'Maar waarom heb je het hem verteld? Dat was toch niet nodig?' José schoof op haar bankje heen en weer. Het Dommelsch-biertje dat ze met veel geduld had weten te bestellen bij de ober, was bijna op. 'Jij nog een?' Irgend knikte. Als zij maar niet door de drukte van de Noorderzon hoefde te ploegen om een drankje te bemachtigen aan de bar. Zij paste wel op het bankje. José baande zich een weg door mensenmassa. De temperatuur op deze augustusavond lag op festivalwaarden. De halve stad slenterde door het Noorderplantsoen waar het jaarlijkse openlucht zomerfestival plaats vond. Irgend was er elk jaar enkele avonden te vinden. Soms met Freek, met de kinderen of zoals nu met een vriendin, José. Even lekker de boel de boel laten en rondlopen alsof je nog vierentwintig bent. Freeks frons was diep geweest toen hij hoorde dat ze met José het festival zou bezoeken. 'Als je maar niet naar haar adviezen luistert.' Dat was zijn enige commentaar. Als een klein meisje antwoordde Irgend dat ze het niet te laat zou maken.
José keerde terug met vier wit biertjes. 'Dan hoef ik niet nog een keer door die meute. Gatver wat is het druk. Je moet echt door een vleesmassa heen wringen. En natuurlijk zit er altijd iemand aan je billen.' Irgend kon het niet laten op te merken dat José alleen daarom al naar Noorderzon kwam. De dames lachten en proosten. José nam het woord. 'Ik snap het niet, je maakt een slippertje, okee, welbewust. Je doet dat omdat je vent je laat stikken met alle troep. En als hij terugkomt is het eerste wat je doet uitgebreid vertellen wat en waar. Leg me nou es uit waarom je niet met een omhaal van woorden, wat rookgordijntjes zeg maar, de waarheid in het midden hebt gehouden?' Irgend schudde haar hoofd: 'Ja, jij zou het zo doen en kijk waar je staat. Vierenveertig en nog steeds single, en niet eens zo happy.' Even grijnsde José. 'Ik heb nooit de burgerlijke ambitie gehad me op te sluiten in zo'n buitenwijk. Laat mij maar in mijn binnenstadje zitten. Af en toe een minnaar en geen vast gedoe. Met rekenschap en verantwoording.'
De vier bierglazen stonden leeg tussen de dames in. 'Maar geef je mij nu de schuld? Ik heb je de opdracht niet gegeven, alleen de suggestie. Jij bent er zelf mee verder gegaan. En nu blijft hij weigeren om bij je te slapen? ' Irgend knikte, 'En nog erger, hij wil niet meer onder een dak leven met me, hij heeft de port-a-cabin ingenomen. Daar woont hij nu. Hij weigert ook maar een stap te zetten in het huis. Ik moet met de kinderen daar maar alvast in, terwijl er nog heel veel gedaan moet worden. Maar Freek heeft het zo bepaald.' Ze verzweeg dat ze opgelucht was dat hij niet haar uit het huis had geknikkerd. Het zou nu wel overwaaien met Freek. Binnen drie weken was alles weer normaal, dat wist Irgend zeker. 'José, hij zit in zijn port-a-cabin en tikt alleen maar op die laptop van hem. Als hij thuiskomt begint hij en gaat door tot middernacht. Hij negeert mij en de kinderen totaal. Dat baart mij wel zorgen.' Al was José elegant en verfijnd, als ze bier had gedronken dan liet ze alle decorum waaien. Met een luide boer onderbrak ze Irgend: 'Jouw vent is gewoon jaloers. Hij heeft een midlifecrisis, zou wel eens wat anders willen dan Irgend, krijgt dat niet voor elkaar en dan doe jij het wel. Ik zou ook in een tuinhuisje gaan zitten.' Met een hand pakte José de glazen op. 'Die neem ik mee als souvenir. Kom op we gaan. Jij moet nog een eind fietsen naar die suburb van je.' Gearmd liepen de twee vriendinnen op hun pumps en in hun gebloemd tuniekjes door de Noorderzonmassa. José kreunde zachtjes toen bij de kiosk een hand over linkerbil streek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten