Volgers, meld je aan als volger, gebruik de link hierboven

zondag 28 november 2010

Freek verkoopt zijn bedrijf


 

Freek en Irgend lagen sinds het vaas-incident ouderwets onafscheidelijk. Op zondag liepen ze gearmd door de wijk richting Stadspark om daar te genieten van de herfstkleuren en de rust. Buurtgenoten die ze tegenkwamen, groetten ze, af en toe maakten ze een praatje. Freek voelde af en toe dat zodra ze verder liepen dat er over hem gesproken werd. 'Dat is die man, weet je wel, die in de tuin ging wonen.' Of, 'Ja, die vrouw lust er wel pap van'. Hij probeerde er zich niets van aan te trekken. Vanaf nu stond hij er boven.

'Morgen heb ik mijn laatste gesprek over de overname.' Freek vertelde nog eens over de groep jonge honden die een bod hadden gedaan op zijn onderneming. Na de zomerse crisis was hij tot de conclusie gekomen dat hij weg wilde uit de commerciƫle wereld. Op Marktplaats had hij in een balorige bui de zaak te koop aangeboden. Binnen een half uur ontving hij de eerste serieuze biedingen. Hij koos voor een stel twintigers die hem hadden gecharmeerd met hun bravoure en hun humor. Ze wilden de zaak van Freek op internet verder uitbouwen. Het zou hun claim
to fame worden. Helemaal interessant werd het aanbod aan Freek van de boys om grootaandeelhouder te worden. Elk jaar een interessante uitkering, als het goed ging ten minste. En waarom zou het niet goed gaan? De jongemannen studeerden aan de universiteit van Groningen en waren overduidelijk lid van de grootste studentenvereniging. Het opkopen van bedrijven en het boosten van de company, zoals ze het zelf noemden, maakte deel uit van een heuse corps-ballen-battle. De jaargroep met de beste resultaten kon een jaar lang gratis drinken. Het benodigde kapitaal hadden ze losgekletst uit de zakken van de netwerken van hun vaders (en van de vriendin van een van de oude heren). Freek was verbaasd over wat ze in kas hadden. Toen hij navraag bij de bank deed over de kredietwaardigheid bleek het zelfs rooskleuriger te zijn dan hij had aangenomen. Irgend knikte, ze vond het prima dat Freek ging stoppen met zijn bedrijf. Ze had het altijd een beetje tweederangs gevonden, die import van kermisvoorwerpjes. 'Dus je krijgt de helft van wat je bedrijf waard is in geld en de rest laat je erin zitten, tegen een jaarlijkse uitkering? Is dat genoeg om hier te blijven wonen?' Freek knikte, 'Meer dan genoeg. Ik laat die jongens het werk doen en krijg zonder inspanning ongeveer de helft van wat ik nu binnenkrijg.'

'En wat ga je verder doen? Je gaat toch niet zitten rentenieren?'

'Eerst wel. Beetje rondklooien in huis. En elke ochtend ga ik schrijven. Ik wil op papier zetten wat ik in de afgelopen maanden, sinds de vakantie, heb meegemaakt.'

'Ga je ook vertellen over die club van de open ramen?'

'Ja. Het gaat vooral over de open ramen.'

'Weet je, ik heb een idee. Die scherven van die vaas, die is gesneuveld, als we die nu eens zouden gebruiken in een glassierstuk. Die scherven kunnen vast door een of andere glaskunstenaar in een object opgenomen worden, weet ik veel, een raam of een schaal. Het kan een mooie symboliek opleveren: een openraam van scherven gemaakt. Eenheid in scherven, een herbevestiging van onze relatie, zoiets.' Irgend struikelde over haar woorden. Ouderwets enthousiast keek ze Freek aan. 'Schat, ik vind het best, als het maar niet te stylish wordt. Zoek maar een leuk mannetje uit, je zult vast wel een vriendin hebben die er eentje kent. Ga maar bellen als we thuis zijn.' Maar daar kon Irgend niet opwachten. Op een bruggetje in het park belde ze meteen een vriendin. Binnen no time had ze het adres te pakken. Morgen kon ze langskomen.

Freek en Irgend waren weer terug, en hoe.

 

zaterdag 13 november 2010

Scherven en snippers

De Vos-Vaas lag in duizend stukjes voor de tuindeuren. Irgend had het design stuk toch kapot gegooid. Terwijl ze kon zien dat Freek deed wat hij moest doen. Hij pakte Irgend vast en trok haar tegen zich aan. Zo stonden ze een tijdje, zonder iets te zeggen. Irgend wilde haar man kussen, maar voelde dat hij dat niet wilde. Zijn hoofd hield hij in zijn nek; hij staarde naar het plafond. Irgend legde haar hoofd op zijn borst.

'Je moet terugkomen. Ik wil je niet kwijt. Blijf.'

'Ja, ik weet het, maar er moet iets veranderen.'

'Ik zal het niet meer doen, ik heb een fout begaan. Het spijt me.'

'Ach, je hebt je laten gaan, in een moment van zwakte. Je had teveel gedronken en toen gebeurde het. Het had mij ook kunnen overkomen.'

'Het was zo dom, ik wilde het niet, maar ik deed het wel.'

'Ik had je niet alleen moeten laten. Door mij was je je rust kwijt.'

'Je vergeeft me?'

'Mijn hemel, Irgend, het lijkt wel een Bouquette-reeks verhaal. Stop it. Het was stom van je, maar het kan gebeuren. Maar er is iets anders dat mij dwars zit. Daar moeten we het over hebben.' Freek liet Irgend los en liep naar de keuken. Hij moest even zoeken maar vond in de hoekkast een veger en blik. De scherven van de vaas veegde hij bij elkaar. Irgend was gaan zitten aan tafel en scheurde de papieren van de echtscheiding in kleine stukjes. Freek pakte de snippers en gooide ze op de scherven.

'Wat moeten we bespreken, Freek?'

'Dit allemaal.' Freek wees in de rondte. 'Al deze overbodige luxe, dit verwende gedoe, dit opgeblazen deel van de stad. Ik walg van de Vinex-bullshit.'

Midlife, dat was wat Irgend dacht, Freek lijdt aan een midlifecrisis. Maar toen schoot haar te binnen wat ze op de site van Keep-passing-the-open-windows had gelezen: 'Consumeren in luxe is afstompend, het is het grootste gevaar om door dit open raam te gaan.' In het stukje op de site was de vergelijking met Alice in Wonderland gemaakt. Alice kon door spiegels heenstappen om zo in andere werelden te treden. Alleen op het juiste moment kon ze weer terug, anders moest ze voor altijd blijven. Op de site werd over leven in luxe ook zo gesproken. Als je eenmaal door het open raam van de overdaad bent gegaan, kom je in een wereld waar je nooit voldoende hebt gekocht. Je moet meer van betere kwaliteit en gerenommeerde merken kopen. Je wordt meegesleurd in een maalstroom van kooplust. Verslaafd aan luxe. Zou dat het zijn, wat Freek zo dwars zat?

'Freek, wat is er in Frankrijk gebeurd? Ik wil dat je me dat vertelt. Volgens mij is daar een verandering in je gekomen. Je moet dat met mij delen.'

Freek knikte en zei dat ze maar eens een goede fles wijn moest opentrekken en wat te eten moest verzorgen. Hij moest inderdaad iets vertellen over zijn zomervakantie. Het verhaal duurde de hele avond en aan het begin van de nacht sloot hij af met de woorden: 'En nu ben ik terug en wil ik opnieuw beginnen.'

Die nacht sliep Freek naast Irgend, hun matrassen lagen op de grond, net als vroeger. De kaars die Freek in de lege wijnfles had gestoken was half opgebrand. Na zijn slotwoord begon Freek zijn vrouw te kussen. Het leek alsof ze elkaar voor het eerst beminden, zacht en teder, maar tegelijk intens en doeltreffend. Uitgeput vielen ze in slaap.

woensdag 10 november 2010

Irgend en Freek in gesprek

Na weken van isolement wist Freek wat hij moest doen. Hij keek naar de woning die hij en Irgend hadden ontworpen en wat hun droomhuis had moeten worden. Het resultaat stond hem tegen. Natuurlijk was het stijlvol en compleet. Maar voor hem hoefde het niet meer. Hij stond op en liep naar het huis toe. De tuindeuren stonden open. Voor het eerst sinds de vakantie ging hij zijn huis binnen. Aan de tafel zag hij zijn vrouw zitten met haar rug naar hem toe. Ze zat over een stapel officieel ogende documenten gebogen. Toen hij de stoel tegenover haar verschoof om plaats te nemen, keek ze hem aan. Haar blik toonde verbazing. Zo zaten ze tegenover elkaar. Er viel niet veel te zeggen. Irgends hand lag op tafel, Freek legde de zijne erop en streelde zachtjes haar hand.

'Zo deed je dat toen ook.' Freek knikte en streelde door. Van alle gedachten die hem door het hoofd schoten koos hij er geen een. Hij bleef zwijgen. De stilte groeide.

'Ik mis je.' Irgend trok haar hand terug toen ze dit zei. Voorzichtig veegde ze de opwellende tranen weg uit haar ogen. Ze zag Freek op zijn onderlip bijten. 'Kom je terug?'

'Ik denk dat ik, ' Freek stond plots op van tafel en liep op Irgend af. Irgend kwam van haar stoel af en voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg. Opnieuw zwegen ze. Plotseling liet Freek haar los en liep de kamer uit door de open tuindeuren. Hij vloekte inwendig. Het lukte hem niet te zeggen wat hij moest zeggen. Keer op keer had hij de woorden geoefend. Maar ze kwamen er niet uit. Op het moment dat hij Irgends hand had vastgenomen wist hij dat hij fout zat. Hij kon haar niet in de steek laten. Hij moest terug, maar hij liep door.

Irgend keek hem verbaasd na. Had Freek niet willen zeggen dat hij wegging, dat hij haar en de kinderen wilde achterlaten? In haar laptop had ze alle informatie over echtscheidingen zitten. Ze wist precies hoe ze het hebben wilde. Omgangsregeling, co-ouderschap, zij het huis, hij de alimentatie. Ze had een advocaat gevonden die het prima zou kunnen regelen. Alle papieren lagen hier op tafel.

Maar ze wilde hem hoe dan ook een kans geven om zijn onverklaarbare gedrag goed te maken. Natuurlijk wist ze dat zij hun relatie in de waagschaal had gelegd met haar faux pas. Maar zoals Freek de boel de boel gelaten had, dat kon natuurlijk niet. Zonder verklaring of regeling was hij er in feite tussenuit geknepen. Dat hij haar niet wilde zien was tot daaraan toe. Maar de kinderen? Hij had zijn bedrijf verwaarloosd. Regelmatig had zij telefoontjes van zijn zakenrelaties gekregen die vragen stelden over geld of leveringen. Niets kon zij doen, behalve afhouden. Vorige week had ook zijn bank gebeld. De accountmanager had bezorgd geklonken. Het kwam erop neer dat de schulden opgelopen waren en dat het een kwestie van tijd was dat… Irgend had de man afgewimpeld met een verhaal over een burn-out. De volgende dag had de bank een brief gestuurd. Irgend legde de brief op de laptop van Freek, in de hoop dat hij hem zou openen.

Maar hij deed niets. Alleen kwam hij nu langs om zonder iets te zeggen weg te gaan.

'Slappe zak', floepte Irgend eruit. Ze smeet de tuindeuren dicht en pakte de eerste de beste vaas van de grond om kapot te smijten.

'Dat is wel een echte Vos, Irgend. Tijdloos design, onbetaalbaar, weet je nog?' Ze draaide zich om en keek in het vermoeide gezicht van haar nog net niet ex-man. Hij was terug.