijn kale schedel rustte een donkere zonnebril. 'Hoe kom je aan dit adres. Ken je die engerd?' Met haar hand op de knop van de centrale deurvergrendeling bleef Irgend zitten. Ze had nu spijt van haar aanbod aan Spike. Hij had de opdracht gekregen om tweedehands spullen voor zijn nieuwe kamer te kopen. Het bedrag dat hij over hield mocht hij vrij besteden. Op internet had hij genoeg ingekocht om zijn kamer in te richten. Nu stond hij op het punt te onthullen wat hij had gevonden.

'Dat is Igor. Hij handelt in alles wat los en vast zit. Hij heeft een gave site.' Spike liep op de man af en schudde diens hand. Voor een twaalfjarig mannetjes was Spike behoorlijk wereldwijs. Igor wees naar de schuur. Irgend stapte uit en probeerde over haar angst heen te komen. Bevreesd liep zij achter haar zoon aan.

'Voor tweehonderdvijftig mag je hem hebben.' Igor stond met zijn handen in zijn zij. Een beetje dreigend was zijn blik. 'Het is een goed apparaat hoor.'

'Maar ja, niemand wil het hebben, je hebt hem al bijna een jaar op je site zonder ook maar een bod.'

'Hmm, tweehonderd, maar dan moet je hem zelf in elkaar zetten.'

'Ik bied honderdvijfenzeventig. Laatste bod.' Spike keek op de Irgend-manier: vastbesloten en strak hield hij Igor in het oog. De tattoe-man lachte. Hij stak zijn hand uit.

'Deal, je bent een stevige onderhandelaar. Zal ik je helpen het ding op die kar te zetten?' Igor en Spike liepen dieper de schuur in. Irgend werd totaal niet betrokken bij de koop. Ze hoorde hoe de twee lachten. Na een tijdje kwamen ze terug met een groot pakket onder een zwart zeil. Het leek niet al te zwaar, maar de omvang was enorm. Het gevaarte zou maar net op de aanhanger passen. Ze zag hoe haar zoon het geld overhandigde. Snel rekende ze uit dat hij nog altijd geld over hield. Net zijn vader, ook zo'n slimme handelaar.

'Wat is het Spike?' Irgend werd nu toch echt nieuwsgierig.

'Eh, ik zal het thuis vertellen. Dan presenteer ik mijn businessplan.' Spike sprak de woorden ernstig uit.

'Okee. Ik wacht wel af. Maar moet het ding echt op je kamer? Ik vind het nogal groot.'

'Misschien kan ie wel buiten, in de tuin.'

Die avond had Spike op zijn laptop een powerpoint tevoorschijn getoverd. "Spikes Hot Spot" stond er als titel. Irgend en Freek keken mee naar de plannen van hun zoon.

'Nou kijk, we wonen in een wijk zonder winkels of wat dan ook. Het is hier doodsaai. En wat doen mensen al ze zich vervelen? Als ik naar papa kijk dan gaat hij eten, En het liefst een vette bek. Dus ik dacht als ik nou eens een snackbar begon dan kon ik mooi geld verdienen aan de eetverslaving van de Buitenhoffers. Kijk 's avonds staat er op de weg naar de A7 een dikke file. Al die ICT-gasten willen zo snel mogelijk weg uit de stad. Hard gewerkt, en met een flinke wachttijd voor de boeg. Als ik nou eens met de bakfiets er langs ga en ze een lekker kroketje of berenlulleltje aanbiedt. Ik weet zeker dat de euro's binnenstromen. Om de boel warm te houden heb ik dit gekocht.' Op de volgende dia stond een foto van Spikes aankoop. Het was een echte FEBO automatiekmuur. Acht luikjes onder elkaar, vier naast elkaar, een ferme gleuf voor het kleingeld en een namaak stenen omlijsting. Het geheel werd bekroond met een rijtje plastic dakpannetjes. 'Ik timmer dit op de bakfiets, frituur thuis wat lekkers en fiets dan langs de file. Easy money.'

'Geniaal! Wat een idee! Net als in India of zo, dan komen ook al die verkopers naar je toe. En je koopt inderdaad eten als je moet wachten.' Freek keek trots naar zijn zoon. Twaalf en dan al zulke ideeën.

'En mag dat allemaal? Moet je geen vergunning hebben?' vroeg Irgend.

'Ach, ik fiets toch alleen langs? En als iemand iets lekkers wil, krijgt ie gewoon wat.' Spike zag geen enkel probleem.

'En je voorraad, hoe ga je die regelen?'

'Nou, ik heb nog geld over, kwestie van goed onderhandelen. En ik ken iemand die bij de Makro kan inkopen. Dus…' Freek klopte zijn zoon op zijn schouder.

'Ik zou morgen al beginnen Spike, en weet je, tussen de middag lopen hier in de buurt allemaal kantoormensen. Die worden uit hun kantoor geknikkerd om gezond een luchtje te happen. Doodongelukkig slenteren ze hier over straat. Het enige wat ze willen is weer achter de laptop kruipen. Ik denk dat je een goudmijntje hebt als je langsfietst met je Vette Fietsen Plan. Ik zal je morgen ziek melden voor school. De leraren zullen je echt niet missen maandag, die willen allemaal voetbal kijken. Geniaal!' Freek sprak de woorden glunderend uit. Maar Irgend was not amused.

'Nou ik ben er niet voor. Ik geloof niet dat dit de bedoeling is. Ik wil dat je die automatiek weer verkoopt. Ik verdubbel het bedrag dat je ervoor krijgt.' Irgend keek Freek boos aan. 'Wat ben jij een kinderachtige vader.'

Irgend liep boos de tuin in, de deur van de port a cabin sloeg ze hard achter zich dicht. Freek legde Spike uit hoe hij met een accu de automatiek van stroom kon voorzien.

Mamamini

Spike zweeg. Hij keek naar zijn moeder die achter het stuur van de Volvo V70 de Buitenhof uitreed. Vanmiddag ging het gebeuren. Al weken had Irgend haar zoon belaagd met vragen over zijn planning. Geheel in lijn met zijn puberdom had hij nukkig gereageerd. 'Komt wel.' Antwoorden van die strekking waren standaard. Of 'Mens, laat het gebeuren.' Lauwe reacties, terwijl Irgend het toch zo'n leuk project had gevonden. Zij had bedacht dat Spike moest leren om met geld om te gaan. De jongen was zo gewend en verwend dat alles maar kan en alles ook maar gebeurde dat Irgend het tijd vond voor een lesje reality-check. Spike had maar een wens: hij wilde de kamer boven de garage. Het leek hem tof omdat hij dan een aparte opgang had. 'Het is dan net alsof ik op kamers woon.' Irgend en Freek hadden luid gelachen, op kamers in de Buitenhof, het moest niet gekker worden.

'De enige studenten die hier in de Buitenhof wonen zijn hotel-mama-studenten,' oordeelde Irgend. In haar ogen kon je geen student zijn als je niet op je zelf woonde. Eigenlijk moest je ook weg uit je land. Een tijdje elders, leven met andere mensen deed de mens goed, zo vond Irgend. En rondkomen met weinig geld is een les voor je leven. De beste leerschool voor een ondernemer is rondkomen van je studiefinanciering.

'Hoe lager de studiefinanciering, hoe creatiever studenten worden. Voor weinig geld kun je prachtige dingen scoren. En later kun je altijd genieten als je iets luxe koopt voor belachelijk veel geld. Als student kun je prima je inrichting regelen voor een prikkie.'

'Ja, langs de weg, bij het afval, zeker. Jij koopt toch ook je spullen bij Vos, die is hartstikke duur. Laatst kreeg je nog ruzie met papa over die lampen. Stukkie plastic voor driehonderd euro per stuk. Papa vond ze nog lelijk ook.'

'Papa heeft gewoon geen smaak, hij is een ouderwets salonsocialist. Die moet je niet serieus nemen als hij de naam Vos hoort. Laat hem maar lekker azijnerig reageren op design.' Irgend grinnikte om het observatievermogen van haar zoon. Hij had prima door dat zijn moeder een voorkeur voor dure spullen had en dat die neiging spanning opleverde in haar relatie met Freek. Maar ze vond wel dat ze het verdiend had om mooie meubels en gadgets te kopen. Met niks begonnen en door hard te werken nu wonen in een prachtig huis met dito inrichting. De tijd van de sinaasappelkistjes was voorbij. En die les wilde ze Spike nu ook leren.

'Dus Belle en Chiara mogen kopen wat ze willen, waar dan ook, en ik mag geen stap in de Ikea zetten? Dat is toch idioot! Ik heb helemaal geen zin om daarover na te denken. Ik weet toch wel dat het veel kost.'

'Jij krijgt twee keer zoveel geld als je zusjes. De enige voorwaarde die ik stel is dat je je spullen via het tweedehands circuit koopt. Het moet nette spullen zijn, niet kapot of versleten. Je krijgt de opdracht om een basisuitrusting te kopen voor je kamer: kast, bed, bureau, stoel, lampen, iets van een opbergmeubel. Je beddengoed kun je gewoon houden. Alles wat je van je budget overhoudt mag je besteden aan iets luxe voor je kamer. Voor mijn part een leuke computer of zo.'

'Ik heb al een leuke computer, en ik krijg binnenkort de laptop van papa's kantoor.'

'Hmmm. En een smartphone heb je zeker ook al? Ik geef je een week de tijd om een plan te maken. Wat ga je waar kopen en voor hoeveel?'

Spike had een paar dagen gemokt. Maar uiteindelijk had hij een plan gemaakt. Uren zat hij achter zijn computer te zoeken. Op Marktplaats had hij veel van zijn spullen gevonden. Na een paar bezoekjes aan Mamamini aan de Westerhelpersingel had hij zijn spullen wel bij elkaar gesprokkeld. Natuurlijk had zijn moeder gelijk. Voor weinig geld kon je veel goede spullen vinden. En nog veel leuker ook. Zo had hij nu een bureaustoel die niet alleen kon draaien, maar waarin hij ook heerlijk kon wiegen, inclusief een relaxte beensteun. En als kledingkast had hij een lange rij lockers gevonden zoals je die op scholen en in sportcentra ook hebt. Op de deurtjes had Spike met symbolen aangegeven waar hij zijn t-shirts en waar hij zijn broeken zou bewaren. Het bed was helemaal cool: op internet had hij de site www.zieke.meubels.nl gevonden. Daar werd allerlei meubilair uit ziekenhuizen verkocht. Spike had voor de gein even meegeboden op een operatiebed. Tot zijn schrik bleek het bod geaccepteerd te worden. Samen met zijn vader had hij het bed in een busje opgehaald. Voor een belachelijk bedrag had Spike nu een bed met mogelijkheden: hij kon met een knopje de hoogte instellen, het hoofdeinde van het bed omhoog brengen, natuurlijk kon het bed rijden. Kortom: voor honderdvijftig euro dikke lol. Stiekem vond Spike de opdracht van Irgend wel leuk. Maar het ging hem natuurlijk maar om een ding: het geld dat overbleef. Hij had alles gekocht wat op zijn lijstje stond. Zijn kamer kon ingericht worden. Maar nu het extraatje. Hij had er niet over willen praten. Irgend was stik nieuwsgierig geweest.

'Is het een kunstwerk wat je gaat kopen? OF een superbreed flatscreen? Of een voetbaltafel? Een mariabeeld? Vertel nou wat je bedacht hebt!' Maar Spike gaf geen krimp.

'Wacht maar af. Kun je mij morgen met auto helpen het op te halen?'

'O, het past wel in de auto, kom op, geef me een aanwijzing.' Smeekte Irgend, maar het was tevergeefs, Spike zweeg als het graf. 'Spike, je hebt toch geen grafkist besteld of een opgezet dier?'

In korte zinnetjes gaf Spike aanwijzingen hoe Irgend moest rijden. Hij weigerde te vertellen wat hij ging kopen, of waar hij zijn moeder heen liet rijden.

'Hier links en dan zijn we er.'

Irgend draaide het verlaten bedrijventerreintje op dat aan de rand van de stad was gelegen. Op de modderige parkeerplaats stond een bestelbusje met een huiveringwekkend logo: een in tweeën gehakte wolfskop. Spike liep op de auto af en begroette de man die in zijn busje was blijven zitten.

'Dit is mijn moeder.' Irgend kreeg een onheilspellend gevoel.

Keukenslaaf

Irgend en Freek nipten van hun rosé. Het vuur in de vuurkorf brandde prima. Zij zaten op wat binnenkort hun terras zou gaan zijn. Het zand en de tegels lagen klaar om verwerkt te worden. Volgende week kwam een stratenmaker dit klusje klaren. De rest van de straat had ook gebruik gemaakt van deze alleen op zaterdag werkende stratenier. Vandaag had Freek in hun huis de restanten van de bouw opgeruimd. Alle kleine hoekjes had hij schoongemaakt. Het grove werk zat erop. De komende week stond de afwerking op het programma. Keuken, badkamer, stukadoor, vloeren en terras. Irgend had een planning opgesteld en overlegd met de leveranciers. Zoals gebruikelijk had zij knap onderhandeld over prijs en afspraken. Het was haar zelfs gelukt een boeteclausule op te nemen in de afspraken met de leverende partijen. De keukenboer had schamper gelachen toen Irgend stelde dat zodra de deadline niet gehaald werd de vaatwasser gratis zou zijn.

'Nee mevrouwtje, zo werkt het niet, wij kunnen niet per klant aparte clausules inbouwen, zou een mooie boel worden, niet waar meneer?'

'Hoor eens, beste man, het is crisis in de economie. Jullie pand hier in het Woonforum moet betaald worden, al die kopjes koffie en al die mensen die hier werken. Ik weet als zelfstandig ondernemer prima dat het allemaal net wil. Als ik mijn opdracht intrek zitten jullie een stuk dichter bij het faillissement.' Irgend laste een pauze in en keek de keukenman indringend aan.

'Nou mevrouwtje, dat valt wel mee hoor. Zo somber hangt de vlag er niet bij. Maar heel vriendelijk dat u zich om ons bekommerd.' Hij lachte net te ongedwongen. Freek zag hoe de eerste rode vlekken in zijn nek opkwamen. Het lepeltje roerde de verkoper net te lang door de slappe koffie.

'Mevrouwtje?' vroeg Irgend, 'Weet je wel wat het vrouwtje wil?'

'Nou ja, mevrouwtje, ik bedoel, bij wijze van spreke.'

'Niks mevrouwtje, gewoon mevrouw, toch?' Freek wist wat er nu ging gebeuren. Irgend zou opstaan en door de zaak gaan ijsberen. De salesman in vertwijfeling achterlaten. De hakjes van Irgend klonken lekker kittig op het keukenmarmer. Irgend was op weg om haar zin op te eisen en te krijgen.

'Mooi hoor deze vaatwasser. Is dat met een energielabel A?' Freek kende zijn rol. Hij leidde de man een beetje af. Met algemene vragen kon hij de verkoper op zijn gemak stellen.

'Ja, het nieuwste model. Met ingebouwde vuildetectie. Wilt u deze of het model daarnaast?' De man keek over zijn schouder naar Irgend die nu op een Italiaans terazzo aanrecht was gaan zitten in een van de showmodelkeukens. Ze had haar benen over elkaar heen geslagen, de punt van haar pump eigenwijs in de lucht. Ze bestudeerde haar nagels, die vuurrood gelakt waren.

´Dus die vuildetectie zorgt voor een milieuneutrale afgifte van het wasmiddel?' Freek probeerde zo geïnteresseerd mogelijk te klinken.

'Ja, u wilt deze uitvoering?'

'Nou, ik denk dat u dat met mijn vrouw moet overleggen, ze zit daar achter u.' De man keerde zich om en liep naar Irgend die nog steeds op het aanrecht zat. Ze stak een kop uit boven de keukenboerenknecht. Hij glimlachte zijn meest verkrampte showroomgrijns.

'U wenst?'

'Luister, het is heel simpel. Jullie zorgen ervoor dat dat keukentje op tijd geplaatst wordt. Geen gewacht op onderdelen, geen gedoe met monteurs, je stuurt de allerbeste, geen gezeik met afwerkstripjes die later komen. Je checkt van te voren of je alles in voorraad hebt. In een dag hebben jullie de hele klus geklaard. Elk uur dat je over die termijn heen gaat, kost je dat een inbouwapparaat. Uur één is de vaatwasser, uur twee is de magnetron, uur drie is de koelvriescombinatie met espressoapparaat en uur vier is de Amerikaanse zespitter, compris?'

'En uur vijf?' Freek kreeg respect voor de verkoper, hij durfde wel.

'Uur vijf? Dat houdt in dat jij persoonlijk de kastjes komt uitsoppen!' Irgend hield het door haar opgesteld schema voor zijn neus. 'Zullen we hier dan even de afspraak ondertekenen?'

'Ehm, dit is heel ongebruikelijk, maar gezien de situatie,' de man keek om zich heen naar de mensen die om hen heen waren komen te staan, 'moet ik misschien maar instemmen met uw, eh, voorstel. Maar ik denk dat ik voor uur vijf liever het terazzo aanrechtblad wil noteren.'

'Deal!' Irgend sprong behendig van het verhoogde keukenblok af en schudde de hand van de keukenslaaf. 'Maar ik weet zeker dat u alles op alles gaat zetten om de keuken volgens afspraak te leveren. Overigens, is hier boven de badkamerafdeling? Kunnen we daar ook nog even langs gaan?'

'Eh, ik niet, ik ga alleen over de keukens, zal ik mijn collega maar even waarschuwen?' De verkoper murmelde iets in zijn mobieltje.

'Nou waarschuwen, zo erg is het toch niet om afspraken met mijn vrouw te maken?' Freek klopte de man op zijn schouders. 'Bedankt en ik verheug me op een mooi keukentje.'

Irgends hakken hoorde Freek al tikken op de trap, hij volgde zijn zakenvrouwtje. Altijd leuk om met Irgend inkopen te doen.

Jack Ass in de Buitenhof

Freek haalde de laatste spullen uit de tent, waar ze de afgelopen weken in hadden gebivakkeerd sinds de gemeente hun tijdelijke bewoning op de bouwlocatie had verboden. Max de advocaat had geregeld dat ze weer terug mochten keren in de port a cabins. Voorwaarde was wel dat er een groene afrastering werd aangelegd om de keten. Dit om het zogenaamde uitzicht bedervende karakter van de woonunits weg te nemen. Max had ontdekt dat dit de kern van de klacht van de onbekende buur geweest was. Bij de Tuinland hadden Freek en Irgend een groot aantal snel groeiende heesters gekocht die snel zouden moeten groeien en voor een groene afscheiding zouden zorgen. Om de struiken later nog te kunnen gebruiken hadden ze lange plantenbakken laten maken. Uit die bakken konden de heesters later in de tuin overgeplaatst worden. Vanaf de straat zag het er groen en natuurlijk uit. Van de woonketen was niets meer te zien. Van de gemeente mochten ze nu blijven zitten tot de woning was opgeleverd. De aanklacht was voorwaardelijk ingetrokken. Als Freek of Irgend nogmaals aanwijzingen van RO zou negeren zou er iets zwaaien. Ir. Gorecht was aangewezen als aanspreekpunt voor de gemeente. Met hem had Freek een goed gesprek gevoerd; de kou was nu wel uit de lucht.

Bij de port a cabin was Irgend al bezig in haar kantoortje. Ze had een paar weken geleden een goede vertaalklus binnengehaald voor een Duits bedrijf. De onderhandelingen voor dat account hadden een merkwaardige afloop gekend. Het werkontbijt dat zij met de Duitse ondernemer had gepland, was doordat Freek Irgend in haar nachtgoed had buitengesloten had, merkwaardig verlopen. Toen de Duitser in zijn zilvergrijze audi was voorgereden, kwam Irgend net onder de douche vandaan. Omdat hun douche apart van het slaapvertrek stond, moest Irgend vijf passen over het terrein afleggen. Toen zij die vijf passen had gezet, ontdekte ze dat de deur op slot zat. Ze kon dus niet bij de kleren die zij klaargelegd had. Als geboren Duitse, wist ze als geen ander dat een degelijk mantalpakje onontbeerlijk was in deze situatie. Haar donkerblauwe pakje kon zij zien liggen, maar aantrekken was onmogelijk. De ondernemer, die in lingerie en nachtgoed deed, had haar gespot. Het satijnen nachthemd dat ze snel nog had aangeschoten toen ze uit de douchecabine was gestapt, was van zijn merk. Hij zag het meteen en kwam lachend de ongelukkige Irgend tegemoet.

'Ha, sehr schön', sprak hij Irgend toe, 'Sie haben ein gutes Geschmäck!' Hij opende het portier van de auto en gebaarde Irgend in te stappen. Zij aarzelde even, bedacht een list en ging vervolgens zitten op de passagiersstoel. Ze excuseerde zich voor haar ongekleedheid, en vroeg Jörgen of hij naar haar vriendin Iris wilde rijden. Iris had de zelfde maat als zij en zou haar kleding willen lenen. Met de mobiel van Jörgen kondigde zij haar merkwaardige verzoek aan. Iris beloofde dat zij haar busines power suit zou klaar leggen. Achter het stuur zat Jörgen te grinniken. Dit had hij in heel zijn loopbaan nog nooit meegemaakt. Lekker locker vond hij het. Wat Irgend ook zou eisen voor een beloning voor haar werk, hij zou het bieden. In Iris' slaapkamer verkleedde Irgend zich snel. Met vereende krachten maakte zij zich op en in de spiegel zag zij haar zelfverzekerde blik, dit ging lukken. Bij Kaap Hoorn zouden ze onder het genot van een hapje de details bespreken. Het werk ging over een digitale catalogus waarmee Jörgen de Nederlandse markt wilde veroveren. De tekstjes bij de diverse kledingstukken zouden goed en pittig vertaald moeten worden. Irgend had wat voorbeelden uitgewerkt en die vond Jörgen goed. Het bedrag dat zij als honorarium zou ontvangen zou genoeg zijn om het komende jaar door te komen met de vertaalstudio. En dat terwijl het werk in twee maanden zou zijn afgerond. Topdeal dus.

Probleem van dit overleg was, dat Irgend door haar zoon gezien was toen zij schaars gekleed in de auto gestapt was. Spike had zijn vader gebeld en die had de hele dat het beeld voor ogen gehad dat zijn vrouw via de A7 naar Duitsland was gereden. Voor, ja voor wat eigenlijk? Hield ze er een minnaar op na? Was ze ontvoerd? Freek wist het niet. Via de mobiel van Irgend kreeg hij geen contact, die lag naast haar mantelpakje. Toen hij 's middags thuiskwam, zat Irgend voor de nog steeds gesloten port a cabin. Ze had een flesje rosé uit de stad meegenomen en nipte net aan haar derde glasje. Ze bood haar man ook een glas aan. Maar die weigerde. 'Wat heb jij vanochtend gedaan?'

'Hoezo, ik had een bespreking,' antwoordde Irgend, 'Maar dat liep wel een beetje anders.' Ze vertelde over haar avonturen.

'Smoesjes, ik weet best dat je met die audi-duitser bent weggereden met nog geen fatsoenlijk kledingstuk aan je lijf.' Freek klonk bozer dan hij had willen zijn. Hij stond op en liep de bouwplaats over. 'Spike zag je weglopen en heeft mij gebeld. Hij vertelde hoe je hier over het terrein paradeerde met je mooie benen. Wat valt mij dit tegen van je. Ik dacht dat wij het goed hadden.'

'Liefje, ik kan het uitleggen, het komt door deze stomme bouwketen.'

'Ja, geef maar de omstandigheden de schuld.'

Uit de port a cabin klonk gelach. Spike en een vriendje zaten gebogen over een laptop.

'Al 600 hits in een uurtje tijd, we hebben een prima resultaat. Moet je zien op de kaart-overlay. Allemaal unieke bezoekers, hier in de buurt.'

'Wat doen die jongens?'

Irgend keek naar de internettende boys en zei: 'Ze klooien wat op YouTube, er is een wedstrijd van de buurtvereniging. Wie maakt het populairste filmpje van de Buitenhof. Ze wilden wat bedenken om die hanggroepjes bij de wijk te betrekken. Ze hebben Jack Ass in de Buitenhof opnames gemaakt. Ik heb ze vanmiddag gezien hoe ze in de speeltuin stunts uithaalden. Met een skateboard de brug af skaten en met een salto van de familieschommel afspringen, dat soort dingen. Toen ze wilden slalommen met een scooter tussen spelende kleuters heb ik ze weggehaald. Dat kunnen we niet gebruiken. Later heb ik ze bij het pontje weggestuurd. Ze wilden met een scooter via dat pontje over de sloot heenjumpen. Mafkezen.'

'Hmm, de appel valt dus niet ver van de boom. Met zo'n moeder.' Freek was niet in de stemming om zich snel te laten vermurwen. Hij kon het niet geloven dat zijn Irgend hem ontrouw was geweest.

'Nou, dan geloof je mijn verhaal niet. Open die klote keet nou maar, dan kan ik eindelijk mijn eigen kleding aan.'

Toen ze binnen was hoorde Freek een auto stoppen voor hun huis. Het was Iris. Zij kwam haar kleren ophalen.

'En Irgend, is het gelukt met die afspraak, wat een gedoe zeg. Gelukkig hebben we de zelfde maat. Je zag er echt strak uit. Heel gründlich. Trouwens het filmpje op YouTube is om te gillen.' Iris pakte haar I-phone en liet Freek zien wat zij in haar favorietenlijst had opgeslagen. In het kleine scherm zag Freek hoe zijn vrouw zich afdroogde in de krappe ruimte van hun douchecabine. Omdat die zo klein was, liet Irgend de deur een stukje open. Spike had vanachter een stapel bouwmaterialen staan filmen. Het schokkerige beeld liet zien hoe de bijna naakte moeder in haar nachthemd schoot en hoe zij verschrikt opkeek. Gehaast maakte ze de vijf stappen in de richting van haar slaapvertrek. Ze rommelde aan de deur, zonder resultaat. De camera zwenkte naar links en toonde hoe een knappe man het terrein opliep. De jongens hadden een sensueel muziekje onder de beelden gezet. De man schudde de hand van Irgend, zei iets en opende voor haar het autoportier. De camera volgde de auto die snel uit beeld reed. Als laatste shot had Spike in een autospiegel heel zielig gekeken en een tekst uitgesproken. Toen Freek de tweede keer het filmpje afspeelde hoorde hij wat zijn zoon zei: 'Papa is aan het werk, mama heeft plezier en ik moet mijn eigen boterhammen smeren, that's what life is in de Buitenhof.' Onderaan de beelden zag Freek dat de teller ondertussen op 843 kijkers stond.

Neusbotjes

Spike had een koude, natte nacht achter de rug. Hij was rond tien uur 's avonds naar het grote speelveld gelopen. Op het kruispunt van de wandelpaadjes zette hij zijn tuinstoel neer. De slaapzak en het kussen legde hij erop. Hij keek rond en zag dat hij de eerste was. Niemand kon hem de beste plek afnemen. De vrijmarkt stond open voor hem. Van zijn vader, die een importbedrijf voerde, had hij allerlei maffe gadgets gekregen om te verkopen. Volgens zijn vader top spul dat super gewild was. Zo had hij, al vast voor het WK in Zuid Afrika, neusbotjes in de oranje kleur. Freek had voorgedaan hoe het plastic botje als een knijpbrilletje op de neus geplaatst werd.

´Maar pap, is dat niet een beetje gek, zo'n neusbotje?' Spike keek zijn vader aan die probeerde het botje van zijn neus te krijgen. Het knelde nogal slechts met grote moeite kreeg Freek het los.

'Nee, joh, dat vinden die Afrikaanse mensen leuk. Beetje knipoog naar het verleden, naar de tijd van Tarzan, kannibalen en de kookpot. Je kent dat beeld wel, twee avonturiers worden overvallen en net als de stamgenoten de grote kookpot tot een kookpunt brengen, komt de derde man om hen te redden.'

'Hmm, ik vind het wat gek, ik denk niet dat de mensen in de Buitenhof dit toch echt niet willen.'

'Zoon, je bent geen echte zakenman. Je zult zien dat je binnen een uur los bent. Alle zestig ben je zo kwijt. Zeker voor die prijs, een euro is niks, dat kan iedereen missen.'

'Ja, maar het is toch discriminatie? Alsof elke man in Afrika met een botje door zijn neus loopt. Achterlijk.'

'Joh, WK in Frankrijk, dan doe je een stokbrood of een alpinopet of een Eiffeltoren, WK in Mexico was een Sombrero, WK in Spanje een stier en in Duitsland koppel je het WK aan een biertje. Je moet een simpele koppeling maken. Afrika, dan zie je toch zo een neusbotje voor je? Daar kun je een geintje mee uit halen. Vindt iedereen leuk.'

'Okee, ik wed dat ik morgen om twaalf uur geen botje verkocht heb. Als ik win, trakteer jij op ijs.' Spike hield een high five klaar voor zijn vader.

'Deal.'

Spike kreeg naast de neusbotjes nog wat andere voetbal snuisterijen (o.a. een shirt met de tekst 'Barca Champions League 2010' en leuke sjaals van de BV Veendam). Hij had verder zijn collectie Donald Duck en een doos vol computerspelletjes voor de verkoop.

De nacht was koud en nat. Gelukkig had de actieve buurtvereniging net alle speeltoestellen vernieuwd. Zo kon Spike in ieder geval droog zitten. Rond twaalf uur was hij nog steeds de enige op het veld. De dreunen van de live muziek uit de binnenstad verstomden. Langs de Eemsgolaan fietsten een groep jongens op weg naar huis. De talloze biertjes die zijn sinds de middag hadden gedronken zorgden voor een uitgelaten, baldadige sfeer. De eerste autospiegels waren al van de geparkeerde wagens afgetrapt. Af en toe gooiden de jongens hun flesjes kapot op het fietspad. Dit alles begeleidden ze met luide boeren en boerig gezang. Toen ze Spike in het vizier kregen, stopten ze, smeten ze hun fietsen neer en kwamen op de suffende Spike af.

'Hé, een jonge zwerver met een tuinstoel! Even de Riepe kopen bij die sloeber. Wakker worden, jo, een keer de Riepe!'

'Moet je zien, hij heeft van alles in die tassen zitten, vast allemaal gejat. Dat heb je met die gasten. Niets is veilig, mijn vader zegt het ook.'

Spike was in een keer waker. Hij telde tien jongens, die elk groter en zwaarder waren dan hij. Hij wist zeker dat de groep niet uit was op een goed plekje op de vrijmarkt. In zijn broekzak zocht hij naar zijn mobiel. Uit alle macht probeerde hij het nummer van thuis te bellen. Maar zonder te kijken ging dat lastig. De jongens stonden om hem heen. Ze graaiden in de dozen. De eerste sjaal van Veendam ging al in de lucht. 'Veendam! Veendam! Joop Gal.' Al de jongens stonden met hun armen omhoog de naam van de failliete club te scanderen. De sjaaltjes hingen in de lucht. Spike zag dat de doos met neusbotjes nu geopend werd. Hoe dronken de gasten ook waren, ze begrepen meteen wat de bedoeling was. De een na de ander deed een botje op zijn neus. Als volleerde kannibalen draaiden ze nu rondjes om Spike. Ze gingen helemaal op in hun rol. Een van de zatlappen had Spike vastgebonden op de familieschommel. Om hem heen lagen de kampioens-shirtjes van Barça en de Duckies, het vuur ging er in. Spike gilde het uit. Niemand die reageerde. Onder luid gejoel gingen de jongens naar hun fietsen. Ze droegen allemaal een botje op hun neus.

Na een kwartiertje wist Spike zich los te wurmen. Hij bekeek de ravage om zich heen. Er was niets over van de voorraad. De jongens hadden alles meegenomen of in het vuur gegooid. Het was zo donker geweest dat hij geen gelegenheid had gehad om de gezichten van de jongens te zien. Hij zou nooit een signalement kunnen opgeven. Trillend van woede en rillend van verdriet liep Spike naar huis. Thuis werd hij door Irgend liefdevol opgevangen. Wat moederliefde toch mooi is. Spike kalmeerde en sliep snel in.

De volgende morgen hadden zijn zusjes al vroeg hun spullen voor de vrijmarkt gepakt. Door het gerommel was Spike een beetje wakker geworden. Maar echt wakker werd hij door het lawaai van een muziekkorps. Hij gluurde naar buiten en zag hoe in een lange rij de kleintjes van de wijk op versierde fietsjes en skelters achter de muzikanten aan reden. De muzikanten droegen blauwe uniformen en militair aandoende hoofddeksels, met een pluimpje. Spike wreef zich nog eens goed in de ogen. Zag hij het nu goed? Die tubaspeler had iets op zijn neus, een oranje neusbotje. En de twee drummers ook, net als de saxofonist.

De mobiel van de bouwvakker

Max, de bevriende advocaat van Freek en Irgend, had het voor elkaar gekregen dat de bouw weer werd hervat. In alle vroegte arriveerden de twee busjes met bouwvakkers. Vandaag was de grote dag in het bouwproces. Het hoogste punt zou bereikt worden. Freek had zich voorgenomen om dit moment niet ongemerkt voorbij te laten gaan. In overleg met de voorman had hij bepaald dat na afloop van de werkdag er een barbecue klaar zou staan. Kilo's vlees en liters bier stonden klaar. Het leek Freek niet verkeerd om de band met de bouwers wat aan te trekken. Er moest ten slotte nog heel wat gebouwd worden. De hoogwerker die de dakdelen omhoog ging tillen stond al klaar. Gewapend met zijn digitale camera hield Freek de voortgang bij. Hij maakte wat foto's van het tot en met de tweede verdieping voltooide woning. Eén van de bouwvakker zag het en liet pontificaal in beeld zijn broek zakken. Freek deed alsof hij het niet zag. Het was de zelfde vent die voortdurend sexueel getinte opmerkingen maakte tegen Irgend.

Laatst had hij voor het raam van de slaapkamer van Freek en Irgend gestaan en met zijn mobiel een foto gemaakt van Irgend die een keuze maakte uit haar kledingkast. Ze had zich net gedoucht en liep met een handdoek op haar hoofd in badjas rond. Toen Irgend door had wat de bouwvakker deed, rende ze naar buiten.

'Hier met die mobiel!' Ze griste het apparaatje uit de mans handen. Verbouwereerd keek hij toe. Om hem heen verzamelden zijn collega's, altijd in voor een opstootje.

'Kijk, dat gebeurt er met de spullen van gluurders,' Irgend hield het mobieltje voor de opening van de betonmolen die al de hele morgen stond te draaien.

'Als je het maar laat, ik heb hem net nieuw,' schreeuwde de man.

'Die ben je kwijt, Pieter. Maar ze durft het toch niet,' joelden de collega's.

'O, nee? Let maar op.' Irgend liet haar hand zakken. Net op het moment dat de telefoon in de molen leek te verdwenen, trok Irgend haar hand op. Met een sierlijke beweging stopte ze de mobiel in de zak van haar badjas. 'Vanmiddag na je werktijd kun je hem ophalen in mijn kantoor. Tot die tijd is ie in beslag genomen.' Irgend gebruikte de tekst die de docent Nederlands had gebruikt toen het mobieltje van Spike in de klas was afgegaan. De brugklasser kreeg een sms-je van zijn vader. De jongen was vergeten de trilstand in te schakelen. Hij kreeg de mobiel pas terug na vierhonderd keer geschreven te hebben 'ik mag mijn mobiel niet gebruiken in de klas.' Die strafregels leek Irgend ook wel een leuk idee voor die bouwvakker. Resoluut stapte zij de port a cabin weer in. De bouwvakkers gingen weer aan het werk, behalve de man van de mobiel.

'He tante, dat gaat zo maar niet, hier met mijn telefoon. Ik mis zo mijn extra klussen, dat gaat mij geld kosten.' Hij probeerde achter Irgend aan te lopen, maar hij werd teruggetrokken door de voorman.

'Ze heeft gelijk, man, aan het werk, geen gezeur.' De voorman trok zijn medewerker aan diens schouder. 'Geen geklooi met de dame. Kappen.' Mokkend ging de kerel mee.

Aan het eind van de werkdag, liep Irgend naar de busjes die klaarstonden om de bouwvakkers af te voeren. Het mobieltje stak ze in de lucht.

'Vergeet je mobieltje niet.' Ze reikte de Samsung aan. 'O, ja, voor ik het vergeet, ik heb voor alle zekerheid de boel maar even gereset en van nieuwe inhoud voorzien. Het zou mij zeer verdrieten als zou blijken dat mijn foto ergens in het geheugen zou rondzwerven. Vind je toch niet erg, hè?'

'Je hebt wat gedaan? Alles gewist? Ook mijn nummers?' Woedend nam de man zijn mobiel aan. Hij checkte meteen zijn gegevens. 'Gadverdamme, wat is dit?'

Zijn maten keken over zijn schouder mee en begonnen te lachen.

'Gave chickies heb jij als achtergrond, Pieter, stoer hoor zo'n dude op je mobiel.' Een van de mannen griste de telefoon uit Pieters handen en scrollde door het apparaat. 'Wauw, lekkere nummers heb jij zeg, dat zijn inderdaad goede contactpersonen. Die moet je goed bewaren.' Lachend liet hij zien welke nummers Irgend had geprogrammeerd. De top honderd van Gay-telefoon.nl, inclusief een hitsige leather boy ringtone vulde het geheugen van de macho bouwvakker. Die kon hij in zijn helm steken.

'Nou, jongens tot morgen, en gedraag je een beetje.' Irgend stapte in haar auto en reed weg.

Ondertussen was dit incident al een paar weken geleden gebeurd. Sinds die tijd had Pieter geen gekke dingen meer gedaan. Freek vroeg zich af hij Pieter kon pleasen met de barbecue. In ieder geval trok hij zijn broek nu op en timmerde er weer lustig op los. Nee, het was niet eenvoudig om van dichtbij de bouw mee te maken. De machinist van de kraanwagen was begonnen met het hijsen van de dakdelen. Nog een paar uur en de vlag kon uit. Het dak zat er bijna op. Freek kon het vuur in de barbecue aan steken.

Lentekriebels

Belle en Chiara deden mee aan de schoonmaakactie 'Lentekriebels'. Gewapend met een knijpstok en een afvalzak struinden ze door de wijk op zoek naar zwerfafval. Al in de eerste straat vonden ze hun eerste rotzooi. Door de sneeuw van de afgelopen winter, lag er nog veel afval van het vuurwerk. Onbegrijpelijk dat dit weken na de laatste sneeuw nog steeds op straat lag. Belle stopte resten Romeinse kaarsen en capsules van vuurpijlen in haar afvalzak. Bij een boom vond ze twee flessen die gebruikt waren om vuurpijlen af te schieten.

'Ja, neem die maar mee, meisje, die liggen daar al veel te lang,' riep een man, die languit in zijn hangmat lag met een biertje in zijn hand, 'en neem deze ook maar mee.' Hij gooide het lege blikje in de richting van de meisjes. Goed opgevoed als ze waren, raapten ze het fijngeknepen blikje van de grond. Bedremmeld stonden ze op de oprit. De man liet een luide boer.

'Nou, dames, opzouten, er ligt nog genoeg troep op straat, sta mij niet zo aan te gapen.' De man viste een sigaret uit het pakje dat naast hem in de hangmat lag. Het was de laatste peuk uit het pakje. Hij verfrommelde het doosje en gooide het naar Belle en Chiara. 'Ruim die ook maar op!' Chiara trok haar zus mee, ze lieten de prop liggen.

'Wij mogen geen dingen aannemen van vreemde mannen,' zei Belle toen ze van de oprit afliepen. Achter hen hoorden ze de man zijn mobieltje op luide toon beantwoorden. 'Ja, schatje, ik kom natuurlijk, lekker, hoor. Ik heb er zin in. Ik kom op de fiets.' Hij stak zijn middenvinger op naar de meiden. 'Oprotten, ja, nee,ik heb het niet tegen jou, schatje, er stonden hier wat van die buurtetters te schooien.'

'Kom Belle, we gaan verder.' Chiara was dan wel de jongste, maar ze voelde goed aan wanneer het link kon worden. Maar Belle bleef staan. Ze prentte het huisnummer van de man en het kenteken van zijn auto in haar hoofd. Toen ze eindelijk in beweging kwam, spoot ze met veel kracht een fikse fluim op de voorruit van de auto, een rode BMW 3 cabrio. De kap stond open. Gelukkig zag de man niet wat ze gedaan had.

De vuilophaaltocht was een groot succes. De wijk lag er weer netjes bij. Nadat de kinderen wat lekkers hadden gekregen, gingen Belle en Chiara terug naar hun tijdelijke huis. Omdat hun port a cabins tot verboden gebied waren verklaard, logeerden ze zo lang bij vriendinnetjes in de buurt. Chiara sliep bij Yonne, een klasgenootje. De meiden hielpen goed mee met het bakken van pannenkoeken. Nog harder hielpen ze daarna mee om ze op te eten. Natuurlijk mochten ze na het eten nog even naar het grote speelveld. De kabelbaan was favoriet. Op het veld ontmoetten ze een hele groep leeftijdgenootjes. Chiara vertelde wat ze die middag had meegemaakt.

'En nu wil ik die man terugpakken. Het is een eikel.'

'Een eikel, waarom?'

'Nou hij deed stom. Gaan jullie mee?' Chiara keek haar vriendjes grimmig aan. 'Ik heb een plan. Luister.'

De kinderen in de kring om Chiara gierden het uit van het lachen. Natuurlijk deden ze mee, dit was gaaf! 'Ik heb thuis wel vier flessen staan, ik haal ze op,' riep een van de kinderen. 'Ik ook!' En weg stoven de Buitenhofkids.

Die avond kwam de asociale buurtgenoot terug van zijn date. Het afspraakje was uitgelopen in een debacle. Toen hij pissig zijn fiets zijn oprit opreed, zag hij tot zijn grote schrik dat er plakkerig vocht van zijn rode BMW afdroop. Op de motorkap stonden verschillende lege flessen limonadesiroop. Met stoepkrijt stond op de oprit gekalkt: 'Eikel'. In de hangmat lagen ontelbare lege zakken chips en kapot getrapte colablikjes. Uit de brievenbus drupten de laatste restjes cola. Onder de ruitenwisser vond hij een briefje met slechts een woord: 'ASO'.

Samen in een slaapzak

De avond viel op de camping Stadspark. Freek ontstak de gaslamp en ging naast Irgend voor hun tent zitten. Het was een turbulente dag geweest. Nadat zij geboeid waren afgevoerd naar het politiebureau was alles heel snel gegaan. Het verhoor viel mee. Ze moesten antwoord geven op vragen over hun actie van vanochtend. Uiteindelijk leidde het tot een verklaring waarin stond dat zij uit onvrede met het besluit ir. Gorecht niet hadden gehoorzaamd. De dienstdoende rechercheur kon al snel uitleggen wat de procedure zou worden. Het enige wat Freek en Irgend fout hadden gedaan was dat zij geen gehoor hadden gegeven aan de opdracht hun kavel te verlaten. Dit zou een staartje krijgen, maar voorlopig mochten zij zich vrij bewegen. Wel moesten zij zich beschikbaar houden voor het onderzoek. Uit de stukken uit hun dossier die zij onder ogen kregen, bleek dat er al diverse brieven waren gestuurd naar hun oude adres. Die waren klaarblijkelijk niet doorgestuurd naar de Westerwoldlaan. Bij navraag bleek de koper van hun oude huis de brieven bij het oud papier te hebben gegooid. Als Freek die brieven had kunnen lezen dan zou de uitzetting met een paar goede gesprekken te vermijden zijn geweest.

Maar nu was het te laat.

In de namiddag kwamen ze weer op vrije voeten. Hun sympathisanten hadden Freek en Irgend op het terras van café de Vrijhe Vogel verrast met een 'vrijheidsborrel'. Daar kregen ze te horen dat voor de komende nachten een kampeerplaats was geregeld in het Stadpark. Na heel wat borrels en een daghap hadden de vrienden het onfortuinlijke stel naar hun tent begeleid. De kinderen logeerden bij hun vriendjes, daarover hoefden zij zich geen zorgen te maken. Max, een bevriende advocaat had zich als pleitbezorger opgeworpen. Hij had het hele dossier bij elkaar gekopieerd. Max had een paar kantjes vol getikt met mogelijke strategieën. Als eerste had hij het voor elkaar dat de bouw gewoon door zou gaan. Morgen kwamen de bouwvakkers weer naar de bouwplaats. Die planning liep geen gevaar. Volgens Max richtte de klacht van die ene buur zich vooral op de tijdelijke woonruimtes. Mogelijk moesten die weg. Maar Max had een paar ideeën om ook dat voor elkaar te krijgen. Wie de klager was, kon hij nog niet vertellen. Maar er waren vermoedens.

'Ik hoef het niet te weten wie het was,' fluisterde Irgend. Ze trok de rits van haar fleece wat dichter, 'ik denk niet dat het goed is om dat te weten.'

'Nou, ik wel. Ik trek z'n oren van zijn kop. Het is toch geen stijl om zo met je buren om te gaan.' Freek was nog steeds woedend.

'He, Freek, we willen hier wonen en leven en ontspannen. Daar kunnen we toch geen burenruzie bij gebruiken?'

'Het is gewoon niet eerlijk. Ik bedoel, als je iets hebt kom dan naar me toe, dan kunnen we het uitpraten.'

'Okee, dat klinkt al beter dan die agressie van zonet. Beloof je me dat je je hoe dan ook inhoudt?' Irgend pakte Freeks hand vast en keek hem aan. Ondanks het schaarse licht van het gaslampje zag hij die dwingende blik. Haar frons was diep. Haar lippen stonden strak.

'Je hebt gelijk. Ik beloof het.'

'Daar drinken we op.' Irgend schonk het staartje whiskey uit de fles Jameson in hun plastic bekertjes. De drank hielp een beetje tegen de kou. Ze proostten. Langs de camping reed een groepje fietsers. Luidruchtig zochten ze een weg door het park. 'Donar!!! Donar!!! Donar, landskampioen!' scandeerden de fietsers.

'Gelukkig, de basketballers hebben in ieder geval gewonnen, op naar de halve finale.' Freek zoende zijn vrouw in haar nek. 'Kom de slaapzakken wachten, ik heb ze aan elkaar geritst. Kun je me lekker warm houden. Heb jij de zaklamp?' Achter elkaar kropen ze hun tent in, benieuwd naar wat de volgende dag zou brengen.