Lentekriebels

Belle en Chiara deden mee aan de schoonmaakactie 'Lentekriebels'. Gewapend met een knijpstok en een afvalzak struinden ze door de wijk op zoek naar zwerfafval. Al in de eerste straat vonden ze hun eerste rotzooi. Door de sneeuw van de afgelopen winter, lag er nog veel afval van het vuurwerk. Onbegrijpelijk dat dit weken na de laatste sneeuw nog steeds op straat lag. Belle stopte resten Romeinse kaarsen en capsules van vuurpijlen in haar afvalzak. Bij een boom vond ze twee flessen die gebruikt waren om vuurpijlen af te schieten.

'Ja, neem die maar mee, meisje, die liggen daar al veel te lang,' riep een man, die languit in zijn hangmat lag met een biertje in zijn hand, 'en neem deze ook maar mee.' Hij gooide het lege blikje in de richting van de meisjes. Goed opgevoed als ze waren, raapten ze het fijngeknepen blikje van de grond. Bedremmeld stonden ze op de oprit. De man liet een luide boer.

'Nou, dames, opzouten, er ligt nog genoeg troep op straat, sta mij niet zo aan te gapen.' De man viste een sigaret uit het pakje dat naast hem in de hangmat lag. Het was de laatste peuk uit het pakje. Hij verfrommelde het doosje en gooide het naar Belle en Chiara. 'Ruim die ook maar op!' Chiara trok haar zus mee, ze lieten de prop liggen.

'Wij mogen geen dingen aannemen van vreemde mannen,' zei Belle toen ze van de oprit afliepen. Achter hen hoorden ze de man zijn mobieltje op luide toon beantwoorden. 'Ja, schatje, ik kom natuurlijk, lekker, hoor. Ik heb er zin in. Ik kom op de fiets.' Hij stak zijn middenvinger op naar de meiden. 'Oprotten, ja, nee,ik heb het niet tegen jou, schatje, er stonden hier wat van die buurtetters te schooien.'

'Kom Belle, we gaan verder.' Chiara was dan wel de jongste, maar ze voelde goed aan wanneer het link kon worden. Maar Belle bleef staan. Ze prentte het huisnummer van de man en het kenteken van zijn auto in haar hoofd. Toen ze eindelijk in beweging kwam, spoot ze met veel kracht een fikse fluim op de voorruit van de auto, een rode BMW 3 cabrio. De kap stond open. Gelukkig zag de man niet wat ze gedaan had.

De vuilophaaltocht was een groot succes. De wijk lag er weer netjes bij. Nadat de kinderen wat lekkers hadden gekregen, gingen Belle en Chiara terug naar hun tijdelijke huis. Omdat hun port a cabins tot verboden gebied waren verklaard, logeerden ze zo lang bij vriendinnetjes in de buurt. Chiara sliep bij Yonne, een klasgenootje. De meiden hielpen goed mee met het bakken van pannenkoeken. Nog harder hielpen ze daarna mee om ze op te eten. Natuurlijk mochten ze na het eten nog even naar het grote speelveld. De kabelbaan was favoriet. Op het veld ontmoetten ze een hele groep leeftijdgenootjes. Chiara vertelde wat ze die middag had meegemaakt.

'En nu wil ik die man terugpakken. Het is een eikel.'

'Een eikel, waarom?'

'Nou hij deed stom. Gaan jullie mee?' Chiara keek haar vriendjes grimmig aan. 'Ik heb een plan. Luister.'

De kinderen in de kring om Chiara gierden het uit van het lachen. Natuurlijk deden ze mee, dit was gaaf! 'Ik heb thuis wel vier flessen staan, ik haal ze op,' riep een van de kinderen. 'Ik ook!' En weg stoven de Buitenhofkids.

Die avond kwam de asociale buurtgenoot terug van zijn date. Het afspraakje was uitgelopen in een debacle. Toen hij pissig zijn fiets zijn oprit opreed, zag hij tot zijn grote schrik dat er plakkerig vocht van zijn rode BMW afdroop. Op de motorkap stonden verschillende lege flessen limonadesiroop. Met stoepkrijt stond op de oprit gekalkt: 'Eikel'. In de hangmat lagen ontelbare lege zakken chips en kapot getrapte colablikjes. Uit de brievenbus drupten de laatste restjes cola. Onder de ruitenwisser vond hij een briefje met slechts een woord: 'ASO'.