Kinderen en werk

De lentezon maakte het bij voorbaat al tot een mooie dag. Met de meiden in de bakfiets reed Freek door het Stadspark naar school. Aan de drukte van het fietsverkeer te zien waren ze mooi op tijd. Er reed eigenlijk nog geen enkele vader of moeder voor of achter hun. Normaal was het een gekakel van jewelste. Kinderen op allerhande fietsjes dwarrelden anders over de weg. Vaders reden op hun gemakje naast interessante buurvrouwen en kletsten honderuit. Af en toe leek het net een stroom pubers op weg naar de middelbare school. Het testosteron won het bij de vaders makkelijk van de ouderlijke beschermende oerdriften. Maar vanochtend, niets van dat alles.

'Papa, heb je mijn kartonnen doosjes meegenomen?' vroeg Chiara.

'Ja meid, in de rode plastic tas heb ik ze gedaan.' Freek had de hele week verpakkingen gespaard, thuis en op kantoor. Chiara's klas was bezig met een project en had doosjes nodig voor een maquette. Overmorgen zou de presentatie in de klas staan. In Freeks organizer stond dat moment op hoge prioriteit. Het handige van zijn kantoor op Kranenborg was dat hij binnen tien minuten op de basisschool was.

'Wat is het rustig hè?'

'Pap, heb je mijn beker gevuld met dat lekkere sap?' Chiara had de neiging om alles in haar tas door te nemen.

'Ja, mama heeft dat er in gedaan. En ook pasta op je broodje en een pakje Wiki, plus een kiwi. Dus jij zal geen honger krijgen.'

'Wat ga jij doen vandaag, papa?' vroeg Belle.

'Ik heb een afspraak in de stad met iemand uit Rusland. Ik kan misschien hippe petjes en tasjes inkopen uit Rusland. Met maffe Russische letter erop.'

'Ga je dan Russisch praten?'

'Nou ik ben niet zo goed in Russisch, maar met handen en voeten en wat Engelse woordjes komen we heel ver. En ik heb een tolk gevraagd.'

'Een tolk, net als mama?' Irgend had na haar studie Duits een tijdje in Brussel gewerkt als tolk-vertaalster bij het Euro-parlement en was nu bezig een succes te maken met haar vertaalstudio.

'Ja, net als mama, maar dan iemand die Russisch en Nederlands kan praten.'

Freek had met de universiteit gebeld of er nog studenten Russisch waren die wat wilden bijverdienen. De vriendelijke docente had een paar e-mailadressen gegeven. Freek kreeg een antwoord. De vierdejaars studente die hem had teruggemaild vroeg honderd euro en kon de hele ochtend. Ze hadden afgesproken in café De Beurs, om half negen. Als hij de meiden op school had afgeleverd, even gekletst had met collega-ouders op het plein, zou hij de studente ontmoeten. Of hij haar diensten hard nodig had was maar de vraag. De Russische zakenpartner had in zijn mails in het Duits geantwoord. Hopelijk lukte het zo ook wel. Bovendien wist hij uit ervaring dat het voor de zaken beter was als er een-op-een werd onderhandeld. Om half tien zou de ontmoeting zijn, ook in de Beurs.

Freek fietste het lege voorplein op. Hij keek op zijn horloge: kwart over acht. Dit was niet goed. Op het raam las hij de mededeling die hij natuurlijk eerder had kunnen lezen.

'Shit, margedag, stom. Meiden er is geen school, denk ik.'

'Nee dat wou ik steeds al zeggen,' zei Chiara, 'Maar ik vergat het steeds.'

'Shit, ik moet over tien minuten in de stad zijn. Eh.' Lichte paniek maakte zich meester van Freek. Wat moest hij doen? Irgend kon hij niet bellen, die was druk bezig met een vertaalklus en kon niet gestoord worden. Er zat maar een ding op: de meiden meenemen.

'Stap maar weer in de bak, we rijden door naar de stad.'

In een mum van tijd was hij bij de Beurs. Achter het raam zag hij een jonge dame zitten. Dat moest de studente zijn. Hij zwaaide. Met zijn twee dochters stapte hij het café binnen. Hij stelde zich voor en vroeg: 'Eh, ik denk dat er van vertalen geen sprake zal zijn vanochtend, hoe goed ben je met kinderen?'

De studente grijnsde, en zei: 'Voor het dubbele tarief kan ik heel goed met kinderen opschieten.'

Zuchtend telde Freek vier briefjes van vijftig neer op het cafétafeltje. De deal moest nu wel lukken. Hij zag hoe de studente met Chiara en Belle de Beurs uitliep. Bij de frietkraam De Belg kregen zij allebei een grote puntzak patat.

Luizenmoeder

Chiara kwam van school met een rugzak vol oud papier. Althans zo noemde Freek de half gescheurde knipsels en half afgemaakte tekeningen die zijn dochter meegekregen had van juf Eliane. Het papierwerk belandde op de keukentafel. Daar zou het de komende dagen liggen. Snel scande Freek de creatieve uitspattingen van zijn zesjarige dochter.

'Fuck,' zei Freek net te hard.

'Je mag geen fuck zeggen, zegt juf Eliane,' wees Chiara hem terecht. Zij dronk haar beker vruchtensap leeg. 'Ik wil naar de nieuwe speeltuin.'

'Ja, we gaan zo, even dit lezen.' Freek had tussen de kladdertroep een brief van school gevonden. De directeur die zichzelf meester Klaas liet noemen, informeerde middels de brief dat er luizen op school waren geconstateerd. De hoofdmeester verzocht de ouders om hun kind vanavond nog te controleren op luizen. Onderaan de brief stond een overzicht van opgeroepen luizenmoeders. Freek had zich in een optimistische bui opgegeven als hulpouder. Mocht er ooit een handje geholpen moeten worden bij een schoolreisje of een bezoek aan de schooltuintjes dan kon hij opgeroepen worden. Wist hij veel dat daar ook onder kon vallen dat je een halve klas moest vlooien? Om half negen werd hij verwacht. Hij kon het niet maken om af te melden. Op de algemene ouderavond had Freek een heel betoog gehouden over ouderparticipatie. Hij had gereageerd op een brallerige vader die de school verweet te weinig professionele krachten in dienst te nemen en de ouders voortdurend opzadelde met hulpdiensten. De man had geroepen dat hij genoeg belasting betaalde om alle service op school te mogen verwachten die er maar kon zijn. Freek diende de man van repliek door een pleidooi te houden over de maatschappelijke betekenis van de ouderparticipatie.

'Door te zien dat de vader van je vriendje op schoolreis een pleister plakt op de bloedende knie van je klasgenootje, of door mee te maken dat de moeder van dat stille meisje een gastles powerpoint verzorgt in je klas, krijgt je kind mee dat er geen mannen- of vrouwentaken bestaan. Bovendien laat je zien door de school te helpen dat je de maatschappij samen maakt.' Freek kreeg grote bijval. Zeker toen hij een oproep had gedaan om ter plekke een schoolklussenlijst in te vullen. Iedereen op de lijst kon ingezet worden om een taak op school te komen doen. Freeks naam stond prominent bovenaan de lijst. Veel buurtgenoten hadden zijn voorbeeld gevolgd.

Sommige buren hadden leuke dingen meegemaakt. Zwemmen met dieren in de Hoornse Plas was een groot succes. Dat gold ook voor de excursie met groep acht naar de ijsfabriek, begeleid door twee moeders. Hun enthousiaste verslagen op de schoolsite zorgden voor nieuwe aanmeldingen op de schoolklussenlijst.

En Freek kreeg als taak luizen controleren. 'Luizen, in mijn gezin komen geen luizen voor. We wonen hier niet in een achterbuurt', schamperde hij zachtjes voor zich uit.

'Chiara, doe je haren eens los. Ik moet even kijken of je luizen hebt. Kom eens hier.' Freeks woorden bleven in de stilte van de port-a-cabin hangen. Chiara stond al buiten met haar haren in een prachtige vlecht. Irgend had die met veel moeite vanochtend ingevlochten.

'Kom nou papa, ik wil met de kabelbaan spelen!'

Freek besloot de luizenkam die hij in een la had gevonden, mee te nemen naar het veld. In de buitenlucht zou hij het haar van zijn dochter controleren. Kon hij meteen oefenen voor morgen. Freek vroeg zich af hoe je kon zien wat een luisje was? Hij stapte naar buiten en liep met zijn dochter naar de Eemsgolaan. De nieuwe speeltuigen stonden klaar op het veld. Als een acrobaat bungelde Chiara in het topje van het klimrek. De schommels gingen superhoog. Freek glimlachte om de spelende kinderen. Die speelterreinen hadden ze hier prima geregeld in de Buitenhof.

'Hé, Marloes, mag ik je wat vragen?' Freek sprak de moeder van Otto aan, die ook op het veld speelde. Marloes was een praktische no-nonsense vrouw die uit principe alles op de fiets deed. Haar kinderen waren dan ook altijd verkouden. Haar groene donzen North Face jack had zich deze winter wel bewezen. Natuurlijk had zij haar bergschoenen aan. De Falke sokken droeg zij parmantig over de broekspijpen heen.

'Wat wil je vragen?'

'Een luis of een neet hoe kan ik die vangen?' Freek wees op het kammetje in zijn hand.

'Nou heel simpel, ik zal het bij je voor doen. Kom maar op je knieën hier voor me zitten.'

Voor Freek het door had, zat hij geknield tussen de benen van een buurvrouw gekneld. Rustig bewoog zij het kammetje door zijn blonde krullen. De kinderen stonden al snel in een kringetje om hen heen.

'Die meneer heeft luizen,' zei een van de jongetjes.

Marloes legde het kammetje op haar open hand en liet het aan Freek zien. Ze zei:

'Kijk, dat is een neetje, en die stipjes daar dat zijn luizen.'

Chiara stak op dat moment keurig het zebrapad over en maakte zich via de Marnelaan uit de voeten.

Wonen en Co

Freek zuchtte diep, hij haatte geneuzel over meubels en design. Hij hield vooral van een bank als die lekker lag, en voor de rest basta. Alleen het zien van het gebouw van Vos Interieur aan de A7, met die aanstellerige blauwe weervaan op het dak, deed hem walgen. Hoe kon zo'n zaak bestaan? Wie had er nou zin om voor duizenden euro's een bank te kopen. Een bank die natuurlijk niet alleen kwam. Salontafeltje, bijbehorende fauteuils en natuurlijk een retro vloerkleed in jaren zeventig kleuren, moesten het plaatje completeren. En niet te vergeten de bijpassende lamp van Italiaans design. Freek grapte dat alles Italiaans was bij Vos, zelfs de prijzen waren ouderwets Italiaans. De prijzen in lires waren nu 1 op 1 in euro's omgerekend. Het grapje leverde hem een vernietigende blik van Irgend op. De verkoper leek de pointe van de opmerking gemist te hebben. Eind van het verhaal was dat Freek zijn kredietkaart moest trekken voor een lamp van plexiglas met een speciaal ontworpen lichtervaring.


En nu liep Freek met een lang gezicht achter Irgend aan op de woonbeurs in de MartiniPlaza. De beurs heette Wonen en CO. De drafbaan stond vol met auto's van stadjers en buitenlui, die hun interieur nodig moesten restylen. Drommen doorsnee stellen liepen naar het beursgebouw. Verkeersregelaars deden hun best. In de speciale uitgave van het Dagblad van het Noorden had Irgend gelezen dat er wel 210 exposanten aanwezig waren. Uit ervaring wist ze dat met slim onderhandelen beurskortingen te bedingen waren.
'En waar wil je die eettafel dan neerzetten?' Freek keek zijn vrouw aan, terwijl zij langzaam opschoven in de rij voor de entree.
'Wat dacht je van de woonkeuken, lijkt mij logisch,' spotte Irgend.
'Nou ik bedoel meer, dat die woonkeuken nog lang niet klaar is,' antwoordde Freek, 'Zo lang is die levertijd niet.'
'We slaan het gewoon op. We huren ruimte bij City Box op de Peizerweg. Die staan ook op de beurs.' Irgend bladerde in de beurskrant.
'Wat een mensen, ik kan niet geloven dat het slecht gaat met de economie.'
'Tja, of komt men gewoon kijken?'


Na een kwartiertje waren ze binnen. Irgend had een route uitgestippeld. Op de plattegrond had ze met een marker de snelste weg aangegeven. Haar doel was een inrichting voor de eetkeuken en voor hun slaapkamer. Verder wilde zij zich oriënteren op buitenmeubelen. In diverse tuinen in de Buitenhof had ze buitenkeukens gezien. Zoiets mocht in hun tuin niet ontbreken. Ze had bedacht dat bij de housewarming fantastisch zou zijn als zij haar gasten kon verrassen met outdoor-cooking.
'Weet je, jij doet je rijtje, ik dwaal wat rond. Bel me als je tot aankoop wilt overgaan. Je kunt dat best zelf.' Freek leek het beter om zijn vrouw de ruimte te geven.
'Ja, gezellig, zijn we eens samen,' pruilde Irgend, 'Het is altijd hetzelfde,' ze onderbrak zichzelf: 'He, Julia, hallo, ben je al lang hier?' Irgend kuste haar vriendin op de wang.
'Nee, joh, ik kom net binnen. Koos, ken je Irgend?' Irgend gaf de vriend van Julia een hand en stelde Freek voor.
'Goed dan Freek, ik ga met Julia, misschien kun jij Koos gezelschap houden?'
'Ja, prima idee, Koos zei net tegen me dat hij toch niet zo'n zin had,' antwoordde Julia. De dames liepen richting de afdeling wonen.
De twee mannen keken elkaar aan.
'Biertje? Moet toch onder de Co van Wonen vallen,' stelde Freek voor.
'Okee.'


Irgend knikte, de tafel van pijnboomhout stond stabiel op de poten, was licht van kleur. Er pasten makkelijk acht stoelen om. Dit moest hem worden. Julia vond hem ook top.
'Ik bel even Freek, ik koop pas als hij de tafel gezien heeft.' Irgend haalde haar Nokia uit haar tas.
'Nou, die moet van ver komen.' Ongeduldig keek Irgend op haar display. Geen gehoor. Driftig tikte ze een sms.
'Vreemd, ik krijg geen ontvangstbevestiging. Hij heeft dat ding toch wel opgeladen? Probeer jij je Koos eens te bereiken, Julia.'
In een mum van tijd had Julia haar man aan de lijn.
'Hoi schatje, is Freek bij je? Hoe zo kan niet gestoord worden? Wat zeg je? Waar? Okee.' Julia probeerde haar gezicht in de plooi te houden.
'Eh, Irgend, ik denk dat je even moet meekomen.'
'Wat dan? Is er wat met Freek.'
'Kom nou maar, ze zitten bij de Maaskant, een bedrijf voor tuinmeubelen enzo'.


De dames haastten zich over het beursterrein heen. De stand van Maaskant zag er goed verzorgd uit. Prachtige ligstoelen, parasols en tuinbanken. Schitterende design kussens. En buitendouches en –baden. Koos kwam hen tegemoet lopen.
'Hier zit ie.' Koos wees op een van de natuurstenen buitenbaden. Een groep beursgangers stond lachend om het bad. Het hoofd van Freek lag op de rand van het gevulde bad. Op de rand van het bad stonden drie lege bierflesjes. Ten midden van het schuimdek dreef een mobieltje. Freek was in een diepe slaap verzonken. Het buitenleven had hem duidelijk niet onberoerd gelaten. Irgend keek naar haar man, schudde haar hoofd en maakte dat ze wegkwam. Ze keerde terug naar haar massief houten tafel. Met een ferme pennenstreek tekende ze het koopcontract.
'Doe die acht stoelen er ook maar bij.' Tevreden liep Irgend naar de uitgang. Freek zou vanzelf thuiskomen, de beurs sloot om negen uur. Tegen die tijd zou Irgend haar fles proseco wel leeg hebben.

Een zakelijk ontbijt

De zon scheen haar lentestralen door de ramen van de tijdelijke woning op de Westerwoldlaan van Freek en Irgend. De bouwvakkers waren al vroeg gearriveerd en legden de laatste hand aan de binnenmuren van de begane grond. Vanuit de stacaravan, waar Freek en Irgend sliepen en waar Irgend haar werkplek had, kon precies gevolgd worden wat er op de bouwplaats gebeurde.
'Hmm, Irgend, zijn de kinderen er al uit, heb je ze gehoord?' Irgend draaide zich naar haar man om.
'Nee, ik heb niets gehoord, je moet er maar even uit, ik blijf nog even liggen, ben moe naar gisteravond.' Irgend sprak loom, de slaap had haar nog in haar macht. Rond twee uur was zij in bed gekropen, na een avond hard doorwerken. In haar satijnen nachthemdje met spaghettibandjes zag ze er verleidelijk uit.
'Waarom was je zo laat vannacht', vroeg Freek terwijl hij zich snel aankleedde.
'O, ik had nog een borrel gedronken met die Duitse opdrachtgever. Ik hoop op een vervolgopdracht. Het is een opdracht om zijn website te vertalen. Hij doet in nachtkleding.'
'Ja, ja, zaken doen tot diep in de nacht, wat een toewijding.' Freek glimlachte. Sinds Irgend met haar vertaalbureau begonnen was, had ze regelmatig dit soort afspraken. Acquisitie, onder die noemer boekte ze de met witte wijn en proseccootjes overladen overlegmomenten in haar boekhouding. Merkwaardig genoeg waren het altijd avondafspraken. Hij voelde een vleugje jaloezie opkomen, maar hij onthield zich van flauwe toespelingen. Hij vertrouwde erop dat zijn vrouw het bij zaken hield.
'En had je beet?'
'Ja, ik geloof het wel, hij komt straks langs voor een werkontbijt om de laatste details te bespreken. Maar eerst nog even een schoonheidslaapje, Duitsers houden nu eenmaal van uitgeslapen Frauleinen.' Ze sloeg het dekbed over haar hoofd en was weer vertrokken. Freek deed zachtjes de deur van de stacaravan open en stapte naar de slaapkamers van de kinderen. De drie port-a-cabins stonden er mooi bij. Nu de zon aan kracht begon te winnen droogde de modder rondom hun nederzetting langzaam maar zeker op. Het tijdelijke leven werd steeds makkelijker. Freek opende het slaapvertrek van Chiara en Belle. Ze waren wakker. Belle had zich al aangekleed, Chiara lag met haar Nintendo in haar bedje.
'Komen jullie eruit? Dan maak ik ontbijt. En doe een beetje zachtjes voor Spike, die heeft de eerste twee uur vrij, dus die mag nog even liggen.'
Freek maakte in het kleine keukentje ontbijt klaar, vulde de lunchdoosjes en schonk de drinkflesjes vol. Voor beide meiden een appeltje. Zo kon hij ze verantwoord afleveren bij de school.
'Papa, waar is mama?' vroeg Belle.
'Die slaapt nog even uit.'
'Komt ze nog een kusje brengen?'
'Nee, maar als je klaar brengt dan geef je haar maar een lekkere zoen.'
Belle at snel door, de boterham met pasta was in no time op. Ze rende naar haar moeder.
'Schiet je op Chiara? We zijn wat laat, school begint zo.' Freek keek door het raam en zag de eerste vaders en moeders al vertrekken met hun kroost. De auto's werden met maxi-cosy's volgestouwd en de bobikes werden gevuld met kinderen. Freek zette de bakfiets klaar. Het rode gevaarte was zo goed mogelijk hersteld na het ongeluk van Irgend.
'Mama ligt niet in bed, waar is ze?' Belle stond naast de bakfiets, met een beteuterd gezicht. Ze had zich zo verheugd op een hug van haar moeder.
'O, die is vast al aan het douchen. Doe de deur van de caravan maar dicht. Kom we gaan.' Zonder erbij na te denken sloot Freek de caravan af. Hoe vaak moest hij de kinderen erop wijzen dat zij hun deuren moesten afsluiten, zo inbraakbestendig was hun tijdelijke woning niet. Goed voorbeeld doet wonderen. Hij stak de sleutel in zijn zak. Freek laadde de twee meiden in de bak, mikte de rugzakjes erbij en bracht de fiets in beweging. Met een paar ferme trappen reed hij het terrein af. Net op tijd om mee te fietsen met zijn favoriete buurvrouw. Ze had ook twee meiden, eentje voorop en de ander achterop de fiets. De lederen rugzak met spullen voor het werk drukte in het gezicht van het meisje achterop. De buuv droeg een fel roze windjack, de blonde haren wapperden in de wind. Ook na twee bevallingen kon je er nog best Viva-kwiek uitzien, zo straalde ze uit.
'Hé, buurman, goed geslapen op de camping, lekker weertje hè?' Freek grijnsde, samen fietsten ze richting het stadspark.


Toen Freek een klein half uurtje later terugkwam zag hij dat er een zilvergrijze Audi met een Duits kenteken achter zijn Volvo stond geparkeerd. Met moeite wist Freek de bakfiets tussen de twee auto's door te manoeuvreren. Hij moest zich nu ook haasten, het werk op kantoor wachtte. Hij pakte zijn laptop, deed zijn mountainbike van het slot en reed richting de Rosenburglaan, waar hij kantoor hield.
Net toen hij zijn fiets aan de ketting legde, ging zijn mobiel. Het was Spike.
'Pap, ik moet je iets vertellen, mama, ik zie net dat.'
'Rustig jongen, wat is er met mama?'
'Ze is net in een auto gestapt.'
'In die Audi?'
'Ja, met een Duits kenteken.'
'En weet je wat zo gek is?' Spike grinnikte, 'Ze liep nog in haar nachthemd.'
Freek staarde naar het voorbijrazende verkeer op de A7. In een flits zag hij een zilvergrijze Audi op volle snelheid richting de stad rijden.

Port a Cabin

'En wat nu, Irgend?' Ik keek mijn vrouw aan toen wij op onze kale kavel stonden. Irgend had net met bluf onze woning verkocht terwijl wij nog geen steen van ons nieuwe huis in de Buitenhof konden zien. Zonder met mij te overleggen had ze ons huis verkocht voor een prijs die wij nooit hadden durven hopen. Ik had haar het hele onderhandelingsdeel laten doen. Ik kon de afgelopen periode weinig tijd vrij maken omdat de drukte op de zaak enorm was. Irgend had full speed de regie in handen genomen, heel speedy zo bleek nu.

'Wij zitten dus over twee weken zonder huis. Ik vind dat je wel heel voortvarend bent geweest. Hoe moet dat nou?'

'Ik heb iets geregeld, wacht maar even.' Irgend keek op haar horloge en checkte haar mobiel. 'A, ik krijg net een sms dat ze er aan komen.' Ze liet me het berichtje zien.

"Levering port-a-cabin om 10.00 uur, plaatsing om 12.00 uur voltooid."

'Dit wordt ons tijdelijke huis, kijk daar komt het.' Irgend wees naar de vrachtwagen die de straat in was komen rijden. Op de trailer stonden drie units. Op de wagen stond de slogan van het bedrijf: 'Huur tijdelijke ruimte, flexibel naar uw wens'.

'Zijn dat de schaftketen voor de bouwvakkers?'

'Nee, schatje, dat is ons nieuwe paleisje. Kijk die grote wordt de woonkamer, de kleine mijn kantoor en die laatste is de slaapkamer voor de kids.' Met een tevreden gezicht liep Irgend naar de chauffeur om te overleggen waar de wooncontainers geplaatst moesten worden. Achter de vrachtwagen had zich een hoogwerker opgesteld. Na wat overleg en enkele shagjes, begonnen de mannen aan hun klus. De drie keten werden aan de rand van de kavel geplaatst. Irgend stond met haar neus boven op de activiteiten en wees precies de plek aan die ze voor ogen had. De drie units werden met elkaar verbonden door loopgangetjes. In een mum van tijd was ook de electra en water en gas aangesloten.

'Maar Irgend, en wij dan? Waar moeten wij slapen?' Ik had het hele transportproces vanaf de stoep gevolgd. Ik wist dat ik mijn vrouw niet moest storen zolang de mannen er waren. Nu ze waren vertrokken, had ik mij bij haar gevoegd.

'Ook daar heb ik aan gedacht. Maar de stacaravan kan pas morgen komen.' Tevreden liep ze tussen onze nieuwe onderkomens door. Ze opende de deur van de woonkamer en gebaarde mij naar binnen te gaan. Ze veegde de modder van haar laarsjes en opende het kartonnen doosje dat ze uit haar auto had meegenomen.

'Zo, en nu eerst een slokje.' De fles cava ging met een plopje open en Irgend vulde de fluitjes. Onhandig proostten wij.

'Op de Westerwoldlaan!' Ze glimlachte en keek mij voldaan aan. 'Nou, wat vind je ervan. Goedkoper kon het niet. Morgen komt het verhuisbedrijf al onze spullen inpakken en overmorgen kunnen wij hier al zitten. Super toch?'

'Een stacaravan?' Ik moest er niet aan denken.

'Wen alvast maar aan het idee.'

Irgend verkoopt een huis

Ons huidige huis is verkocht. Gelukkig maar. Want de economie werkt niet echt mee. We hebben fraai onderhandeld met de kopers. Het is een jong stel dat het huis eigenlijk voor een prikkie wilde kopen. Ze wisten dat wij al een kavel hadden gekocht in de Buitenhof.

'O, zo'n leuke buurt,' kirde het vrouwtje, 'ik heb er een vriendinnetje wonen. Aan de dingenswoldlaan, ofzo. Heel leuk! Zo kindvriendelijk.' De ketting met het zwangerschapsbelletje tikte nerveus op haar bolle buik. De foetus moet gestoord worden van dat getinkel. Dat wordt een baby die er snel uit wil. 'Jullie gaan echt in de leukste wijk van Groningen wonen. Is het huis al klaar wat je jullie willen bouwen? Het is zo ruim opgezet.'

'Ja, dat is zo,' kapte Irgend af, 'dus jullie bieden niet meer? Dit is jullie finale bod?' Irgend is het meest zakelijke van ons tweeën. In mijn eigen bedrijf kan ik elk dubbeltje tien keer omdraaien, thuis bestiert zij de kas. En hoe!

'Nou eigenlijk gaat het boven ons budget, jullie hebben toch al iets gekocht begreep ik?'

Irgend keek het vrouwtje meewarig aan en zei: 'Luister, als je hoopt op een financiële dwangpostie van ons dan heb je het mis. Mijn man verdient zat om twee of drie huizen te kunnen kopen. Wij zakken niet verder. Ik heb weinig behoefte om nog lang met je te onderhandelen. Dit is het, anders niet.' Irgend keek met haar aller strakste blik. Je kon daar alleen maar ja op zeggen. Ik ken die blik al jaren, het is mijn leiband.

'Eh, ja, okee, ik denk het wel,' stamelde de aanstaande moeder, 'laten we het maar doen.' Haar vriend die nog geen woord gezegd had knikte. Hun makelaar stond in de hoek van de kamer te sms'en.

'Goed dan geef ik je hier het nummer van de notaris, die regelt alles. Ik denk dat we klaar zijn.' Irgend schoof het voorlopig koopcontract over de tafel en zag erop toe dat het goed werd ondertekend.

'Mooi, dat was het dan, het transport zal over twee weken plaatsvinden, je komt er wel uit neem ik aan.' Irgend stond op van de tafel en opende de voordeur.

'Het enige wat niet leuk van de Buitenhof is, is dat je altijd voor je boodschappen moeten rijden met je auto.'

'Ik weet het,' Irgend knikte, 'maar ik heb een man die graag auto rijdt. En die heel goed mijn lijstjes kan afwerken, dus daar heb ik geen last van. Tot ziens.'

Toen ze terugkeerde in de kamer heb ik haar hartstochtelijk gekust. Haar optreden had een groot financieel debacle voorkomen. We kunnen weer verder.