Freek kon op het laatste moment uit het vliegtuig naar Zuid-Afrika stappen. Hij had gehoopt zijn zoon aan te treffen aan boord. Maar de gezagvoerder had contact gehad met de luchthavenpolitie en die had hem medegedeeld dat ze 'orange dutchman with the nosebones' opgepakt hadden. De keuze tussen het bijwonen van de finale of het bijstaan van zijn zoon had Freek snel gemaakt. Met zijn stadiontickets in zijn handen stond Freek te wachten bij de uitgang. De purser die de procedure voor het openen van de deur afwerkte, keek geïnteresseerd naar de kaarten.
'You don't need them anymore, señor?' Freek knikte, dit was de laatste mogelijkheid om op tijd te komen. Spike had roet in het eten gegooid.
'You're right, do you want them?' Freek keek de purser aan, die knikte. In het Engels maakten ze de deal rond. Freek verliet het vliegtuig zonder kaartjes, maar met meer dan genoeg euro's om uit de kosten te komen.
Bij de politiepost kreeg Freek te horen dat zijn zoon 'commercial rules' had overtreden. Met handen en voeten wist vader Freek duidelijk te maken dat Spike minderjarig was. Tot zover hij het begreep kon Spike niet langer worden vastgehouden dan een paar uur. Met een boete zou het afgehandeld kunnen worden. De formaliteiten namen veel tijd in beslag. Ondertussen moest Freek ook nog een terugtocht regelen. Op grote schermen in de hal zag Freek dat de wedstrijd op het punt stond te beginnen. Hij gaf aan de politieman door dat hij in de hal tegenover de Starbucks de finale zou volgen. Halverwege de tweede helft van de verlenging kwam Spike er aan. Met een dikke grijns liep hij af op zijn vader.
'Helemaal los ben ik. Wat is de stand?'
'Hoezo helemaal los?'
'Neusbotjes, die Spanjaarden vonden het schitterend, ik was net de laatst aan het verkopen toen die politiemannen eraan kwamen.' Spike liet zijn goedgevulde portemonnee zien. Tevreden klopte hij op zijn zak.
'Mooi gehandeld, toch. O, Robben gaat scoren, kijk dan.' Spike stond zonder zijn vader aan te kijken, voor een van de grote schermen. Freek kreeg geen kans zijn zoon bestraffend toe te spreken. Hij berustte maar, thuis zou hij samen met Irgend een goed gesprek voeren met hun zoon. In hun oranje kloffie stonden zij te kijken hoe vlak voor tijd Iniesta scoorde. De Spanjaarden om hen heen gingen uit hun dak.
'Wat een pechdag,' zuchtte Freek. Hij plofte op zijn kuipstoeltje neer. Het zou nog tot twee uur vannacht duren eer ze konden inchecken voor de retourvlucht. Hij sloot zijn ogen, hij mompelde voor zich uit: 'Weer tweede, weer net niet.'
'Kijk dan pap, kijk hoe ze juichen, die vent heeft er een in, kijk dan.' Spike stond als een bezetene te wijzen naar het scherm. Freek keek hoe de tv juichende Spanjaarden in het stadion toonde. Minutenlang dansten drie Spaanse fans een woeste overwinningsdans. Ze waren geheel rood en geel geschminkt, slechts gekleed in een rieten rokje, met in hun handen een speer en onder de pruik van kroeshaar droegen ze Spikes neusbotjes. In een flits herkende Freek de purser die hem het vliegtuig uit had gelaten. De man leek volledig gelukkig. Freek glimlachte.
'Kom Spike, we moeten ons melden voor onze vlucht. Ga je mee?'
Vader en zoon liepen door een hossende menigte Spanjaarden naar hun gate. Daar troffen ze medelanders die zwaar teleurgesteld maar één ding wilden: weg uit Spanje. En dat lukte. Diep in de nacht vlogen ze terug. Spike viel na het opstijgen bijna direct in slaap, zijn hand stevig op zijn bolle broekzak. Als enige Nederlander aan boord had hij een lach op zijn gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten