Na weken van isolement wist Freek wat hij moest doen. Hij keek naar de woning die hij en Irgend hadden ontworpen en wat hun droomhuis had moeten worden. Het resultaat stond hem tegen. Natuurlijk was het stijlvol en compleet. Maar voor hem hoefde het niet meer. Hij stond op en liep naar het huis toe. De tuindeuren stonden open. Voor het eerst sinds de vakantie ging hij zijn huis binnen. Aan de tafel zag hij zijn vrouw zitten met haar rug naar hem toe. Ze zat over een stapel officieel ogende documenten gebogen. Toen hij de stoel tegenover haar verschoof om plaats te nemen, keek ze hem aan. Haar blik toonde verbazing. Zo zaten ze tegenover elkaar. Er viel niet veel te zeggen. Irgends hand lag op tafel, Freek legde de zijne erop en streelde zachtjes haar hand.
'Zo deed je dat toen ook.' Freek knikte en streelde door. Van alle gedachten die hem door het hoofd schoten koos hij er geen een. Hij bleef zwijgen. De stilte groeide.
'Ik mis je.' Irgend trok haar hand terug toen ze dit zei. Voorzichtig veegde ze de opwellende tranen weg uit haar ogen. Ze zag Freek op zijn onderlip bijten. 'Kom je terug?'
'Ik denk dat ik, ' Freek stond plots op van tafel en liep op Irgend af. Irgend kwam van haar stoel af en voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg. Opnieuw zwegen ze. Plotseling liet Freek haar los en liep de kamer uit door de open tuindeuren. Hij vloekte inwendig. Het lukte hem niet te zeggen wat hij moest zeggen. Keer op keer had hij de woorden geoefend. Maar ze kwamen er niet uit. Op het moment dat hij Irgends hand had vastgenomen wist hij dat hij fout zat. Hij kon haar niet in de steek laten. Hij moest terug, maar hij liep door.
Irgend keek hem verbaasd na. Had Freek niet willen zeggen dat hij wegging, dat hij haar en de kinderen wilde achterlaten? In haar laptop had ze alle informatie over echtscheidingen zitten. Ze wist precies hoe ze het hebben wilde. Omgangsregeling, co-ouderschap, zij het huis, hij de alimentatie. Ze had een advocaat gevonden die het prima zou kunnen regelen. Alle papieren lagen hier op tafel.
Maar ze wilde hem hoe dan ook een kans geven om zijn onverklaarbare gedrag goed te maken. Natuurlijk wist ze dat zij hun relatie in de waagschaal had gelegd met haar faux pas. Maar zoals Freek de boel de boel gelaten had, dat kon natuurlijk niet. Zonder verklaring of regeling was hij er in feite tussenuit geknepen. Dat hij haar niet wilde zien was tot daaraan toe. Maar de kinderen? Hij had zijn bedrijf verwaarloosd. Regelmatig had zij telefoontjes van zijn zakenrelaties gekregen die vragen stelden over geld of leveringen. Niets kon zij doen, behalve afhouden. Vorige week had ook zijn bank gebeld. De accountmanager had bezorgd geklonken. Het kwam erop neer dat de schulden opgelopen waren en dat het een kwestie van tijd was dat… Irgend had de man afgewimpeld met een verhaal over een burn-out. De volgende dag had de bank een brief gestuurd. Irgend legde de brief op de laptop van Freek, in de hoop dat hij hem zou openen.
Maar hij deed niets. Alleen kwam hij nu langs om zonder iets te zeggen weg te gaan.
'Slappe zak', floepte Irgend eruit. Ze smeet de tuindeuren dicht en pakte de eerste de beste vaas van de grond om kapot te smijten.
'Dat is wel een echte Vos, Irgend. Tijdloos design, onbetaalbaar, weet je nog?' Ze draaide zich om en keek in het vermoeide gezicht van haar nog net niet ex-man. Hij was terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten