Als ondernemer heb je het makkelijk. Zeker als het om WK-finales gaat. Freeks bedrijf 'No Borders', importeur van hypegevoelige gadgets, had voor de WK-koorts de oranjeneusbotjes ingevoerd. Helaas niet zo'n succes. In de opslag stonden nog vele doosjes. Maar de fabrikant van de plastic botjes vond toch dat Freek beloond moest worden voor zijn inspanningen. Men zag ook wel in dat tegen het geweld van Bavariajurkjes en Beessies de Botjes niet opkonden. Er waren zegge en schrijve drie doosjes verkocht. Een studentenvereniging had ze voor de match tegen Kameroen ingeslagen. Men vond het wel ludiek. In de UK had een foto gestaan met een snerend commentaar. Hoe plat kon men denken om zoiets neokoloniaals te ontwerpen? Het getuigde van een denigrerende houding jegens de voormalige koloniën. Volgens de geleerde schrijver hield het een stereotype van kannibalisme in stand. De Afrikaan werd zo opnieuw neergezet als een onderontwikkelde wilde. Buitengewoon negentiende-eeuws. Freek had hartelijk gelachen om de kritiek en had het artikel en de foto op zijn website geplaatst. Toen daar een discussie over ontstond op diverse forums, wist Freek dat hij free publicity had gevonden. Altijd goed voor het bedrijf. En voor de maker. Die zag zijn naamsbekendheid stijgen. Vandaar een douceurtje voor Freek: tickets voor de finale. Freek ging naar Soccer Stadium! Hij zou zien hoe Robben en Van Persie Nederland na de wereldbeker zouden schieten. En Spike ging mee. Dit moest hij zijn zoon laten meemaken.
Het enige probleem was dat er geen vlucht bij geregeld was. Hoe Freek ook zocht, hij kon geen vliegtuigstoel bemachtigen. Spike zocht ook.
'Ik geloof dat ik iets heb gevonden. Bij Air Malaga. Een vlucht vanaf Bremen, via Malaga naar Zuid-Afrika. Met een tussenstop en overstap in Tripoli.' Freek keek mee over de schouder van zijn zoon. Hij zag de Spaanstalige site, zocht even naar het bedrag, slikte toen hij de prijzen zag.
'Is dat een retourprijs? Tjee, 1800 euro. Per persoon. Dat is volgende week geen zakgeld, knul.'
'Boeken? Voor je het weet is ie vol.' Freek knikte en hielp zijn zoon met het invullen van de gegevens. Met het invoeren van de validatiecode van zijn Visa rondde hij de transactie af.
'Zaterdag om drie uur 's ochtends inchecken.'
'Mama brengt ons wel naar Bremen. Als je voor haar en de meiden een hotelkamer regelt kan ze ons ook weer terugbrengen. Hebben zij ook iets leuks.' Freek knikte en even later had hij een leuk gasthof voor Irgend en de dochters gevonden.
Irgend was niet bepaald blij met het uitstapje. Zeker niet toen ze hoorde dat de enige bagage vijf dozen neusbotjes waren. De mannen beweerden dat ze die makkelijk kwijt zouden raken op het Oranjefeest dat voorafgaand aan de finale gehouden zou worden. Daar kwamen duizenden mensen bijeen om oranje te supporten. Kleren waren niet nodig, als er gewonnen werd zouden Freek en Spike hun kleding toch niet weer willen uittrekken. Zij zijn erbij!
'Daar is het vliegveld. Kom mam, gassen, we moeten zo inchecken. Onze botjes moeten mee.' Spike klopte op de twee tassen met botjes. Hij had uitgerekend dat met een prijsje van vier euro vijftig de tickets terugverdiend waren. Hij waakte over de tassen alsof het een goudtransport betrof.
'Ruhe bitte, even parkeren.' Irgend schoof de Volvo met een perfecte bocht achteruit in een parkeervak. Spike en Freek kusten hun vrouwen en haasten zich de vertrekhal in. Hoofdschuddend keek Irgend haar man na. Wie het grootste kind is wist ze eigenlijk niet. Nou ja, het leverde haar een leuk weekendje met Belle en Chiara op. Ze zwaaide nog even, maar de twee geheel in oranje gestoken fans zagen niets meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten