De WK-koorts kwam na de kwart-finale ook in de Buitenhof tot een hoogtepunt. Iedereen sprak over de jongens van Oranje. Niemand durfde iets anders aan te trekken dan oranje kleding. Bijna alle auto's in de buurt reden met een vlaggetje rond. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat klonk de vuvuzela in de wijk. Chiara vond het maar niets. Juist op haar verjaardag stond de halve finale gepland. Haar zomernachtsdroomfeestje dreigde overstemd te worden door voetbalgekte. Freek en Irgend hadden het goed gevonden dat Chiara haar hele klas zou uitnodigen. Een mooi tuinfeest zou het moeten worden. Chiara leek op haar moeder en had dus vlijmscherpe ideeën over hoe het feest zou moeten zijn. In ieder geval hoorde daarbij geen voetbal.
'Ik wil niet dat er voetbal gekeken worden tijdens mijn feest. Dan zit iedereen alleen maar voor de tv en danst niemand.' Chiara reageerde op het voorstel van haar vader om een groot scherm in de tuin op te hangen. 'En zo'n scherm is toch niet goed te zien.'
'Dan zul je zien dat niemand komt. Iedereen wil deze halve finale zien. Logisch toch?' Freek liep met zijn dochter door de Albert Heyn om alvast inkopen te doen voor het feest.
'Ik weet iets! We zeggen dat voetbalkijken mag, maar dat we eerst een speurtocht gaan doen. Dan verdwalen we en dan komen we pas terug als de wedstrijd over is. Logisch toch?
Okee, maar ik wil die wedstrijd ook zien en mama ook.'
'Dan gaan jullie niet mee. Het is een speurtocht. Dat doe je zonder ouders.'
'Dat kan niet, Chiara. Ik laat niet een hele schoolklas anderhalf uur zonder volwassenen ronddwalen in de avond.'
'En toch wil ik het zo.'
'Komt niets van in.' Freek bekeek het boodschappenlijstje en constateerde dat ze alles hadden. Bij de kassa vroeg de caissière of ze nog beessies wilden.
'Nee, die haten we,' riep Chiara terwijl ze nijdig de flessen cola en sinas in het kratje deed. Freek lachte verontschuldigend naar het kassameisje. Voorzichtig duwde hij het overladen karretje naar de Volvo. Hij dacht na over een oplossing. Ineens had hij een idee. Hij fluisterde Chiara zijn plan in haar oor. Ze knikte en glimlachte.
'Maar mondje dicht, het moet voor iedereen een verrassing zijn.'
'Ja, maar mag mama het ook niet weten?'
'Dat lijkt mij beter van niet. Die zal dat niet zien zitten. We doen het gewoon stiekem.' Samenzweerderig knipoogde Freek naar zijn dochter. Ach, zo'n wedstrijd wat stelde het ook voor. Als hij de finale maar kon zien. Dit was veel leuker. En wie weet als de kinderen eenmaal bezig waren kon hij misschien ergens wat stukjes meepikken.
Chiara ging op haar verjaardag in haar mooiste zomerjurk naar school. 's Ochtends had het hele gezin haar wakker gezongen met verjaardagsliederen. Op bed kreeg ze haar cadeautjes. De i-pod werd met een vreugdekreet ontvangen. Ook de oorbellen en het nieuwste boek van Francine Oomen vielen in de smaak. Na het verjaardagsontbijt zwaaide Freek zijn dochter uit.
'Kom je wel op tijd met de traktaties? Niet die waterijsjes kopen, echte cornetto's die wil ik hebben.' Freek stak zijn duim op. Komt in orde. Hij keek hoe ze de straat uitfietste, op de hoek stonden haar vriendinnen al te wachten.
Om tien uur klopte Freek op de deur van het klaslokaal. Juf deed open en feliciteerde Freek met zijn dochter.
'Mag ik de klas even iets zeggen?' Juf knikte. 'Jongens, vanavond is het feest van Chiara en jullie zijn allemaal uitgenodigd. Op de uitnodiging stond dat de kleur van de kleding wit moest zijn, maar dat is veranderd in oranje. Jullie begrijpen wel waarom.' De klas reageerde met een wave. De helft van de groep droeg nu al oranje, dus met de dresscode kwam het wel in orde. 'Jullie worden om acht uur verwacht.'
'Kunnen we voetbal kijken?' Jochem stelde de vraag, die Chiara had verwacht. Freek wist dat hij nu zijn plan moest introduceren.
'Ja, wat dacht jij dan. Maar we gaan op een speciale locatie kijken. Dus jullie moeten zo veel mogelijk oranje kleding meenemen. Eén shirtje is niet genoeg. Neem voor mijn part je oranje winterjas mee of je ijsmuts, als die maar oranje is. Degene met de meeste oranje spullen krijgt een prijs.'
'O, dan neem ik mijn oranje skipak aan,' riep Otto, het sportiefste jongetje van de klas. 'Lijkt me leuk om die in de zomer aan te trekken.'
Die avond stond er op de Westerwoldlaan een touringcar te wachten. De chauffeur, natuurlijk in het oranje, had de radio in zijn bus op radio 1 staan. De stem van Jack van Gelder klonk luid. De voorbeschouwing was begonnen. De kinderen kwamen in allerlei oranje kledingstukken. IJsmutsen, sjaals, zelfs handschoenen en oranje moonboots sierden de straat. Chiara liep zelf in oranje thermobroek met een oranje wollen trui. Gelukkig stond de airco in de bus aan. De kinderen zongen voor Chiara, en gaven in de bus de cadeautjes.
'Waar gaan we voetbal kijken? In de bus?' vroeg Jochem aan Freek, die maar knikte. Hij wist niet hoe dit ging aflopen, hoe dit zou gaan vallen bij de ouders. De vaders en moeders zwaaiden de bus uit. Je zag de verwondering op hun gezichten. Een enkeling had gevraagd wat de bedoeling was. Freek hield het vaag. Hij zei iets over oranje en sport en gezond bewegen. Maar zijn plan gaf hij niet bloot.
'Dus je gaat op locatie voetbal kijken?' Het was de vader van Jochem. 'Jochem heeft het al de hele week over die wedstrijd. De wedstrijd van zijn leven, noemt hij het. Het is zo belangrijk voor hem. Ik heb hem verteld dat ik als kleine jongen de halve finale in 1978 niet mocht zien, ik moest naar bed en dat ik dat altijd heb betreurd. Mijn zoon verbied ik het niet. Het is voor kinderen geweldig om hun helden te zien winnen. Ik hoop maar dat je een mooie plek hebt geregeld.' Freek slikte. Hij had die halve finale tegen Italië wel gezien. En kon zich nog alles herinneren. Zijn vader die niets met voetbal had, keek mee, en had als dolle hond meegeleefd. Mooie herinnering. Moest hij nou die kans ontnemen aan deze kids?
'Het gaat lukken, hè pap?' Chiara straalde. 'Hoe laat is het? Komen we wel op tijd?'
'Ja hoor, om kwart over sluiten ze daar de poort.'
De bus reed de ringweg op. Even leek het alsof hij het terrein van de Euroborg zou oprijden. Daar werd op een groot scherm de wedstrijd getoond. Duizenden Oranjesupporters hadden zich verzameld op de tribunes van FC Groningen. Maar de bus reed door. Nabij Beijum begonnen de eerste kinderen te vragen waar ze nou toch heen gingen. Ze hadden bij de chauffeur al hun mobieltjes, mp3-spelers en andere apparaten moeten inleveren. De klok boven de chauffeur wees acht uur aan toen de bus op de parkeerplaats stil hield. Kardinge.
'Gaan we klimmen?'
'Nee zwemmen!'
'Ik wil voetbal kijken!'
'Wij houden van Oranje, om je daden en je doen!' zongen Jochem en Otto op de achterbank.
Freek liep de bus uit, met achter zich de oranje kinderoptocht. Bij de deur van Kardinge sportcentrum zag hij Helga al staan. Zij zou de kinderen het komende uur begeleiden.
'Ah, daar is het Oranje-legioen. Kom, verder ik heb alles klaar staan.' Met het enthousiasme van een echte gymnastiek-docent kreeg Helga alle kinderen zonder moeite mee. In de kleedkamer kregen alle kinderen uitleg over de bedoeling. Freek keek even om de hoek of alles in orde was voordat hij naar boven liep. In de kantine van de ijshal Kardinge bestelde hij een koel biertje. Met een oog op de ijshal en het andere op het beeldscherm boven de bar, installeerde hij zich. Uit de hal klonk de stem van Helga.
'Opletten, ook jij Jochem, we maken een lange rij en dan breng je je lichaam boven je rechterschaats en je steekt je linkerbeen gestrekt naar achteren. En dan maak je een sprong naar voren en land je op beide ijzers.'
Freek hoorde de kinderen lachen toen ze allemaal op het ijs vielen. Ze maakten dikke lol met elkaar. Het plan was geslaagd. Op zijn gemak zag Freek hoe Robben en co in hun jacht op goud de ene na de andere aanval opzetten. Dat kwam wel goed. Komende zondag zat Nederland in de finale.
'Meneer, vader van Chiara, ik ben gevallen. Op mijn hoofd, mag ik hier even uitrusten, het mag van Helga.' Freek keek opzij. Het was Jochem.
'Ga maar snel zitten, het is nog nul – nul. Wil je wat drinken?' Jochem knikte, zijn blik was totaal gericht op het scherm, hij miste geen beweging. 'Ze gaan winnen.!'
'Ja, ik denk het wel.'
'Ik was niet echt hard gevallen, ik heb een schwalbe gemaakt, ik deed alsof ik hartstikke pijn had en Helga trapte erin. Nu kan ik mooi kijken.'
Jochem was nog niet uitgesproken of nummer twee stond naast hem aan de bar.
Aan het eind van de tweede verlenging stond Chiara in haar eentje op het ijs te oefenen met Helga. De tranen liepen over haar jarige wangetjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten