You look wonderful tonight

Net terug van een feestje. Mijn bedrijf 'No Borders', gericht op import van allerlei hypegevoelige producten, was genomineerd voor de Ehrhardt-prijs. De award voor bedrijven die zich onderscheiden in de buitenlandse handel. Helaas niet gewonnen, maar wel een toffe avond. Je kent het wel zo'n gala-achtige toestand. Dus de smoking moest aan. Irgend zag er fantastisch uit in haar galajurk. Gisteren kwam ze er mee thuis. Complete verrassing.
'Zo, denk je dat ik zo met je mee kan?', zei ze gisteren toen ze terug kwam van een shoptour. Ze zwaaide met een tas en toonde een stukje van de jurk.
'Nou, als je hem aantrekt, denk ik wel,' zei ik. Ze verdween naar boven en in mum van tijd stond er een nog verfijndere dame in de woonkamer. Niks zo mooi als een vrouw op blote voeten onder een galajurk. Om met Eric Clapton te spreken: 'She looked wonderfull tonight.' Het was dat de kinderen thuis waren, maar anders had de jurk niet lang om haar ranke lijf gezeten. De blauwe stof viel schitterend. Haar fraaie vormen werden perfect benadrukt. Het decolleté was adembenemend.
'Niet te bloot, voor de gelegenheid?' Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Duwde haar borsten een beetje omhoog.
'Nee, gewoon mooi. Draag je het von-Wolmuth-collier erbij?' Ik hoopte dat ze het familiestuk zou omhangen. De ketting had Irgend geërfd van haar grootmoeder. Zij had dit sierraad tijdens haar vlucht in '45 ternauwernood kunnen redden.
'Ja, dat doe ik en mijn blauwe pumpen.' Ik kon alleen nog maar knikken.
De hele avond kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. En met mij de hele business-kliek. Mannen in slechtzittende pakken, met te veel borrels achter de kiezen, bleven proberen aan te klampen bij mijn Irgend. Maar ze week niet van mijn zijde. Al wist ik alleen dat ze dat deed om mij te behoeden voor een misstap. Ik heb mij dus gedragen. Veilig hebben we de avond overleefd.
Tussen al die hitsige zakenmannen (zakenvrouwen houden het gelukkig netjes op zo'n avond) kwam ik een toekomstige buurtgenoot tegen. Hij woont al vanaf het begin in de Buitenhof. Via via, kleine wereld zo'n buitenwijk, had hij gehoord van onze bouwplannen. Nieuwsgierig informeerde hij hoe het nou zat met die kavel. Ik legde uit dat bij de chaotische uitgifte van de kavels halverwege de jaren negentig, een optie was genomen op ons stuk. De optie was nooit gelicht.
'Maar zo'n optie verloopt dan toch?' Hij keek mij vragend aan. Al was het al halverwege de avond, en de drankvoorraad al aardig was geslonken, hij klonk nog heel helder.
'Daar ging het dus mis', legde ik hem uit, 'de automatisering was toentertijd nog niet super. In het toenmalige digitale systeem moet iets fout zijn gegaan. Wat er fout is gegaan weet ik niet, feit is dat door het plaatsen en niet lichten van de optie, de kavel in het systeem niet meer terugkeerde. Alle kavels stonden op rood, ten teken van verkocht. Maar onze kavel verdween uit de overzichten toen de optie verliep. Niemand heeft er meer aan gedacht. De gemeente was al lang blij met de opbrengsten en de snelheid waarmee het is gegaan. Vervolgens is alle aandacht naar andere projecten gegaan.'
'En hoe kwam je er dan achter?' De buurman keek over mijn schouder naar Irgend. 'Is dat je vrouw?' Ik knikte. Ze schudden elkaar de hand.
'Een vriend van ons handelt in grond. Hij zoekt uit welke plannen er zijn voor nieuwbouw en bedrijventerreinen en koopt dan met die kennis op voorhand interessante stukken op. Je weet wel, boeren die er mee stoppen en zo. Gaat veel geld in om. Mijn maat zit dus vaak met zijn neus in de archieven van het kadaster. Toen hij onderzoek deed naar de situatie van het terrein van de Suikerfabriek stuitte hij op een overzicht van de Buitenhof. Uit nieuwsgierigheid naar de toenmalige opbrengsten maakte hij een kopie van dat dossier. Bij narekening viel het hem op dat er afgesloten was met een kavel minder dan waarmee begonnen was. Vervolgens heeft hij de papieren opgevraagd. En toen bleek wat hij al vermoedde: een kavel is niet verkocht.' Ik nam een slok van mijn bier en zag in mijn ooghoeken dat de band het laatste nummer inzette. De hele avond speelden de muzikanten heerlijke soul en ik wist dat dit het moment was.
'Neem me nu niet kwalijk, maar ik moet nu even iets doen met mijn vrouw.' Ik groette de buurman kort en trok Irgend mee op de dansvloer. Wat ik al hoopte gebeurde. Tijdens de opzwepende klanken van Aretha Franklins 'Freedom' trapte Irgend haar hakken uit. Blootsvoets danste zij aan mijn zijde. Ik voelde mij weer zeventien. De complete businessclub danste. Maar voor mij bestond alleen de prachtige blauw verschijning met een familiejuweel om haar nek. In de auto heb ik haar hartstochtelijk gekust. Mijn Irgend.