Het was een drukte van jewelste op het vliegveld van Malaga. Freek en Spike moesten twee uur wachten eer hun vlucht richting Zuid-Afrika hervat zou worden. In hun oranje kleding liepen ze wat rond langs de winkeltjes. Het oranje detoneerde met al het rood-geel waarin de Spanjaarden gekleed gingen. Freek had zijn zoon op het hart gedrukt zo onopvallend mogelijk rond te lopen. Hij had geen zin in een supportersrel. Maar aan de andere kant: Spanjaarden zijn echte voetballiefhebbers en geen hooligans. Spike beloofde dat hij alleen maar wat ging rondlopen. Freek zei dat hij wat koffie ging drinken. Ze spraken af elkaar te ontmoeten over een uurtje bij de McDonald's. Freek vertrouwde erop dat hij zijn zoon wel even alleen kon laten gaan. En dat bleek een misvatting.
Spike had een plastic tasje bij zich met neusbotjes. Thuis had hij een serie rood-geel geverfd. De luchthaven leek hem een ideale plek om te beginnen met de verkoop. Al snel had hij wat jongeren geïnteresseerd gekregen. Als een slimme handelaar gaf hij er een paar weg, free publicity. Al snel kwamen de eerste Spanjaarden langs voor een 'nose-bone'. Om hen heen verzamelde zich een kring van kopers. Het ene botje na het andere werd gekocht. Het oploopje trok de aandacht van de guardia civil. Bewapend met automatische handgeweren drongen de streng uitziende mannen zich door de menigte. Wijs geworden door de aanslag in Madrid, had ook dit vliegveld zich gewapend tegen mogelijke terroristen. Spike was door de bewakingscamera's direct gespot. Via de oortjes van de agenten was het commando gekomen de oranje fan uit te schakelen.
'What you're doing?´ baste een van de mannen.
´I´m selling nose bone. Do you want one?' Spike bood er een aan.
'Drop it now.' Dit was een commando dat je niet moest negeren. Een beetje verbaasd liet Spike zijn spullen vallen. Hij liep achter de politiemannen aan, die hem uit de publieke ruimte wegvoerden. Achter de douane onderwierp de guardia hem aan een stevige ondervraging. Spike had in ieder geval de commerciële regels overtreden en het samenscholingsverbod genegeerd. Spike hield zich op de vlakte, hij kon toch niet weten dat dit niet mocht? Hij wou de Spanjaarden alleen maar blij maken.
Freek stond op zijn horloge te kijken. Het was al anderhalf uur nadat Spike hem had verlaten voor een ommetje. Zijn zoon was niet komen opdagen. Over een half uur zou het vliegtuig verder gaan. Spike moest nu toch wel opschieten. Bij de info-balie vroeg hij of er omgeroepen kon worden dat hij zijn zoon kwijt was. Of die zoon net zo oranje was als hij, vroeg de Spaanse brunette. In dat geval mocht het geen probleem zijn, immers bijna iedereen was in het rood. De oproep van Freek schalde door de vertrekhal en in de winkels. Spike daagde niet op. Misschien was hij al wel terug in het vliegtuig, waren ze elkaar misgelopen. JA, natuurlijk dat is het, dacht Freek, die jongen is zo zelfstandig, ik zie hem wel in het vliegtuig. Zonder zich zorgen te maken checkte Freek in en betrad hij de cabine van het vliegtuig. Vlak na hem werd de deur al gesloten en begon de kist aan zijn taxi-route. De stoel naast Freek bleef leeg, geen Spike. Zenuwachtig keek Freek om zich heen. Hij riep een stewardess en lichtte haar in over zijn zorgen. Zij beloofde een zoekbericht door te geven aan de omroepcentrale op het vliegveld. Het kwam wel vaker voor dat mensen net voor het vertrek iets moesten doen, toilet of zo, en te laat kwamen. Het taxiën zou nog tien minuten duren dus Spike kon nog aan boord komen. Nog een keer keek Freek rond, hij zal alleen maar rood-gele shirts, en rood-gele neusbotjes. Iets begon Freek te dagen. Het zou toch niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten