‘Dus als ik het goed begrijp woon ik op het verkeerde adres?’ Freek tikte met zijn vinger op de brief die op tafel lag. ‘Ik heb ooit bedongen bij de gemeente dat ik op dit adres mocht wonen. Omdat dit een vergeten kavel was en ik zelf de kosten voor de asfaltering heb betaald mochten wij de naam van de straat bedenken. Het maakte gemeente niet veel uit als het maar zou passen.’ De verslaggeefster van TV-Noord fronste.
Sinds een week was Freek boos. Boos op de gemeente Groningen die hem per aangetekende brief mee had gedeeld dat hij niet langer op Westerwoldlaan 1 kon wonen. Het bleek toch verwarrend te zijn dat er in een buurt twee straten waren met bijna identieke laannamen. En omdat Freeks straat maar één huis telde moest zijn zelfbedachte naam wijken. Vandaag was een onderhoudsploeg van de stad verschenen om het naambord van de gevel te verwijderen.
Maar Freek had maatregelen getroffen. Hij had een ploegje beveiligers in opleiding van het Alfa-college ingehuurd om het aan zijn gevel bevestigde straatnaambordje te bewaken. Met zijn vieren stonden ze in een halve cirkel om het blauwe rechthoekige stukje metaal. Via via had hij verslaggevers en camerateams van OOG-tv, TV-Noord en het Dagblad weten te strikken. In het persbericht noemde Freek het een aanslag op het vrije woord en een kneveling van de naamgeving.
‘Dus u denkt dat hierna de gemeente zich ook gaat bemoeien met de naamgeving van onze kinderen?’ De verslaggeefster van Noord keek Freek spottend aan. Helemaal serieus nam ze hem niet. Ze vond hem een weirdo.
‘Nou, als je kind het tweede of derde is met de naam Tobias, dan kan de gemeente via de juf een andere naam eisen.’ Zijn blik in de camera was een parodie op een boze buurman. In zijn ogen was het duidelijk dat hij de spot van de journaliste had ontdekt.
‘Iets anders, ik heb vernomen dat u onlangs heeft gezien hoe u vrouw in de Amsterdamse grachten wegzonk.’ Waar wilde deze dame naar toe? Na onzekerheid schoot nu angst in zijn ogen. Nee, over Irgend wilde hij het niet hebben. ‘Uw vrouw heeft dit huis toch grotendeels ontworpen en ingericht. Wat zou zij er van hebben gevonden dat uw zelf bedachte adres niet meer gevoerd mag worden?´ De jonge griet hield de microfoon voor Freek die stil viel. Hij wilde snedig antwoorden dat hij vanaf nu op de Irgendwoldlaan woonde, maar zijn kaken leken vastgeklonken.
‘U wilt niet reageren op mijn vraag?’ Freek schudde zijn kop. ‘Okee, jongens stop maar, inpakken, dit wordt niets.’ De reporter liep weg van de oprit. Op de stoep bleef ze stil staan bij de collega´s van de andere Groninger media. Freek keek toe hoe de drie in zijn richting keken en samen wegliepen. Kennelijk had de journaliste haar mening over hem ongezouten gespuid aan de andere persmensen.
´Jongens, jullie kunnen gaan,´ De Alfa-mannen keken even verbaasd, begrepen toen dat ze deze middag heel soepel hun poen verdiend hadden. Ze gaven Freek keurig een hand, de laatste gaf hem een dreun op zijn schouder. ´Succes man, met je vrouw en zo.´ Freek gaf een kort knikje. De gemeentewerkers begrepen het en begonnen het straatnaambord ´Westerwoldlaan´ van de gevel te schroeven. Geen perscamera legde het moment vast.
Om twaalf uur ´s nachts liep Freek met een langwerpig pakketje onder zijn arm naar buiten. De gaten van het vorige straatnaambord waren niet dicht gestopt, hij kon ze zo weer gebruiken. In tien minuten was hij klaar. In het maanlicht stond hij te kijken naar het eerbetoon voor zijn vrouw. Ze zou het prachtig gevonden hebben, een eigen huis in een straat met je eigen naam. De fles prosecco plopte lekker langzaam open. Eén glas schonk hij uit. De fles belandde met een doffe klap tegen de gevel. De straat waar het huis van Freek en Irgend aan stond was nu omgedoopt tot Irgendwoldlaan.
