'Freek loop niet zo hard.' Irgend strompelde op haar hakken over de keien van de Vismarkt. Ze kwamen uit het Portugese visrestaurantje. Hij was al bijna bij hun fietsen die met een ketting vaststonden aan een van de hekken aan de stille kant van het plein. In zijn jaszak zocht hij naar de sleutels. Terwijl hij klooide met sloten, gaf Irgend toe dat zij te ver was gegaan. Ze had hem niet moeten verwijten dat hij haar alles alleen liet opknappen. 'Je doet ook heel veel goed. Maar je bleef zo lang weg. En je liet niets van je horen.' Hij hield haar fiets aan het stuur vast zo dat zij kon opstappen. Het afneembare lampje had hij bevestigd aan de bagagedrager en flikkerde. 'Joh, zeg nou iets.' Ze moest hardtrappen om haar man bij te houden.
In het Stadspark hield Freek ineens zijn benen stil. De fiets zette hij tegen het monument van Scholten. Uit zijn zak viste hij een sigaret en stak hem op. Bezweet liet Irgend haar fiets tegen de zijne vallen. Ze ging naast hem staan. Hij pakte haar hand en bleef zwijgend staan roken. Irgend wachtte af. Ze dacht dat hij nu het verlossende woord zou gaan spreken. Hij moest reageren op wat zij gedaan had. Het was onvergeeflijk, maar ze vond dat ze een nieuwe kans moest krijgen. Tijdens het eten in de stad had ze het hem voorgelegd. Eerlijk had ze verteld hoe ze na een avondje stappen een man tegen gekomen was. Hoe hard ze het ook probeerde, ze kon zijn naam niet meer herinneren. Het was een avond geweest overgoten met drank. Al vanaf de middag had ze met José, een vriendin, op het terras gezeten, droge witte wijn. Ze had José verteld over hun onenigheid over het huis. 'Belachelijk hoe hij jou afbekt, het is toch ook zijn huis. Samen moet je dat uitzoeken. Het is een ouderwetse zak.' José had het niet zo op Freek. Toen ze begreep dat Freek plotseling op reis gegaan was en niets van zich liet horen, verklaarde ze dat Irgend niet zo behoudend moest doen. 'Als hij je in de steek laat, heb jij vrij spel.' Het klonk logisch, zeker met een fles wit achter de kiezen. Onder aanvoering van José hadden de dames de jacht geopend. Met resultaat. Het was allemaal heel snel gelopen.
'Dat je het deed in ons nieuwe huis is verraad. Dat kan ik je niet vergeven.' Zijn stem klonk resoluut. Welke consequentie zou hij trekken, dacht Irgend. 'Ik weet niet wat jij ervan denkt, maar ik zet voorlopig geen stap in dat huis.' Het verbaasde haar niets. Hij stapte weer op en wachtte nu op haar. Hij pakte haar uitgestoken hand. Hand in hand reden ze naar wat ooit hun huis moest gaan worden. Het fietslampje was gestopt met knipperen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten