Een zakelijk ontbijt

De zon scheen haar lentestralen door de ramen van de tijdelijke woning op de Westerwoldlaan van Freek en Irgend. De bouwvakkers waren al vroeg gearriveerd en legden de laatste hand aan de binnenmuren van de begane grond. Vanuit de stacaravan, waar Freek en Irgend sliepen en waar Irgend haar werkplek had, kon precies gevolgd worden wat er op de bouwplaats gebeurde.
'Hmm, Irgend, zijn de kinderen er al uit, heb je ze gehoord?' Irgend draaide zich naar haar man om.
'Nee, ik heb niets gehoord, je moet er maar even uit, ik blijf nog even liggen, ben moe naar gisteravond.' Irgend sprak loom, de slaap had haar nog in haar macht. Rond twee uur was zij in bed gekropen, na een avond hard doorwerken. In haar satijnen nachthemdje met spaghettibandjes zag ze er verleidelijk uit.
'Waarom was je zo laat vannacht', vroeg Freek terwijl hij zich snel aankleedde.
'O, ik had nog een borrel gedronken met die Duitse opdrachtgever. Ik hoop op een vervolgopdracht. Het is een opdracht om zijn website te vertalen. Hij doet in nachtkleding.'
'Ja, ja, zaken doen tot diep in de nacht, wat een toewijding.' Freek glimlachte. Sinds Irgend met haar vertaalbureau begonnen was, had ze regelmatig dit soort afspraken. Acquisitie, onder die noemer boekte ze de met witte wijn en proseccootjes overladen overlegmomenten in haar boekhouding. Merkwaardig genoeg waren het altijd avondafspraken. Hij voelde een vleugje jaloezie opkomen, maar hij onthield zich van flauwe toespelingen. Hij vertrouwde erop dat zijn vrouw het bij zaken hield.
'En had je beet?'
'Ja, ik geloof het wel, hij komt straks langs voor een werkontbijt om de laatste details te bespreken. Maar eerst nog even een schoonheidslaapje, Duitsers houden nu eenmaal van uitgeslapen Frauleinen.' Ze sloeg het dekbed over haar hoofd en was weer vertrokken. Freek deed zachtjes de deur van de stacaravan open en stapte naar de slaapkamers van de kinderen. De drie port-a-cabins stonden er mooi bij. Nu de zon aan kracht begon te winnen droogde de modder rondom hun nederzetting langzaam maar zeker op. Het tijdelijke leven werd steeds makkelijker. Freek opende het slaapvertrek van Chiara en Belle. Ze waren wakker. Belle had zich al aangekleed, Chiara lag met haar Nintendo in haar bedje.
'Komen jullie eruit? Dan maak ik ontbijt. En doe een beetje zachtjes voor Spike, die heeft de eerste twee uur vrij, dus die mag nog even liggen.'
Freek maakte in het kleine keukentje ontbijt klaar, vulde de lunchdoosjes en schonk de drinkflesjes vol. Voor beide meiden een appeltje. Zo kon hij ze verantwoord afleveren bij de school.
'Papa, waar is mama?' vroeg Belle.
'Die slaapt nog even uit.'
'Komt ze nog een kusje brengen?'
'Nee, maar als je klaar brengt dan geef je haar maar een lekkere zoen.'
Belle at snel door, de boterham met pasta was in no time op. Ze rende naar haar moeder.
'Schiet je op Chiara? We zijn wat laat, school begint zo.' Freek keek door het raam en zag de eerste vaders en moeders al vertrekken met hun kroost. De auto's werden met maxi-cosy's volgestouwd en de bobikes werden gevuld met kinderen. Freek zette de bakfiets klaar. Het rode gevaarte was zo goed mogelijk hersteld na het ongeluk van Irgend.
'Mama ligt niet in bed, waar is ze?' Belle stond naast de bakfiets, met een beteuterd gezicht. Ze had zich zo verheugd op een hug van haar moeder.
'O, die is vast al aan het douchen. Doe de deur van de caravan maar dicht. Kom we gaan.' Zonder erbij na te denken sloot Freek de caravan af. Hoe vaak moest hij de kinderen erop wijzen dat zij hun deuren moesten afsluiten, zo inbraakbestendig was hun tijdelijke woning niet. Goed voorbeeld doet wonderen. Hij stak de sleutel in zijn zak. Freek laadde de twee meiden in de bak, mikte de rugzakjes erbij en bracht de fiets in beweging. Met een paar ferme trappen reed hij het terrein af. Net op tijd om mee te fietsen met zijn favoriete buurvrouw. Ze had ook twee meiden, eentje voorop en de ander achterop de fiets. De lederen rugzak met spullen voor het werk drukte in het gezicht van het meisje achterop. De buuv droeg een fel roze windjack, de blonde haren wapperden in de wind. Ook na twee bevallingen kon je er nog best Viva-kwiek uitzien, zo straalde ze uit.
'Hé, buurman, goed geslapen op de camping, lekker weertje hè?' Freek grijnsde, samen fietsten ze richting het stadspark.


Toen Freek een klein half uurtje later terugkwam zag hij dat er een zilvergrijze Audi met een Duits kenteken achter zijn Volvo stond geparkeerd. Met moeite wist Freek de bakfiets tussen de twee auto's door te manoeuvreren. Hij moest zich nu ook haasten, het werk op kantoor wachtte. Hij pakte zijn laptop, deed zijn mountainbike van het slot en reed richting de Rosenburglaan, waar hij kantoor hield.
Net toen hij zijn fiets aan de ketting legde, ging zijn mobiel. Het was Spike.
'Pap, ik moet je iets vertellen, mama, ik zie net dat.'
'Rustig jongen, wat is er met mama?'
'Ze is net in een auto gestapt.'
'In die Audi?'
'Ja, met een Duits kenteken.'
'En weet je wat zo gek is?' Spike grinnikte, 'Ze liep nog in haar nachthemd.'
Freek staarde naar het voorbijrazende verkeer op de A7. In een flits zag hij een zilvergrijze Audi op volle snelheid richting de stad rijden.