Spike boekt succes

 

Freek kon op het laatste moment uit het vliegtuig naar Zuid-Afrika stappen. Hij had gehoopt zijn zoon aan te treffen aan boord. Maar de gezagvoerder had contact gehad met de luchthavenpolitie en die had hem medegedeeld dat ze 'orange dutchman with the nosebones' opgepakt hadden. De keuze tussen het bijwonen van de finale of het bijstaan van zijn zoon had Freek snel gemaakt. Met zijn stadiontickets in zijn handen stond Freek te wachten bij de uitgang. De purser die de procedure voor het openen van de deur afwerkte, keek geïnteresseerd naar de kaarten.

'You don't need them anymore, señor?' Freek knikte, dit was de laatste mogelijkheid om op tijd te komen. Spike had roet in het eten gegooid.

'You're right, do you want them?' Freek keek de purser aan, die knikte. In het Engels maakten ze de deal rond. Freek verliet het vliegtuig zonder kaartjes, maar met meer dan genoeg euro's om uit de kosten te komen.

Bij de politiepost kreeg Freek te horen dat zijn zoon 'commercial rules' had overtreden. Met handen en voeten wist vader Freek duidelijk te maken dat Spike minderjarig was. Tot zover hij het begreep kon Spike niet langer worden vastgehouden dan een paar uur. Met een boete zou het afgehandeld kunnen worden. De formaliteiten namen veel tijd in beslag. Ondertussen moest Freek ook nog een terugtocht regelen. Op grote schermen in de hal zag Freek dat de wedstrijd op het punt stond te beginnen. Hij gaf aan de politieman door dat hij in de hal tegenover de Starbucks de finale zou volgen. Halverwege de tweede helft van de verlenging kwam Spike er aan. Met een dikke grijns liep hij af op zijn vader.

'Helemaal los ben ik. Wat is de stand?'

'Hoezo helemaal los?'

'Neusbotjes, die Spanjaarden vonden het schitterend, ik was net de laatst aan het verkopen toen die politiemannen eraan kwamen.' Spike liet zijn goedgevulde portemonnee zien. Tevreden klopte hij op zijn zak.

'Mooi gehandeld, toch. O, Robben gaat scoren, kijk dan.' Spike stond zonder zijn vader aan te kijken, voor een van de grote schermen. Freek kreeg geen kans zijn zoon bestraffend toe te spreken. Hij berustte maar, thuis zou hij samen met Irgend een goed gesprek voeren met hun zoon. In hun oranje kloffie stonden zij te kijken hoe vlak voor tijd Iniesta scoorde. De Spanjaarden om hen heen gingen uit hun dak.

'Wat een pechdag,' zuchtte Freek. Hij plofte op zijn kuipstoeltje neer. Het zou nog tot twee uur vannacht duren eer ze konden inchecken voor de retourvlucht. Hij sloot zijn ogen, hij mompelde voor zich uit: 'Weer tweede, weer net niet.'

'Kijk dan pap, kijk hoe ze juichen, die vent heeft er een in, kijk dan.' Spike stond als een bezetene te wijzen naar het scherm. Freek keek hoe de tv juichende Spanjaarden in het stadion toonde. Minutenlang dansten drie Spaanse fans een woeste overwinningsdans. Ze waren geheel rood en geel geschminkt, slechts gekleed in een rieten rokje, met in hun handen een speer en onder de pruik van kroeshaar droegen ze Spikes neusbotjes. In een flits herkende Freek de purser die hem het vliegtuig uit had gelaten. De man leek volledig gelukkig. Freek glimlachte.

'Kom Spike, we moeten ons melden voor onze vlucht. Ga je mee?'

Vader en zoon liepen door een hossende menigte Spanjaarden naar hun gate. Daar troffen ze medelanders die zwaar teleurgesteld maar één ding wilden: weg uit Spanje. En dat lukte. Diep in de nacht vlogen ze terug. Spike viel na het opstijgen bijna direct in slaap, zijn hand stevig op zijn bolle broekzak. Als enige Nederlander aan boord had hij een lach op zijn gezicht.

WK finale 2

Het was een drukte van jewelste op het vliegveld van Malaga. Freek en Spike moesten twee uur wachten eer hun vlucht richting Zuid-Afrika hervat zou worden. In hun oranje kleding liepen ze wat rond langs de winkeltjes. Het oranje detoneerde met al het rood-geel waarin de Spanjaarden gekleed gingen. Freek had zijn zoon op het hart gedrukt zo onopvallend mogelijk rond te lopen. Hij had geen zin in een supportersrel. Maar aan de andere kant: Spanjaarden zijn echte voetballiefhebbers en geen hooligans. Spike beloofde dat hij alleen maar wat ging rondlopen. Freek zei dat hij wat koffie ging drinken. Ze spraken af elkaar te ontmoeten over een uurtje bij de McDonald's. Freek vertrouwde erop dat hij zijn zoon wel even alleen kon laten gaan. En dat bleek een misvatting.

Spike had een plastic tasje bij zich met neusbotjes. Thuis had hij een serie rood-geel geverfd. De luchthaven leek hem een ideale plek om te beginnen met de verkoop. Al snel had hij wat jongeren geïnteresseerd gekregen. Als een slimme handelaar gaf hij er een paar weg, free publicity. Al snel kwamen de eerste Spanjaarden langs voor een 'nose-bone'. Om hen heen verzamelde zich een kring van kopers. Het ene botje na het andere werd gekocht. Het oploopje trok de aandacht van de guardia civil. Bewapend met automatische handgeweren drongen de streng uitziende mannen zich door de menigte. Wijs geworden door de aanslag in Madrid, had ook dit vliegveld zich gewapend tegen mogelijke terroristen. Spike was door de bewakingscamera's direct gespot. Via de oortjes van de agenten was het commando gekomen de oranje fan uit te schakelen.

'What you're doing?´ baste een van de mannen.

´I´m selling nose bone. Do you want one?' Spike bood er een aan.

'Drop it now.' Dit was een commando dat je niet moest negeren. Een beetje verbaasd liet Spike zijn spullen vallen. Hij liep achter de politiemannen aan, die hem uit de publieke ruimte wegvoerden. Achter de douane onderwierp de guardia hem aan een stevige ondervraging. Spike had in ieder geval de commerciële regels overtreden en het samenscholingsverbod genegeerd. Spike hield zich op de vlakte, hij kon toch niet weten dat dit niet mocht? Hij wou de Spanjaarden alleen maar blij maken.

Freek stond op zijn horloge te kijken. Het was al anderhalf uur nadat Spike hem had verlaten voor een ommetje. Zijn zoon was niet komen opdagen. Over een half uur zou het vliegtuig verder gaan. Spike moest nu toch wel opschieten. Bij de info-balie vroeg hij of er omgeroepen kon worden dat hij zijn zoon kwijt was. Of die zoon net zo oranje was als hij, vroeg de Spaanse brunette. In dat geval mocht het geen probleem zijn, immers bijna iedereen was in het rood. De oproep van Freek schalde door de vertrekhal en in de winkels. Spike daagde niet op. Misschien was hij al wel terug in het vliegtuig, waren ze elkaar misgelopen. JA, natuurlijk dat is het, dacht Freek, die jongen is zo zelfstandig, ik zie hem wel in het vliegtuig. Zonder zich zorgen te maken checkte Freek in en betrad hij de cabine van het vliegtuig. Vlak na hem werd de deur al gesloten en begon de kist aan zijn taxi-route. De stoel naast Freek bleef leeg, geen Spike. Zenuwachtig keek Freek om zich heen. Hij riep een stewardess en lichtte haar in over zijn zorgen. Zij beloofde een zoekbericht door te geven aan de omroepcentrale op het vliegveld. Het kwam wel vaker voor dat mensen net voor het vertrek iets moesten doen, toilet of zo, en te laat kwamen. Het taxiën zou nog tien minuten duren dus Spike kon nog aan boord komen. Nog een keer keek Freek rond, hij zal alleen maar rood-gele shirts, en rood-gele neusbotjes. Iets begon Freek te dagen. Het zou toch niet?

Freek en Spike gaan naar de WK finale

Als ondernemer heb je het makkelijk. Zeker als het om WK-finales gaat. Freeks bedrijf 'No Borders', importeur van hypegevoelige gadgets, had voor de WK-koorts de oranjeneusbotjes ingevoerd. Helaas niet zo'n succes. In de opslag stonden nog vele doosjes. Maar de fabrikant van de plastic botjes vond toch dat Freek beloond moest worden voor zijn inspanningen. Men zag ook wel in dat tegen het geweld van Bavariajurkjes en Beessies de Botjes niet opkonden. Er waren zegge en schrijve drie doosjes verkocht. Een studentenvereniging had ze voor de match tegen Kameroen ingeslagen. Men vond het wel ludiek. In de UK had een foto gestaan met een snerend commentaar. Hoe plat kon men denken om zoiets neokoloniaals te ontwerpen? Het getuigde van een denigrerende houding jegens de voormalige koloniën. Volgens de geleerde schrijver hield het een stereotype van kannibalisme in stand. De Afrikaan werd zo opnieuw neergezet als een onderontwikkelde wilde. Buitengewoon negentiende-eeuws. Freek had hartelijk gelachen om de kritiek en had het artikel en de foto op zijn website geplaatst. Toen daar een discussie over ontstond op diverse forums, wist Freek dat hij free publicity had gevonden. Altijd goed voor het bedrijf. En voor de maker. Die zag zijn naamsbekendheid stijgen. Vandaar een douceurtje voor Freek: tickets voor de finale. Freek ging naar Soccer Stadium! Hij zou zien hoe Robben en Van Persie Nederland na de wereldbeker zouden schieten. En Spike ging mee. Dit moest hij zijn zoon laten meemaken.

Het enige probleem was dat er geen vlucht bij geregeld was. Hoe Freek ook zocht, hij kon geen vliegtuigstoel bemachtigen. Spike zocht ook.

'Ik geloof dat ik iets heb gevonden. Bij Air Malaga. Een vlucht vanaf Bremen, via Malaga naar Zuid-Afrika. Met een tussenstop en overstap in Tripoli.' Freek keek mee over de schouder van zijn zoon. Hij zag de Spaanstalige site, zocht even naar het bedrag, slikte toen hij de prijzen zag.

'Is dat een retourprijs? Tjee, 1800 euro. Per persoon. Dat is volgende week geen zakgeld, knul.'

'Boeken? Voor je het weet is ie vol.' Freek knikte en hielp zijn zoon met het invullen van de gegevens. Met het invoeren van de validatiecode van zijn Visa rondde hij de transactie af.

'Zaterdag om drie uur 's ochtends inchecken.'

'Mama brengt ons wel naar Bremen. Als je voor haar en de meiden een hotelkamer regelt kan ze ons ook weer terugbrengen. Hebben zij ook iets leuks.' Freek knikte en even later had hij een leuk gasthof voor Irgend en de dochters gevonden.

Irgend was niet bepaald blij met het uitstapje. Zeker niet toen ze hoorde dat de enige bagage vijf dozen neusbotjes waren. De mannen beweerden dat ze die makkelijk kwijt zouden raken op het Oranjefeest dat voorafgaand aan de finale gehouden zou worden. Daar kwamen duizenden mensen bijeen om oranje te supporten. Kleren waren niet nodig, als er gewonnen werd zouden Freek en Spike hun kleding toch niet weer willen uittrekken. Zij zijn erbij!

'Daar is het vliegveld. Kom mam, gassen, we moeten zo inchecken. Onze botjes moeten mee.' Spike klopte op de twee tassen met botjes. Hij had uitgerekend dat met een prijsje van vier euro vijftig de tickets terugverdiend waren. Hij waakte over de tassen alsof het een goudtransport betrof.

'Ruhe bitte, even parkeren.' Irgend schoof de Volvo met een perfecte bocht achteruit in een parkeervak. Spike en Freek kusten hun vrouwen en haasten zich de vertrekhal in. Hoofdschuddend keek Irgend haar man na. Wie het grootste kind is wist ze eigenlijk niet. Nou ja, het leverde haar een leuk weekendje met Belle en Chiara op. Ze zwaaide nog even, maar de twee geheel in oranje gestoken fans zagen niets meer.

Chiara is jarig en Oranje voetbalt

De WK-koorts kwam na de kwart-finale ook in de Buitenhof tot een hoogtepunt. Iedereen sprak over de jongens van Oranje. Niemand durfde iets anders aan te trekken dan oranje kleding. Bijna alle auto's in de buurt reden met een vlaggetje rond. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat klonk de vuvuzela in de wijk. Chiara vond het maar niets. Juist op haar verjaardag stond de halve finale gepland. Haar zomernachtsdroomfeestje dreigde overstemd te worden door voetbalgekte. Freek en Irgend hadden het goed gevonden dat Chiara haar hele klas zou uitnodigen. Een mooi tuinfeest zou het moeten worden. Chiara leek op haar moeder en had dus vlijmscherpe ideeën over hoe het feest zou moeten zijn. In ieder geval hoorde daarbij geen voetbal.

'Ik wil niet dat er voetbal gekeken worden tijdens mijn feest. Dan zit iedereen alleen maar voor de tv en danst niemand.' Chiara reageerde op het voorstel van haar vader om een groot scherm in de tuin op te hangen. 'En zo'n scherm is toch niet goed te zien.'

'Dan zul je zien dat niemand komt. Iedereen wil deze halve finale zien. Logisch toch?' Freek liep met zijn dochter door de Albert Heyn om alvast inkopen te doen voor het feest.

'Ik weet iets! We zeggen dat voetbalkijken mag, maar dat we eerst een speurtocht gaan doen. Dan verdwalen we en dan komen we pas terug als de wedstrijd over is. Logisch toch?

Okee, maar ik wil die wedstrijd ook zien en mama ook.'

'Dan gaan jullie niet mee. Het is een speurtocht. Dat doe je zonder ouders.'

'Dat kan niet, Chiara. Ik laat niet een hele schoolklas anderhalf uur zonder volwassenen ronddwalen in de avond.'

'En toch wil ik het zo.'

'Komt niets van in.' Freek bekeek het boodschappenlijstje en constateerde dat ze alles hadden. Bij de kassa vroeg de caissière of ze nog beessies wilden.

'Nee, die haten we,' riep Chiara terwijl ze nijdig de flessen cola en sinas in het kratje deed. Freek lachte verontschuldigend naar het kassameisje. Voorzichtig duwde hij het overladen karretje naar de Volvo. Hij dacht na over een oplossing. Ineens had hij een idee. Hij fluisterde Chiara zijn plan in haar oor. Ze knikte en glimlachte.

'Maar mondje dicht, het moet voor iedereen een verrassing zijn.'

'Ja, maar mag mama het ook niet weten?'

'Dat lijkt mij beter van niet. Die zal dat niet zien zitten. We doen het gewoon stiekem.' Samenzweerderig knipoogde Freek naar zijn dochter. Ach, zo'n wedstrijd wat stelde het ook voor. Als hij de finale maar kon zien. Dit was veel leuker. En wie weet als de kinderen eenmaal bezig waren kon hij misschien ergens wat stukjes meepikken.

Chiara ging op haar verjaardag in haar mooiste zomerjurk naar school. 's Ochtends had het hele gezin haar wakker gezongen met verjaardagsliederen. Op bed kreeg ze haar cadeautjes. De i-pod werd met een vreugdekreet ontvangen. Ook de oorbellen en het nieuwste boek van Francine Oomen vielen in de smaak. Na het verjaardagsontbijt zwaaide Freek zijn dochter uit.

'Kom je wel op tijd met de traktaties? Niet die waterijsjes kopen, echte cornetto's die wil ik hebben.' Freek stak zijn duim op. Komt in orde. Hij keek hoe ze de straat uitfietste, op de hoek stonden haar vriendinnen al te wachten.

Om tien uur klopte Freek op de deur van het klaslokaal. Juf deed open en feliciteerde Freek met zijn dochter.

'Mag ik de klas even iets zeggen?' Juf knikte. 'Jongens, vanavond is het feest van Chiara en jullie zijn allemaal uitgenodigd. Op de uitnodiging stond dat de kleur van de kleding wit moest zijn, maar dat is veranderd in oranje. Jullie begrijpen wel waarom.' De klas reageerde met een wave. De helft van de groep droeg nu al oranje, dus met de dresscode kwam het wel in orde. 'Jullie worden om acht uur verwacht.'

'Kunnen we voetbal kijken?' Jochem stelde de vraag, die Chiara had verwacht. Freek wist dat hij nu zijn plan moest introduceren.

'Ja, wat dacht jij dan. Maar we gaan op een speciale locatie kijken. Dus jullie moeten zo veel mogelijk oranje kleding meenemen. Eén shirtje is niet genoeg. Neem voor mijn part je oranje winterjas mee of je ijsmuts, als die maar oranje is. Degene met de meeste oranje spullen krijgt een prijs.'

'O, dan neem ik mijn oranje skipak aan,' riep Otto, het sportiefste jongetje van de klas. 'Lijkt me leuk om die in de zomer aan te trekken.'

Die avond stond er op de Westerwoldlaan een touringcar te wachten. De chauffeur, natuurlijk in het oranje, had de radio in zijn bus op radio 1 staan. De stem van Jack van Gelder klonk luid. De voorbeschouwing was begonnen. De kinderen kwamen in allerlei oranje kledingstukken. IJsmutsen, sjaals, zelfs handschoenen en oranje moonboots sierden de straat. Chiara liep zelf in oranje thermobroek met een oranje wollen trui. Gelukkig stond de airco in de bus aan. De kinderen zongen voor Chiara, en gaven in de bus de cadeautjes.

'Waar gaan we voetbal kijken? In de bus?' vroeg Jochem aan Freek, die maar knikte. Hij wist niet hoe dit ging aflopen, hoe dit zou gaan vallen bij de ouders. De vaders en moeders zwaaiden de bus uit. Je zag de verwondering op hun gezichten. Een enkeling had gevraagd wat de bedoeling was. Freek hield het vaag. Hij zei iets over oranje en sport en gezond bewegen. Maar zijn plan gaf hij niet bloot.

'Dus je gaat op locatie voetbal kijken?' Het was de vader van Jochem. 'Jochem heeft het al de hele week over die wedstrijd. De wedstrijd van zijn leven, noemt hij het. Het is zo belangrijk voor hem. Ik heb hem verteld dat ik als kleine jongen de halve finale in 1978 niet mocht zien, ik moest naar bed en dat ik dat altijd heb betreurd. Mijn zoon verbied ik het niet. Het is voor kinderen geweldig om hun helden te zien winnen. Ik hoop maar dat je een mooie plek hebt geregeld.' Freek slikte. Hij had die halve finale tegen Italië wel gezien. En kon zich nog alles herinneren. Zijn vader die niets met voetbal had, keek mee, en had als dolle hond meegeleefd. Mooie herinnering. Moest hij nou die kans ontnemen aan deze kids?

'Het gaat lukken, hè pap?' Chiara straalde. 'Hoe laat is het? Komen we wel op tijd?'

'Ja hoor, om kwart over sluiten ze daar de poort.'

De bus reed de ringweg op. Even leek het alsof hij het terrein van de Euroborg zou oprijden. Daar werd op een groot scherm de wedstrijd getoond. Duizenden Oranjesupporters hadden zich verzameld op de tribunes van FC Groningen. Maar de bus reed door. Nabij Beijum begonnen de eerste kinderen te vragen waar ze nou toch heen gingen. Ze hadden bij de chauffeur al hun mobieltjes, mp3-spelers en andere apparaten moeten inleveren. De klok boven de chauffeur wees acht uur aan toen de bus op de parkeerplaats stil hield. Kardinge.

'Gaan we klimmen?'

'Nee zwemmen!'

'Ik wil voetbal kijken!'

'Wij houden van Oranje, om je daden en je doen!' zongen Jochem en Otto op de achterbank.

Freek liep de bus uit, met achter zich de oranje kinderoptocht. Bij de deur van Kardinge sportcentrum zag hij Helga al staan. Zij zou de kinderen het komende uur begeleiden.

'Ah, daar is het Oranje-legioen. Kom, verder ik heb alles klaar staan.' Met het enthousiasme van een echte gymnastiek-docent kreeg Helga alle kinderen zonder moeite mee. In de kleedkamer kregen alle kinderen uitleg over de bedoeling. Freek keek even om de hoek of alles in orde was voordat hij naar boven liep. In de kantine van de ijshal Kardinge bestelde hij een koel biertje. Met een oog op de ijshal en het andere op het beeldscherm boven de bar, installeerde hij zich. Uit de hal klonk de stem van Helga.

'Opletten, ook jij Jochem, we maken een lange rij en dan breng je je lichaam boven je rechterschaats en je steekt je linkerbeen gestrekt naar achteren. En dan maak je een sprong naar voren en land je op beide ijzers.'

Freek hoorde de kinderen lachen toen ze allemaal op het ijs vielen. Ze maakten dikke lol met elkaar. Het plan was geslaagd. Op zijn gemak zag Freek hoe Robben en co in hun jacht op goud de ene na de andere aanval opzetten. Dat kwam wel goed. Komende zondag zat Nederland in de finale.

'Meneer, vader van Chiara, ik ben gevallen. Op mijn hoofd, mag ik hier even uitrusten, het mag van Helga.' Freek keek opzij. Het was Jochem.

'Ga maar snel zitten, het is nog nul – nul. Wil je wat drinken?' Jochem knikte, zijn blik was totaal gericht op het scherm, hij miste geen beweging. 'Ze gaan winnen.!'

'Ja, ik denk het wel.'

'Ik was niet echt hard gevallen, ik heb een schwalbe gemaakt, ik deed alsof ik hartstikke pijn had en Helga trapte erin. Nu kan ik mooi kijken.'

Jochem was nog niet uitgesproken of nummer twee stond naast hem aan de bar.

Aan het eind van de tweede verlenging stond Chiara in haar eentje op het ijs te oefenen met Helga. De tranen liepen over haar jarige wangetjes.