Wonen en Co

Freek zuchtte diep, hij haatte geneuzel over meubels en design. Hij hield vooral van een bank als die lekker lag, en voor de rest basta. Alleen het zien van het gebouw van Vos Interieur aan de A7, met die aanstellerige blauwe weervaan op het dak, deed hem walgen. Hoe kon zo'n zaak bestaan? Wie had er nou zin om voor duizenden euro's een bank te kopen. Een bank die natuurlijk niet alleen kwam. Salontafeltje, bijbehorende fauteuils en natuurlijk een retro vloerkleed in jaren zeventig kleuren, moesten het plaatje completeren. En niet te vergeten de bijpassende lamp van Italiaans design. Freek grapte dat alles Italiaans was bij Vos, zelfs de prijzen waren ouderwets Italiaans. De prijzen in lires waren nu 1 op 1 in euro's omgerekend. Het grapje leverde hem een vernietigende blik van Irgend op. De verkoper leek de pointe van de opmerking gemist te hebben. Eind van het verhaal was dat Freek zijn kredietkaart moest trekken voor een lamp van plexiglas met een speciaal ontworpen lichtervaring.


En nu liep Freek met een lang gezicht achter Irgend aan op de woonbeurs in de MartiniPlaza. De beurs heette Wonen en CO. De drafbaan stond vol met auto's van stadjers en buitenlui, die hun interieur nodig moesten restylen. Drommen doorsnee stellen liepen naar het beursgebouw. Verkeersregelaars deden hun best. In de speciale uitgave van het Dagblad van het Noorden had Irgend gelezen dat er wel 210 exposanten aanwezig waren. Uit ervaring wist ze dat met slim onderhandelen beurskortingen te bedingen waren.
'En waar wil je die eettafel dan neerzetten?' Freek keek zijn vrouw aan, terwijl zij langzaam opschoven in de rij voor de entree.
'Wat dacht je van de woonkeuken, lijkt mij logisch,' spotte Irgend.
'Nou ik bedoel meer, dat die woonkeuken nog lang niet klaar is,' antwoordde Freek, 'Zo lang is die levertijd niet.'
'We slaan het gewoon op. We huren ruimte bij City Box op de Peizerweg. Die staan ook op de beurs.' Irgend bladerde in de beurskrant.
'Wat een mensen, ik kan niet geloven dat het slecht gaat met de economie.'
'Tja, of komt men gewoon kijken?'


Na een kwartiertje waren ze binnen. Irgend had een route uitgestippeld. Op de plattegrond had ze met een marker de snelste weg aangegeven. Haar doel was een inrichting voor de eetkeuken en voor hun slaapkamer. Verder wilde zij zich oriënteren op buitenmeubelen. In diverse tuinen in de Buitenhof had ze buitenkeukens gezien. Zoiets mocht in hun tuin niet ontbreken. Ze had bedacht dat bij de housewarming fantastisch zou zijn als zij haar gasten kon verrassen met outdoor-cooking.
'Weet je, jij doet je rijtje, ik dwaal wat rond. Bel me als je tot aankoop wilt overgaan. Je kunt dat best zelf.' Freek leek het beter om zijn vrouw de ruimte te geven.
'Ja, gezellig, zijn we eens samen,' pruilde Irgend, 'Het is altijd hetzelfde,' ze onderbrak zichzelf: 'He, Julia, hallo, ben je al lang hier?' Irgend kuste haar vriendin op de wang.
'Nee, joh, ik kom net binnen. Koos, ken je Irgend?' Irgend gaf de vriend van Julia een hand en stelde Freek voor.
'Goed dan Freek, ik ga met Julia, misschien kun jij Koos gezelschap houden?'
'Ja, prima idee, Koos zei net tegen me dat hij toch niet zo'n zin had,' antwoordde Julia. De dames liepen richting de afdeling wonen.
De twee mannen keken elkaar aan.
'Biertje? Moet toch onder de Co van Wonen vallen,' stelde Freek voor.
'Okee.'


Irgend knikte, de tafel van pijnboomhout stond stabiel op de poten, was licht van kleur. Er pasten makkelijk acht stoelen om. Dit moest hem worden. Julia vond hem ook top.
'Ik bel even Freek, ik koop pas als hij de tafel gezien heeft.' Irgend haalde haar Nokia uit haar tas.
'Nou, die moet van ver komen.' Ongeduldig keek Irgend op haar display. Geen gehoor. Driftig tikte ze een sms.
'Vreemd, ik krijg geen ontvangstbevestiging. Hij heeft dat ding toch wel opgeladen? Probeer jij je Koos eens te bereiken, Julia.'
In een mum van tijd had Julia haar man aan de lijn.
'Hoi schatje, is Freek bij je? Hoe zo kan niet gestoord worden? Wat zeg je? Waar? Okee.' Julia probeerde haar gezicht in de plooi te houden.
'Eh, Irgend, ik denk dat je even moet meekomen.'
'Wat dan? Is er wat met Freek.'
'Kom nou maar, ze zitten bij de Maaskant, een bedrijf voor tuinmeubelen enzo'.


De dames haastten zich over het beursterrein heen. De stand van Maaskant zag er goed verzorgd uit. Prachtige ligstoelen, parasols en tuinbanken. Schitterende design kussens. En buitendouches en –baden. Koos kwam hen tegemoet lopen.
'Hier zit ie.' Koos wees op een van de natuurstenen buitenbaden. Een groep beursgangers stond lachend om het bad. Het hoofd van Freek lag op de rand van het gevulde bad. Op de rand van het bad stonden drie lege bierflesjes. Ten midden van het schuimdek dreef een mobieltje. Freek was in een diepe slaap verzonken. Het buitenleven had hem duidelijk niet onberoerd gelaten. Irgend keek naar haar man, schudde haar hoofd en maakte dat ze wegkwam. Ze keerde terug naar haar massief houten tafel. Met een ferme pennenstreek tekende ze het koopcontract.
'Doe die acht stoelen er ook maar bij.' Tevreden liep Irgend naar de uitgang. Freek zou vanzelf thuiskomen, de beurs sloot om negen uur. Tegen die tijd zou Irgend haar fles proseco wel leeg hebben.