Freek en Irgend lagen sinds het vaas-incident ouderwets onafscheidelijk. Op zondag liepen ze gearmd door de wijk richting Stadspark om daar te genieten van de herfstkleuren en de rust. Buurtgenoten die ze tegenkwamen, groetten ze, af en toe maakten ze een praatje. Freek voelde af en toe dat zodra ze verder liepen dat er over hem gesproken werd. 'Dat is die man, weet je wel, die in de tuin ging wonen.' Of, 'Ja, die vrouw lust er wel pap van'. Hij probeerde er zich niets van aan te trekken. Vanaf nu stond hij er boven.
'Morgen heb ik mijn laatste gesprek over de overname.' Freek vertelde nog eens over de groep jonge honden die een bod hadden gedaan op zijn onderneming. Na de zomerse crisis was hij tot de conclusie gekomen dat hij weg wilde uit de commerciële wereld. Op Marktplaats had hij in een balorige bui de zaak te koop aangeboden. Binnen een half uur ontving hij de eerste serieuze biedingen. Hij koos voor een stel twintigers die hem hadden gecharmeerd met hun bravoure en hun humor. Ze wilden de zaak van Freek op internet verder uitbouwen. Het zou hun claim
to fame worden. Helemaal interessant werd het aanbod aan Freek van de boys om grootaandeelhouder te worden. Elk jaar een interessante uitkering, als het goed ging ten minste. En waarom zou het niet goed gaan? De jongemannen studeerden aan de universiteit van Groningen en waren overduidelijk lid van de grootste studentenvereniging. Het opkopen van bedrijven en het boosten van de company, zoals ze het zelf noemden, maakte deel uit van een heuse corps-ballen-battle. De jaargroep met de beste resultaten kon een jaar lang gratis drinken. Het benodigde kapitaal hadden ze losgekletst uit de zakken van de netwerken van hun vaders (en van de vriendin van een van de oude heren). Freek was verbaasd over wat ze in kas hadden. Toen hij navraag bij de bank deed over de kredietwaardigheid bleek het zelfs rooskleuriger te zijn dan hij had aangenomen. Irgend knikte, ze vond het prima dat Freek ging stoppen met zijn bedrijf. Ze had het altijd een beetje tweederangs gevonden, die import van kermisvoorwerpjes. 'Dus je krijgt de helft van wat je bedrijf waard is in geld en de rest laat je erin zitten, tegen een jaarlijkse uitkering? Is dat genoeg om hier te blijven wonen?' Freek knikte, 'Meer dan genoeg. Ik laat die jongens het werk doen en krijg zonder inspanning ongeveer de helft van wat ik nu binnenkrijg.'
'En wat ga je verder doen? Je gaat toch niet zitten rentenieren?'
'Eerst wel. Beetje rondklooien in huis. En elke ochtend ga ik schrijven. Ik wil op papier zetten wat ik in de afgelopen maanden, sinds de vakantie, heb meegemaakt.'
'Ga je ook vertellen over die club van de open ramen?'
'Ja. Het gaat vooral over de open ramen.'
'Weet je, ik heb een idee. Die scherven van die vaas, die is gesneuveld, als we die nu eens zouden gebruiken in een glassierstuk. Die scherven kunnen vast door een of andere glaskunstenaar in een object opgenomen worden, weet ik veel, een raam of een schaal. Het kan een mooie symboliek opleveren: een openraam van scherven gemaakt. Eenheid in scherven, een herbevestiging van onze relatie, zoiets.' Irgend struikelde over haar woorden. Ouderwets enthousiast keek ze Freek aan. 'Schat, ik vind het best, als het maar niet te stylish wordt. Zoek maar een leuk mannetje uit, je zult vast wel een vriendin hebben die er eentje kent. Ga maar bellen als we thuis zijn.' Maar daar kon Irgend niet opwachten. Op een bruggetje in het park belde ze meteen een vriendin. Binnen no time had ze het adres te pakken. Morgen kon ze langskomen.
Freek en Irgend waren weer terug, en hoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten