Mamamini

Spike zweeg. Hij keek naar zijn moeder die achter het stuur van de Volvo V70 de Buitenhof uitreed. Vanmiddag ging het gebeuren. Al weken had Irgend haar zoon belaagd met vragen over zijn planning. Geheel in lijn met zijn puberdom had hij nukkig gereageerd. 'Komt wel.' Antwoorden van die strekking waren standaard. Of 'Mens, laat het gebeuren.' Lauwe reacties, terwijl Irgend het toch zo'n leuk project had gevonden. Zij had bedacht dat Spike moest leren om met geld om te gaan. De jongen was zo gewend en verwend dat alles maar kan en alles ook maar gebeurde dat Irgend het tijd vond voor een lesje reality-check. Spike had maar een wens: hij wilde de kamer boven de garage. Het leek hem tof omdat hij dan een aparte opgang had. 'Het is dan net alsof ik op kamers woon.' Irgend en Freek hadden luid gelachen, op kamers in de Buitenhof, het moest niet gekker worden.

'De enige studenten die hier in de Buitenhof wonen zijn hotel-mama-studenten,' oordeelde Irgend. In haar ogen kon je geen student zijn als je niet op je zelf woonde. Eigenlijk moest je ook weg uit je land. Een tijdje elders, leven met andere mensen deed de mens goed, zo vond Irgend. En rondkomen met weinig geld is een les voor je leven. De beste leerschool voor een ondernemer is rondkomen van je studiefinanciering.

'Hoe lager de studiefinanciering, hoe creatiever studenten worden. Voor weinig geld kun je prachtige dingen scoren. En later kun je altijd genieten als je iets luxe koopt voor belachelijk veel geld. Als student kun je prima je inrichting regelen voor een prikkie.'

'Ja, langs de weg, bij het afval, zeker. Jij koopt toch ook je spullen bij Vos, die is hartstikke duur. Laatst kreeg je nog ruzie met papa over die lampen. Stukkie plastic voor driehonderd euro per stuk. Papa vond ze nog lelijk ook.'

'Papa heeft gewoon geen smaak, hij is een ouderwets salonsocialist. Die moet je niet serieus nemen als hij de naam Vos hoort. Laat hem maar lekker azijnerig reageren op design.' Irgend grinnikte om het observatievermogen van haar zoon. Hij had prima door dat zijn moeder een voorkeur voor dure spullen had en dat die neiging spanning opleverde in haar relatie met Freek. Maar ze vond wel dat ze het verdiend had om mooie meubels en gadgets te kopen. Met niks begonnen en door hard te werken nu wonen in een prachtig huis met dito inrichting. De tijd van de sinaasappelkistjes was voorbij. En die les wilde ze Spike nu ook leren.

'Dus Belle en Chiara mogen kopen wat ze willen, waar dan ook, en ik mag geen stap in de Ikea zetten? Dat is toch idioot! Ik heb helemaal geen zin om daarover na te denken. Ik weet toch wel dat het veel kost.'

'Jij krijgt twee keer zoveel geld als je zusjes. De enige voorwaarde die ik stel is dat je je spullen via het tweedehands circuit koopt. Het moet nette spullen zijn, niet kapot of versleten. Je krijgt de opdracht om een basisuitrusting te kopen voor je kamer: kast, bed, bureau, stoel, lampen, iets van een opbergmeubel. Je beddengoed kun je gewoon houden. Alles wat je van je budget overhoudt mag je besteden aan iets luxe voor je kamer. Voor mijn part een leuke computer of zo.'

'Ik heb al een leuke computer, en ik krijg binnenkort de laptop van papa's kantoor.'

'Hmmm. En een smartphone heb je zeker ook al? Ik geef je een week de tijd om een plan te maken. Wat ga je waar kopen en voor hoeveel?'

Spike had een paar dagen gemokt. Maar uiteindelijk had hij een plan gemaakt. Uren zat hij achter zijn computer te zoeken. Op Marktplaats had hij veel van zijn spullen gevonden. Na een paar bezoekjes aan Mamamini aan de Westerhelpersingel had hij zijn spullen wel bij elkaar gesprokkeld. Natuurlijk had zijn moeder gelijk. Voor weinig geld kon je veel goede spullen vinden. En nog veel leuker ook. Zo had hij nu een bureaustoel die niet alleen kon draaien, maar waarin hij ook heerlijk kon wiegen, inclusief een relaxte beensteun. En als kledingkast had hij een lange rij lockers gevonden zoals je die op scholen en in sportcentra ook hebt. Op de deurtjes had Spike met symbolen aangegeven waar hij zijn t-shirts en waar hij zijn broeken zou bewaren. Het bed was helemaal cool: op internet had hij de site www.zieke.meubels.nl gevonden. Daar werd allerlei meubilair uit ziekenhuizen verkocht. Spike had voor de gein even meegeboden op een operatiebed. Tot zijn schrik bleek het bod geaccepteerd te worden. Samen met zijn vader had hij het bed in een busje opgehaald. Voor een belachelijk bedrag had Spike nu een bed met mogelijkheden: hij kon met een knopje de hoogte instellen, het hoofdeinde van het bed omhoog brengen, natuurlijk kon het bed rijden. Kortom: voor honderdvijftig euro dikke lol. Stiekem vond Spike de opdracht van Irgend wel leuk. Maar het ging hem natuurlijk maar om een ding: het geld dat overbleef. Hij had alles gekocht wat op zijn lijstje stond. Zijn kamer kon ingericht worden. Maar nu het extraatje. Hij had er niet over willen praten. Irgend was stik nieuwsgierig geweest.

'Is het een kunstwerk wat je gaat kopen? OF een superbreed flatscreen? Of een voetbaltafel? Een mariabeeld? Vertel nou wat je bedacht hebt!' Maar Spike gaf geen krimp.

'Wacht maar af. Kun je mij morgen met auto helpen het op te halen?'

'O, het past wel in de auto, kom op, geef me een aanwijzing.' Smeekte Irgend, maar het was tevergeefs, Spike zweeg als het graf. 'Spike, je hebt toch geen grafkist besteld of een opgezet dier?'

In korte zinnetjes gaf Spike aanwijzingen hoe Irgend moest rijden. Hij weigerde te vertellen wat hij ging kopen, of waar hij zijn moeder heen liet rijden.

'Hier links en dan zijn we er.'

Irgend draaide het verlaten bedrijventerreintje op dat aan de rand van de stad was gelegen. Op de modderige parkeerplaats stond een bestelbusje met een huiveringwekkend logo: een in tweeën gehakte wolfskop. Spike liep op de auto af en begroette de man die in zijn busje was blijven zitten.

'Dit is mijn moeder.' Irgend kreeg een onheilspellend gevoel.