Nog altijd geen contact. Irgend werd er gek van. Steeds vaker stond ze voor het raam van haar droomkeuken te kijken naar de gestalte van Freek. Hij kwam na kantoortijd thuis met een kant-en-klaar maaltijd, at en boog zich over zijn laptop. Voortdurend typte hij op het apparaat. Het spiekprogrammaatje dat Jack had geïnstalleerd werkte prima. Irgend kon precies aflezen welke sites haar man bezocht. Hij bekeek zijn zakelijke websites, mailde met klanten, het gebruikelijke werk. Jack had gewezen op de mogelijkheid dat Freek sites zou bezoeken met adult content, maar dat viel mee, of tegen zoals José zei. Haar hoop was erop gericht Freek te kunnen traceren op een chatprogramma en met een valse identiteit in contact te komen met hem. Helaas bleek Freek niet geïnteresseerd te zijn in dit soort sites. De enige naam die steeds opdook was het url www.justkeeppassingtheopenwindows.eu . Natuurlijk had Irgend de site opgezocht. Het bleek een organisatie te zijn die een soort back to basics propageerden. De open windows waren de valkuilen in de moderne samenleving. Het ongebreidelde consumentengedrag werd gehekeld. Waarom die nieuwe auto of dat design meubelstuk kopen, als de oude nog voldeed? Wonen in een gestyled huis was volgens de open windowniers ook niet nodig. Een buitenkeuken of een terrasloungehoek werden gezien als overdreven wensdromen. Merkkleding, of speciaal ontworpen brilmonturen verafschuwden de aanhangers van de open windows. Irgend keek om haar heen. De door VOS-interieur ontworpen meubelen in haar huis zouden niet door de open ramen komen, vreesde ze. Haar nieuwe pumps ook niet, want die waren van een merk en haar oude stiletto's waren nog geen twee maanden oud. Ze was een groot voorbeeld van wat JKPOW verwierp.
Op de site van JKPOW kwam Freek het meest terecht. Ook kreeg hij mailtjes met de afkorting in de adressen van de contactpersonen. Hoe Irgend ook probeerde, de mails van Freek kreeg ze niet geopend. Terwijl ze het dagelijks rapport van Freeks internetgebruik doornam, viel haar oog op een brief die met de post gekomen was. De brief was gericht aan Freek, gestuurd door het bedrijf dat de port-a-cabin had verhuurd. Ze begreep dat het de brief was waarin de aankondiging stond dat de huurtermijn binnenkort zou aflopen. Nog een paar weken en de keten werden opgehaald. Het bedrijf verzocht Freek en Irgend om de vertrekken bezemschoon op te leveren. De kosten van het transport waren voor de rekening voor de familie Van het Huys. Irgend floot tussen haar tanden door, voor dat bedrag zou ze heel wat merkpumps kunnen kopen. En ook nog een stapeltje design-monturen. Zou Freek nog weten dat ze de keten binnenkort moesten ontruimen? Ze stopte de brief weer in de enveloppe en besloot Freek in te lichten.
Op het moment dat Irgend haar pumps verruilde voor haar rubberen laarzen, wit met paddenstoelprint, zag ze Freek over de planken lopen richting zijn Volvo. Hij zag haar niet. Irgend wachtte even tot hij weggereden was en liep toen naar Freeks onderkomen. Natuurlijk had ze de sleutel. Maar die had ze niet nodig; Freek had de deur gewoon opgelaten. Ze stapte het domein van haar echtgenoot binnen. Het voelde klam en vochtig aan. De geur van schimmel drong diep door in haar neus. Het aanrechtje stond vol etensresten en lege flessen. Wijn en calvados. Op de tafel bij het raam zag ze de laptop staan. Irgend legde de brief naast de computer. Daar zou hij het schrijven wel vinden. Toen ze de brief neer had gelegd, hoorde ze de ventilator van het apparaat ruizen. Voor ze er erg in had opende ze de klep van de laptop. Het scherm lichtte op. Met grote letters in oranje zag ze de bekende afkorting staan: JKPOW. Het openingsscherm van de openwindows-site liet de letters ronddansen in een raamkozijn. Ze aarzelde, buiten was het stil. Geen Volvo te bekennen. Niemand die haar hier kon betrappen. Ze nam een besluit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten