Luizenmoeder

Chiara kwam van school met een rugzak vol oud papier. Althans zo noemde Freek de half gescheurde knipsels en half afgemaakte tekeningen die zijn dochter meegekregen had van juf Eliane. Het papierwerk belandde op de keukentafel. Daar zou het de komende dagen liggen. Snel scande Freek de creatieve uitspattingen van zijn zesjarige dochter.

'Fuck,' zei Freek net te hard.

'Je mag geen fuck zeggen, zegt juf Eliane,' wees Chiara hem terecht. Zij dronk haar beker vruchtensap leeg. 'Ik wil naar de nieuwe speeltuin.'

'Ja, we gaan zo, even dit lezen.' Freek had tussen de kladdertroep een brief van school gevonden. De directeur die zichzelf meester Klaas liet noemen, informeerde middels de brief dat er luizen op school waren geconstateerd. De hoofdmeester verzocht de ouders om hun kind vanavond nog te controleren op luizen. Onderaan de brief stond een overzicht van opgeroepen luizenmoeders. Freek had zich in een optimistische bui opgegeven als hulpouder. Mocht er ooit een handje geholpen moeten worden bij een schoolreisje of een bezoek aan de schooltuintjes dan kon hij opgeroepen worden. Wist hij veel dat daar ook onder kon vallen dat je een halve klas moest vlooien? Om half negen werd hij verwacht. Hij kon het niet maken om af te melden. Op de algemene ouderavond had Freek een heel betoog gehouden over ouderparticipatie. Hij had gereageerd op een brallerige vader die de school verweet te weinig professionele krachten in dienst te nemen en de ouders voortdurend opzadelde met hulpdiensten. De man had geroepen dat hij genoeg belasting betaalde om alle service op school te mogen verwachten die er maar kon zijn. Freek diende de man van repliek door een pleidooi te houden over de maatschappelijke betekenis van de ouderparticipatie.

'Door te zien dat de vader van je vriendje op schoolreis een pleister plakt op de bloedende knie van je klasgenootje, of door mee te maken dat de moeder van dat stille meisje een gastles powerpoint verzorgt in je klas, krijgt je kind mee dat er geen mannen- of vrouwentaken bestaan. Bovendien laat je zien door de school te helpen dat je de maatschappij samen maakt.' Freek kreeg grote bijval. Zeker toen hij een oproep had gedaan om ter plekke een schoolklussenlijst in te vullen. Iedereen op de lijst kon ingezet worden om een taak op school te komen doen. Freeks naam stond prominent bovenaan de lijst. Veel buurtgenoten hadden zijn voorbeeld gevolgd.

Sommige buren hadden leuke dingen meegemaakt. Zwemmen met dieren in de Hoornse Plas was een groot succes. Dat gold ook voor de excursie met groep acht naar de ijsfabriek, begeleid door twee moeders. Hun enthousiaste verslagen op de schoolsite zorgden voor nieuwe aanmeldingen op de schoolklussenlijst.

En Freek kreeg als taak luizen controleren. 'Luizen, in mijn gezin komen geen luizen voor. We wonen hier niet in een achterbuurt', schamperde hij zachtjes voor zich uit.

'Chiara, doe je haren eens los. Ik moet even kijken of je luizen hebt. Kom eens hier.' Freeks woorden bleven in de stilte van de port-a-cabin hangen. Chiara stond al buiten met haar haren in een prachtige vlecht. Irgend had die met veel moeite vanochtend ingevlochten.

'Kom nou papa, ik wil met de kabelbaan spelen!'

Freek besloot de luizenkam die hij in een la had gevonden, mee te nemen naar het veld. In de buitenlucht zou hij het haar van zijn dochter controleren. Kon hij meteen oefenen voor morgen. Freek vroeg zich af hoe je kon zien wat een luisje was? Hij stapte naar buiten en liep met zijn dochter naar de Eemsgolaan. De nieuwe speeltuigen stonden klaar op het veld. Als een acrobaat bungelde Chiara in het topje van het klimrek. De schommels gingen superhoog. Freek glimlachte om de spelende kinderen. Die speelterreinen hadden ze hier prima geregeld in de Buitenhof.

'Hé, Marloes, mag ik je wat vragen?' Freek sprak de moeder van Otto aan, die ook op het veld speelde. Marloes was een praktische no-nonsense vrouw die uit principe alles op de fiets deed. Haar kinderen waren dan ook altijd verkouden. Haar groene donzen North Face jack had zich deze winter wel bewezen. Natuurlijk had zij haar bergschoenen aan. De Falke sokken droeg zij parmantig over de broekspijpen heen.

'Wat wil je vragen?'

'Een luis of een neet hoe kan ik die vangen?' Freek wees op het kammetje in zijn hand.

'Nou heel simpel, ik zal het bij je voor doen. Kom maar op je knieën hier voor me zitten.'

Voor Freek het door had, zat hij geknield tussen de benen van een buurvrouw gekneld. Rustig bewoog zij het kammetje door zijn blonde krullen. De kinderen stonden al snel in een kringetje om hen heen.

'Die meneer heeft luizen,' zei een van de jongetjes.

Marloes legde het kammetje op haar open hand en liet het aan Freek zien. Ze zei:

'Kijk, dat is een neetje, en die stipjes daar dat zijn luizen.'

Chiara stak op dat moment keurig het zebrapad over en maakte zich via de Marnelaan uit de voeten.